NATIONAL TREASURE: BOOK OF SECRETS
Greenbelt 3, Cinema 2, January 8, 7:00pm
Well, if Da Vinci Code is as guilt-free and exciting as this, then Dan Brown could be richer. But that’s a different story. Nothing’s new with the second installment especially if it’s from Disney. But it could pass for a popcorn film. That’s the only expectation you need.
Friends who might appreciate it: those who wish to see Helen Mirren in a spoof-like scene speaking a line or two about the Queen (her last year’s Oscar winning film for Best Actress).
I AM LEGEND
Greenbelt 3, Cinema 1, January 13, 5:00pm
Not another post-apocalyptic film. The only difference, perhaps, is the mention of the absence (or presence) of God minutes before the film ends. I could say that this is the most Christian film of its kind. The delivery of the actress though about God’s plan followed by Will Smith’s monologue on Bob Marley wasn’t pulled off. It’s both irritating and funny. It either makes a point (as planted by the scene where Will’s family prayed before they separated) or deviates the point (all-out suspense to an anti-climactic ending).
Friends who might appreciate it: those who haven’t seen yet the best post-apocalyptic film of all time: “Shawn of the Dead”.
SWEENEY TODD
Glorietta 4, Cinema 3, January 16, 10:30pm
Definitely the first good film (shown in the Philippines) for 2008. I thought that Tim Burton was getting mellow with “Big Fish”. Wait until you’ve seen this Johnny Depp starrer (a reunion of sort from “Edward Scissorhands” to “Sleepy Hollow”, etc.). The director simply outdid his previous outing with a film adaptation of a dark and gory stage musical (Stephen Sondheim meets Tarantino). I am not sure if this is his first film of its kind. Though the devises used in a theater production are too obvious (only one venue for all the events, minimal location, etc.), some tight shots complete the cinematic experience. Plus the Oscar-worthy make-up, costume, etc. I also like Johnny Depp’s character singing here. His voice doesn’t have to be too smoothly Broadway and that works for an advantage. Sacha Baron Cohen, popularly known as Borat, made a scene-stealing musical number with Depp. I’m betting on this film as one of the most decorated Oscar contenders for 2007.
Friends who might appreciate it: those who haven’t shaven for a long time.
Thursday, January 17, 2008
Weekend # 2
At 10am, I was already rushing to the nearest MRT Station (Guadalupe) to brave that rainy Saturday and be at Trinoma the soonest possible. Reached Travel Club at 20 minutes past 10am. Met Elvira and Marlon there and got a glimpse of my carry-on bag up for repair. We waited for ZP and Lyn until 11am and took Elvira’s red car to Rhea’s place. It was raining. We were in Novaliches, Quezon City.
After eat-and-running a yummy green salad, grilled pork with butter and menudo (a birthday bash for Rhea’s seaman dad who’s across the miles), Marlon sent me to the FX stand. To reach that, we walked through a series of urban jungle, took a tricycle, had a snapshot of the city hall and the old Manila-inspired flooring and braved the rain again. Back to Trinoma at 2pm past, then MRT to Ayala.
At 3pm, I was still panic shopping for Mary Grace, my inaanak (Rico and Vivian’s first child), at SM Makati. The children’s party, by the way, was scheduled at 3pm. Thirty minutes after, cab hunting followed. I got one in front of Glorietta 1 then asked manong to bring me to Urdaneta Village Clubhouse. It was still raining and the party was already starting. There was a clown entertaining the kids and I greeted Rico and Vivian then looked for my inaanak who’s very cute and cuddly at age 1. I just realized that I was just in time for food. Some players wearing Chelsea jersey occupied the football field nearby. It was still raining. I enjoyed the event, from candle blowing down to the party host’s attempt at ventriloquism.
At 6pm, I was lucky to get a cab inside the village. Since “Tuesdays with Morrie” with Vianney, Iam and Ge was cancelled, I decided to go directly to CCP for TP’s “Kudeta”. The play topbilled the great Mario O’Hara plus the rest of TP resident actors. I had a blast, dark comedy is indeed always a pleaser. Cab hunting again at 10pm. It was raining harder and it took me roughly 20 minutes to catch a ride.
Greenbelt 3 at 10:45pm. I was about to LFS “I am Legend” but I got a text from JR that Saguijo was waiting for me. I was at Music One then, browsing through some CDs with (surprise, surprise!) Ely Buendia beside me. Off I went to Saguijo, had one bottle of SMB Pale Pilsen, tried my luck to get in (Pedicab was performing or was it Cambio?) but failed, hurriedly caught a cab which happened to be passing by in that not-so-busy street and went home.
I wonder how my snore sounded that night.
Death in the Land of the 9-Hour Films
Kagadanan sa Banwaan ning mga Engkanto (Death in the Land of the Encantos)
Direktor: Lav Diaz
Running Time: 540 minutes
Mogwai Bar sa Cubao X
Noong January 5, 2008
1 - 10pm
Nakamamatay ang manood ng kahit anong pelikula sa MMFF 2007. Cliché na ito kahit noon pa pero ngayon ko lang talaga naramdaman ang pagiging lethal nito. Salamat na lang at merong Mogwai Film Festival (o festival ng mga pelikula ng mga kaibigan ng may-ari ng bar). Kahit papaano ay puwede kang mabuhay muli.
Inihanda ko na ang sarili ko sa siyam na oras na panonood ng pelikula. Kumain ako nang marami at hindi nagpahuli sa pagbaon ng matamis. Medyo mataas ang sikat ng araw noon at lubos na nakakaantok para sa isang Sunday afternoon. Inisip ko na lang na kailangan ko munang sagupain ang unang apat at kalahating oras at sa break ay magre-recharge na lang ako. Habang naghihintay sa ibaba ng bar para mai-ready ang screening room sa itaas, merong matapang na nagtanong kung ilang break daw ang nakalaan. Inabisuhan kami ni Alexis Tioseco, ang organizer ng event, na isa lang daw break ang pinayagan ni Lav. Kung merong tutol, makakabuti raw na dumiretso na ng reklamo sa direktor. Walang umangal, sa aking pagkakaalam.
Sa ganap na 1:15 ng hapon ay inalalayan na ang mga matatapang na cineaste para umakyat sa screening room. Pakiramdam ko ay isa akong neophyte na masasabak sa isang madugong hazing. Pero sa totoo lang, ganito talaga ang challenge na ibinigay ko sa aking sarili. Kailangan kong mapanood at matapos ang pelikula dahil ako ay mayabang na nagsasabing mahilig ako sa pelikula. Nakakahiya naman kung hindi ko ito maiinda.
Standard ang espasyo ng screening room. Merong anim na cinema seats ('yung reclining at merong slot para sa mga drinks kamukha ng mga upuan sa Ayala Cinemas) sa ilalim ng digital projector. Sa pagitan ng projector at ng dingding (na nagsisilbing screen) ay sangkaterbang throw pillows na may iba't ibang hugis (merong spikey, merong parang upuan na may sandalan at ang pangkaraniwang size). Nakakaakit ito para humilata at matulog sa tulong na rin ng aircon.
Kalaunan pa ay in-introduce na ni Alexis ang pelikula kaakibat ang pahapyaw na sumbat na basura ang mga MMFF entries. Nais lang daw nilang magbigay ng alternatibong venue. Fine. Nagsalita rin si Lav Diaz. Enjoy na lang daw at handa s'ya sa Q&A para sa makaka-survive ng pelikula. 'Yan ang eksaktong sinabi n'ya, ".those who will survive the film".
Oo, na-survive ko ang nine-hour film pero merong struggle.
Unang limang minuto pa lang ng pelikula ay humihikab na ako. Napakaganda naman ng mga unang imahe: ang Mayon Volcano sa gitna ng ilang pagkawasak ng puno at lupa. Siguro ay nasobrahan ako ng paghahanda sa pakikibakang ito. Ginising ko na lang ang sarili ko sa pabago-bagong posisyon sa cinema seat (maluluma siguro ang Kama Sutra). Napaka-poetic ng katahimikan, ng pagkahaba ng "cut" at ng kumbinasyon ng itim at puting imahe. Understatement na kapag sinabing "artsy" na direktor si Lav Diaz. Ang nakakalungkot lang ay limitado talaga ang bentahe ng sining. Sabi nga sa "Larawan: the Musical", ".ngunit 'di simple ang buhay, katulad ng sining".
Meron namang kuwento ang pelikula. Tungkol ito sa isang makata na nangimbayan at bumalik matapos ang ilang panahon. Ang kanyang pagbabalik ay pagsalubong sa bagyong sumalanta sa Kabikulan. Dito n'ya sinubukang busisiin ang kanyang pinagmulan at mga bagay na nagdudugtong dito at sa kasalukuyan. Pero katulad ni Dr. Jose Rizal, pinatay s'ya ng paglalakbay na ito.
Kung tutuusin, kung hindi artsy si Lav, makaka-deliver pa rin s'ya ng mga eksenang papatok sa masa. 'Yung kwentuhan ng mga dating magkakaibigan, kahit na nakababad ang eksena, ay may kakaibang relate factor. Ang confrontation ng makata at sa nakaraan ng kanyang ina kasama ang "mental hospital attendant" ay pang-melodrama. Ang love scene ay pwedeng maging erotic at poetic nang sabay. Wala nga lang masyadong comedy.
Makalipas ang apat na oras at kalahati ay pinatawan kami ng 30 minutong pagitan. Dito na ako sumabad ng kain at nagbaon ng ilang mangorind na binili ko sa malapit na Holland Hopia store. Nakausap ko rin ang ilang cineaste d'un at nakakwentuhan ng kung anu-ano. Halimbawa, sinabi ko kay kay Alexis Tioseco na magara ang suot n'yang Sampaguita Pictures shirt. Sa tindahan daw ni Raymond Lee n'ya ito nabili sa halagang P250. Gusto ko mang sugurin ang tindahan, nagsara na raw ito. Nakausap ko si "Noriel" na nangangarap makapagdirehe ng isang pelikula pagdating ng panahon. Napanood na raw n'ya ang unang kalahati ng pelikula n'ung nakaraang linggo at plano n'yang tapusin ang laban (na hindi n'ya nagawa dahil may lakad pa raw s'ya ng alas-diyes ng gabi).
Ang sumunod na pagpapalabas ay sisiw na lamang. Hindi na ako masyadong natutukso sa mga throw pillows na nasa harapan ko. Tumutuka-tuka pa rin ako sa ilang eksena pero inisip ko na lang na galing ako sa isang mahabang biyahe kamukha ng direct flight mula Maynila hanggang Amsterdam. Nakaka-jetlag ang pelikula, sa totoo lang.
Lumabas ako ng bar matapos ang end credits. Ang pangakong Q&A ni Lav ay hindi natuloy. Personal na lang daw s'yang tanungin sa ibaba ng screening room. Pinili kong langhapin na lang ang sariwang hangin sa labas hindi dahil mas mainam ito kundi para hindi mawala ang enkanto ng mga imaheng napanood ko. Kung ganito kasaya ang mamatay, pipiliin kong araw-araw pumanaw.
Direktor: Lav Diaz
Running Time: 540 minutes
Mogwai Bar sa Cubao X
Noong January 5, 2008
1 - 10pm
Nakamamatay ang manood ng kahit anong pelikula sa MMFF 2007. Cliché na ito kahit noon pa pero ngayon ko lang talaga naramdaman ang pagiging lethal nito. Salamat na lang at merong Mogwai Film Festival (o festival ng mga pelikula ng mga kaibigan ng may-ari ng bar). Kahit papaano ay puwede kang mabuhay muli.
Inihanda ko na ang sarili ko sa siyam na oras na panonood ng pelikula. Kumain ako nang marami at hindi nagpahuli sa pagbaon ng matamis. Medyo mataas ang sikat ng araw noon at lubos na nakakaantok para sa isang Sunday afternoon. Inisip ko na lang na kailangan ko munang sagupain ang unang apat at kalahating oras at sa break ay magre-recharge na lang ako. Habang naghihintay sa ibaba ng bar para mai-ready ang screening room sa itaas, merong matapang na nagtanong kung ilang break daw ang nakalaan. Inabisuhan kami ni Alexis Tioseco, ang organizer ng event, na isa lang daw break ang pinayagan ni Lav. Kung merong tutol, makakabuti raw na dumiretso na ng reklamo sa direktor. Walang umangal, sa aking pagkakaalam.
Sa ganap na 1:15 ng hapon ay inalalayan na ang mga matatapang na cineaste para umakyat sa screening room. Pakiramdam ko ay isa akong neophyte na masasabak sa isang madugong hazing. Pero sa totoo lang, ganito talaga ang challenge na ibinigay ko sa aking sarili. Kailangan kong mapanood at matapos ang pelikula dahil ako ay mayabang na nagsasabing mahilig ako sa pelikula. Nakakahiya naman kung hindi ko ito maiinda.
Standard ang espasyo ng screening room. Merong anim na cinema seats ('yung reclining at merong slot para sa mga drinks kamukha ng mga upuan sa Ayala Cinemas) sa ilalim ng digital projector. Sa pagitan ng projector at ng dingding (na nagsisilbing screen) ay sangkaterbang throw pillows na may iba't ibang hugis (merong spikey, merong parang upuan na may sandalan at ang pangkaraniwang size). Nakakaakit ito para humilata at matulog sa tulong na rin ng aircon.
Kalaunan pa ay in-introduce na ni Alexis ang pelikula kaakibat ang pahapyaw na sumbat na basura ang mga MMFF entries. Nais lang daw nilang magbigay ng alternatibong venue. Fine. Nagsalita rin si Lav Diaz. Enjoy na lang daw at handa s'ya sa Q&A para sa makaka-survive ng pelikula. 'Yan ang eksaktong sinabi n'ya, ".those who will survive the film".
Oo, na-survive ko ang nine-hour film pero merong struggle.
Unang limang minuto pa lang ng pelikula ay humihikab na ako. Napakaganda naman ng mga unang imahe: ang Mayon Volcano sa gitna ng ilang pagkawasak ng puno at lupa. Siguro ay nasobrahan ako ng paghahanda sa pakikibakang ito. Ginising ko na lang ang sarili ko sa pabago-bagong posisyon sa cinema seat (maluluma siguro ang Kama Sutra). Napaka-poetic ng katahimikan, ng pagkahaba ng "cut" at ng kumbinasyon ng itim at puting imahe. Understatement na kapag sinabing "artsy" na direktor si Lav Diaz. Ang nakakalungkot lang ay limitado talaga ang bentahe ng sining. Sabi nga sa "Larawan: the Musical", ".ngunit 'di simple ang buhay, katulad ng sining".
Meron namang kuwento ang pelikula. Tungkol ito sa isang makata na nangimbayan at bumalik matapos ang ilang panahon. Ang kanyang pagbabalik ay pagsalubong sa bagyong sumalanta sa Kabikulan. Dito n'ya sinubukang busisiin ang kanyang pinagmulan at mga bagay na nagdudugtong dito at sa kasalukuyan. Pero katulad ni Dr. Jose Rizal, pinatay s'ya ng paglalakbay na ito.
Kung tutuusin, kung hindi artsy si Lav, makaka-deliver pa rin s'ya ng mga eksenang papatok sa masa. 'Yung kwentuhan ng mga dating magkakaibigan, kahit na nakababad ang eksena, ay may kakaibang relate factor. Ang confrontation ng makata at sa nakaraan ng kanyang ina kasama ang "mental hospital attendant" ay pang-melodrama. Ang love scene ay pwedeng maging erotic at poetic nang sabay. Wala nga lang masyadong comedy.
Makalipas ang apat na oras at kalahati ay pinatawan kami ng 30 minutong pagitan. Dito na ako sumabad ng kain at nagbaon ng ilang mangorind na binili ko sa malapit na Holland Hopia store. Nakausap ko rin ang ilang cineaste d'un at nakakwentuhan ng kung anu-ano. Halimbawa, sinabi ko kay kay Alexis Tioseco na magara ang suot n'yang Sampaguita Pictures shirt. Sa tindahan daw ni Raymond Lee n'ya ito nabili sa halagang P250. Gusto ko mang sugurin ang tindahan, nagsara na raw ito. Nakausap ko si "Noriel" na nangangarap makapagdirehe ng isang pelikula pagdating ng panahon. Napanood na raw n'ya ang unang kalahati ng pelikula n'ung nakaraang linggo at plano n'yang tapusin ang laban (na hindi n'ya nagawa dahil may lakad pa raw s'ya ng alas-diyes ng gabi).
Ang sumunod na pagpapalabas ay sisiw na lamang. Hindi na ako masyadong natutukso sa mga throw pillows na nasa harapan ko. Tumutuka-tuka pa rin ako sa ilang eksena pero inisip ko na lang na galing ako sa isang mahabang biyahe kamukha ng direct flight mula Maynila hanggang Amsterdam. Nakaka-jetlag ang pelikula, sa totoo lang.
Lumabas ako ng bar matapos ang end credits. Ang pangakong Q&A ni Lav ay hindi natuloy. Personal na lang daw s'yang tanungin sa ibaba ng screening room. Pinili kong langhapin na lang ang sariwang hangin sa labas hindi dahil mas mainam ito kundi para hindi mawala ang enkanto ng mga imaheng napanood ko. Kung ganito kasaya ang mamatay, pipiliin kong araw-araw pumanaw.
Wednesday, January 09, 2008
Ilang Panandaliang Bangungot mula sa MMFF 2007
Ilan sa mga maagang pagkumpuni ko sa aking ala-ala n'ung bata ay isang eksena sa sinehan kung saan sinusundo ako ng aming kasambahay upang mag-abay sa isang kasal. Nasa kalagitnaan ako n'un ng panggagahasa ng pridyeder kay Janice habang nagmamasid naman ang isang William Martinez. Ayaw ko pa sanang umalis pero ano ba ang karaniwang kayang gawin ng isang grade one student? Dahil dito ay nagkaroon na ng pitak ang Metro Manila Film Festival sa aking pagtanda.
Maraming mga imahe ang hindi ko makalimutan: ang mga pulis na nagbabantay ng halimaw sa LRT episode ng "Shake, Rattle and Roll 8", si Gina Alajar na isang zombie ay kumakain ng putik (mula rin sa "Shake...."), si Manilyn Reynes at ang kapayapaan sa kanyang mga mata nang makita ang krus sa likuran, ang mga kakaibang halimaw at goth sa "Salamangkero", ang hipnotismo mula sa sa kakaibang usok na lumalabas sa pagitan ng pinto at sahig sa "Alapaap" ni Tata Esteban, si Ate Guy bilang isang anghel sa "Mga Kuwento ni Lola Basyang", ang scene stealer scene ni Ara Mina sa unang "Mano Po", ang grand slam performance ni Piolo Pascual sa "Dekada '70", ang masikip at mainit na Correctional sa "Bulaklak ng City Jail", ang futuristic wedding nina Ate Vi at Boyet sa "Imortal" (sa Greenbelt Chapel ito nag-shooting), ang kawalan ng Best Picture winner noong 1986, ang pagsibol ng GMA Films sa mga mata ni Cesar Montano bilang bida sa "Jose Rizal" at "Muro Ami", ang hysteria ng "Crying Ladies", ang pagbaha ng luha ni Dawn Zulueta nang namatay ang kanilang unica hija sa isang bangka sa "Kung Mawawala ka Pa", ang CGI ng "Yamashita", ang slow-mo scene ni Melanie Marquez sa "The Untold Story of Melanie Marquez", ang madre na nakapula sa isang episode ng "Shake..." (cute pa si IC Mendoza rito), ang death scene ni Anthony Alonzo sa "Bago Kumalat ang Kamandag", ang marahas na kontrabida role ni Goma sa "Dahas", ang method acting ni Marvin Agustin sa "Kutob", ang nakakaiyak na eksena nina Johnny Delgado at Edu Manzano sa "Tanging Yaman", ang NPA role ni Ate Guy sa "Andrea, Paano ba ang maging Isang Ina" at ang fluent na American English ni Bronson sa "Sakal, Sakali, Saklolo".
Sa kabila ng makukulay na pamana ng mga naunang MMFF, hindi masyadong naging mabunga ang huling festival. Heto ang mga ani ayon sa aking pagkagusto o pagkainis:
DESPERADAS: Amoy Pinipig
Para sa akin, itong "Desperadas" ni Joel Lamangan ang pinaka na-appreciate kong entry para sa MMFF 2007. Isinulat ito ng isang manunulat na hindi bading at hindi babae (ayon sa aking pagkakaalam) at wala akong gustong tumbukin sa aspetong ito. Nakakagulat lang na ang isang kikay film ay isinulat ng isang lalake (si Roy Iglesias) at lumabas na epektibo pa rin. Maayos ang porma ng pagkekwento, hindi episodic at nakaangkla sa tema. Panalo ang mga babaeng karakter dito, hindi sila api at sila ang tunay na nagrereyna. Walang sundot ang pelikulang ito sa lagay ng politika at ekonomiya, walang opresyon o ano pa mang araw-araw mo nang nasisinghot. Walang ka-pressure-pressure kahit na kahit saan mo pa tingnan ay pinagsamang "Sex and the City" ito at "Desperate Housewives". Dito naman nagkulang ang pelikula. Nagmukhang novelty ang mga eksenang kikiliti sana dahil matapang nitong tinalakay ang seksuwallidad ng kababaihan nang walang patumangga. Naging obvious na nagpapatawa lang talaga ang sumulat at ang pagkakadirek. Mas gugustuhin ko ito kung gumawa pa ng effort sa situational comedy ang lumikha. Dito ay mas makaka-relate ang mga Noypi at tuluyang makikisimpatiya sa mga bida. Magagaling ang mga bida. Kahit ang nakakairitang si Ruffa ay nagamit sa tamang liksi ang kaartehan. Si Marian Rivera ay mahusay ring mag-deliver ng mga linya, magaling magbagsak at merong timing. Hindi ko lang maramdaman na naka-internalize ang karakter sa kanya.
SAKAL, SAKALI, SAKLOLO: Fruitcake
Lahat na yata ng sahog para maaliw ang buong pamilya ay isinaksak na sa pelikulang ito. Meron para sa lahat (pagbaha ng luha, travelogue, comedy, hiritan, mga nanay na baliw, mga tatay na sabungero, sosyal na parents, etc.). Nakakalungkot lang na wala na akong nakitang bago ngayon, sinaid na ng naunang installment. Kahit ang mga eksena ni Bronson ay nakakasawa na rin maliban na lang sa huling eksena kung saan tila pinaglilihian na s'ya ng karakter ni Juday. Naisip ko na rin kung papasa ba bilang primer sa pag-aasawa ang pelikulang ito ni Jose Javier Reyes pero mas pinili kong magpakaaliw sa kanyang cameo bilang isang discriminating Pinoy sa Barcelona.
BANAL: Mga Kuwitis na Walang Direksyon
Maganda ang vision ng gumawa ng pelikula. Kahit papaano, masaya na ring isipin na kung ang Pinoy action film ay nasa ganitong direksyon, gaganahan akong pumila kahit pa si Manny Pacquiao ang bida. Nabuo ni Cesar Apolinario bilang direktor ang mundo na gustong ibahagi ng "Banal", isang rollercoaster ride ng mga pulis na pabago-bago ang ideolohiya at ang pagsagip sa isang universal na idea (Katolisismo, Santo Papa). Tila kuwitis ang ilang eksena na nagtatanim ng excitement para abangan kung mababaril ba si Pope o hindi. Kahit ang mga artista ay nakisabay sa energy ng mga gumawa ng pelikula. Si Alfred Vargas ay akting na akting. Gusto ko na s'yang patigilin minsan at sabihing "oo na, masama ka nang tao, gets na namin ang gusto mong iarte" habang si Boyet naman ay idinaan sa pagsigaw-sigaw ang karakter na disiplinadong officer. Si Paolo Contis lang ang bumalanse talaga pero hindi pa rin sapat. Mas kapana-panabik siguro kung si Marvin Agustin kay Contis, si Ricky Davao kay Boyet at si Joem Bascon kay Alfred. Naawa rin ako sa CGI ng pelikula. Hindi ito nakatulong sa ilang eksena. Ang tensyon sa huling bahagi ng pelikula ay mabilis na nanlambot nang umusbong ang CGI. Kailangang paghusayin pa ni G. Apolinaryo ang pagsusulat. Maraming karakter ang masyadong nakakahon, hindi 3D, at lahat sila ay nagpapaliwanag. Sa panahon ngayon, kahit ang mga bad guys sa mga superhero movie mula Hollywood ay binibigyan pa rin ng bida moment sa paglalahad ng konting background sa kanilang pinaggalingan.
BAHAY-KUBO: Ang Halaman ay Sari-sari
Isa ito marahil sa mga kahenyuhan ni Mother Lily. Kailangan n'yang mai-cast ang sangkaterbang talent para sa isang project. Ensemble cast ang tawag sa ganito, kamukha ng mga pelikula ng Regal n'ung 80's. Pero hindi naman nangulelat ang pelikulang ito sa pagbibigay-aliw. May ginto pa rin naman kahit na nagtataka ka kung tila isang pagpupugay yata ito sa filmography ni Maricel Soriano: mula sa mataray na baklang karakter hanggang sa pagiging isang seasoned actress. Hindi ako nagulat kung walang "grade" ang pelikula mula sa Cinema Evaluation Board. Walang masyadong old school na lesson ang gustong iparating ng pelikula. Tungkol ba talaga saan ang movie? Anong mapupulot ko rito? At magsisinungaling ba talaga ako sa DSWD? Medyo new age pa nga kung tutuusin ang mga karakter nina Maria at ni Gloria Romero. Sa mga artista, agaw-eksena si Eugene Domingo. Sa mga bata, gusto ko ang akting ni Shaina Magdayao rito. Nilamon n'ya si Marimar sa isang eksena nang buong buo. Pero siguro, kailangan ding i-consider ang karakter nilang dalawa.
RESIKLO: Ambisyoso
Malayo ang narating ng CGI sa pelikulang ito. Sangkaterba sila at nakakalunod na minsan lalo na't hindi naman realistic ang pagkakalapat sa katumbas nitong "live action". Dito naman magaling sina Chito Rono, Peque Gallaga at Erik Matti, ang tamang pagtitimpla ng totoo at hindi. Si Mark Reyes ay epektibo sigurong cinematographer pero hindi pa ako kumakagat sa kanyang direksyon at pagsusulat. Maayos ang tunog ng pelikula kaya't nararapat na sa THX cinema ito mapanood. Halo-halo rin ang aktingan dito: merong OA (Dingdong Dantes), merong magaling ang timing (Paolo Contis) at merong pwede na (Bong Revilla).
KATAS NG SAUDI: Payak
Maayos ang pagkakagawa ng pelikula, halos perpekto. Pero masyado naman yatang simple para sa beteranong filmmaker at scriptwriter na si Jose Javier Reyes. Masakit na opinyon ito pero sa tingin ko, kahit high school student ay kayang isulat ang "Katas ng Saudi". Sana ay anakan ulit tayo ni Reyes ng mga obrang kamukha ng "Oro, Plata, Mata" at 'yung ilang ginawa n'ya para kay Lino Brocka. Kung hindi ako nagkakamali, ito ang kauna-unahang pelikula ni Jinggoy Estrada na napanood ko. Grade A ang "Katas ng Saudi". Ang duda ko ay dahil sa gintong aral na nais ituro nito sa mga manonood: hindi kayo yayaman sa Pilipinas.
SHAKE, RATTLE and ROLL 9: Kaning-Baboy
Walang bago, walang kakaiba, walang kaabang-abang. Kung meron man akong hindi makalimutan, ito 'yung reaksyon ni Katrina Halili sa ilang palito ng posporo na merong sindi habang dahan-dahang lumulutang sa ere pababa sa puno. Maganda sana ang konsepto ng "Bangungot" episode nina Dennis Trillo pero nagmukhang masyadong malalim.
ENTENG KABISOTE 4: Hamon at Keso de Bola
Kailangan nating i-preserve ang mga pelikulang katulad nito. Kailangan nating ilagay sa time capsule ang isang halimbawa ng formula movie na nagpatingkad sa kasaysayan ng pelikulang Pilipino n'ung hindi pa uso ang mga indie films. Puwede itong gamitin bilang template. Sa awa ng Diyos, napanood ko ang pelikulang ito ng libre (salamat sa unang limang MMFF entry na napanood ko). Ang natitirang pag-asa ng pelikula ay ang ilang hagikhik na narinig ko sa mga tsikiting na nanood sa sinehan. Kailanman ay nananatiling pleaser ang mga karakter na may super power, mga artistang sa noontime show lang natin madalas mapanood, ilang slapstick comedy at si Bosing Vic. Sariwa pa sa akin ang eksena ni Bangkay habang tahasang ini-spoof si Pepe Smith (na kasali sa "Banal") sabay sambit ng "rak en rol!". Kalabisan naman sigurong sabihin na ang eksena ng mga babaeng aswang sa pangunguna ni Tita Swarding habang nagpapahid ng langis sa katawan ay nagpaalala sa akin ng pelikula ni Ishmael Bernal na "Mga Nunal sa Tubig".
Maraming mga imahe ang hindi ko makalimutan: ang mga pulis na nagbabantay ng halimaw sa LRT episode ng "Shake, Rattle and Roll 8", si Gina Alajar na isang zombie ay kumakain ng putik (mula rin sa "Shake...."), si Manilyn Reynes at ang kapayapaan sa kanyang mga mata nang makita ang krus sa likuran, ang mga kakaibang halimaw at goth sa "Salamangkero", ang hipnotismo mula sa sa kakaibang usok na lumalabas sa pagitan ng pinto at sahig sa "Alapaap" ni Tata Esteban, si Ate Guy bilang isang anghel sa "Mga Kuwento ni Lola Basyang", ang scene stealer scene ni Ara Mina sa unang "Mano Po", ang grand slam performance ni Piolo Pascual sa "Dekada '70", ang masikip at mainit na Correctional sa "Bulaklak ng City Jail", ang futuristic wedding nina Ate Vi at Boyet sa "Imortal" (sa Greenbelt Chapel ito nag-shooting), ang kawalan ng Best Picture winner noong 1986, ang pagsibol ng GMA Films sa mga mata ni Cesar Montano bilang bida sa "Jose Rizal" at "Muro Ami", ang hysteria ng "Crying Ladies", ang pagbaha ng luha ni Dawn Zulueta nang namatay ang kanilang unica hija sa isang bangka sa "Kung Mawawala ka Pa", ang CGI ng "Yamashita", ang slow-mo scene ni Melanie Marquez sa "The Untold Story of Melanie Marquez", ang madre na nakapula sa isang episode ng "Shake..." (cute pa si IC Mendoza rito), ang death scene ni Anthony Alonzo sa "Bago Kumalat ang Kamandag", ang marahas na kontrabida role ni Goma sa "Dahas", ang method acting ni Marvin Agustin sa "Kutob", ang nakakaiyak na eksena nina Johnny Delgado at Edu Manzano sa "Tanging Yaman", ang NPA role ni Ate Guy sa "Andrea, Paano ba ang maging Isang Ina" at ang fluent na American English ni Bronson sa "Sakal, Sakali, Saklolo".
Sa kabila ng makukulay na pamana ng mga naunang MMFF, hindi masyadong naging mabunga ang huling festival. Heto ang mga ani ayon sa aking pagkagusto o pagkainis:
DESPERADAS: Amoy Pinipig
Para sa akin, itong "Desperadas" ni Joel Lamangan ang pinaka na-appreciate kong entry para sa MMFF 2007. Isinulat ito ng isang manunulat na hindi bading at hindi babae (ayon sa aking pagkakaalam) at wala akong gustong tumbukin sa aspetong ito. Nakakagulat lang na ang isang kikay film ay isinulat ng isang lalake (si Roy Iglesias) at lumabas na epektibo pa rin. Maayos ang porma ng pagkekwento, hindi episodic at nakaangkla sa tema. Panalo ang mga babaeng karakter dito, hindi sila api at sila ang tunay na nagrereyna. Walang sundot ang pelikulang ito sa lagay ng politika at ekonomiya, walang opresyon o ano pa mang araw-araw mo nang nasisinghot. Walang ka-pressure-pressure kahit na kahit saan mo pa tingnan ay pinagsamang "Sex and the City" ito at "Desperate Housewives". Dito naman nagkulang ang pelikula. Nagmukhang novelty ang mga eksenang kikiliti sana dahil matapang nitong tinalakay ang seksuwallidad ng kababaihan nang walang patumangga. Naging obvious na nagpapatawa lang talaga ang sumulat at ang pagkakadirek. Mas gugustuhin ko ito kung gumawa pa ng effort sa situational comedy ang lumikha. Dito ay mas makaka-relate ang mga Noypi at tuluyang makikisimpatiya sa mga bida. Magagaling ang mga bida. Kahit ang nakakairitang si Ruffa ay nagamit sa tamang liksi ang kaartehan. Si Marian Rivera ay mahusay ring mag-deliver ng mga linya, magaling magbagsak at merong timing. Hindi ko lang maramdaman na naka-internalize ang karakter sa kanya.
SAKAL, SAKALI, SAKLOLO: Fruitcake
Lahat na yata ng sahog para maaliw ang buong pamilya ay isinaksak na sa pelikulang ito. Meron para sa lahat (pagbaha ng luha, travelogue, comedy, hiritan, mga nanay na baliw, mga tatay na sabungero, sosyal na parents, etc.). Nakakalungkot lang na wala na akong nakitang bago ngayon, sinaid na ng naunang installment. Kahit ang mga eksena ni Bronson ay nakakasawa na rin maliban na lang sa huling eksena kung saan tila pinaglilihian na s'ya ng karakter ni Juday. Naisip ko na rin kung papasa ba bilang primer sa pag-aasawa ang pelikulang ito ni Jose Javier Reyes pero mas pinili kong magpakaaliw sa kanyang cameo bilang isang discriminating Pinoy sa Barcelona.
BANAL: Mga Kuwitis na Walang Direksyon
Maganda ang vision ng gumawa ng pelikula. Kahit papaano, masaya na ring isipin na kung ang Pinoy action film ay nasa ganitong direksyon, gaganahan akong pumila kahit pa si Manny Pacquiao ang bida. Nabuo ni Cesar Apolinario bilang direktor ang mundo na gustong ibahagi ng "Banal", isang rollercoaster ride ng mga pulis na pabago-bago ang ideolohiya at ang pagsagip sa isang universal na idea (Katolisismo, Santo Papa). Tila kuwitis ang ilang eksena na nagtatanim ng excitement para abangan kung mababaril ba si Pope o hindi. Kahit ang mga artista ay nakisabay sa energy ng mga gumawa ng pelikula. Si Alfred Vargas ay akting na akting. Gusto ko na s'yang patigilin minsan at sabihing "oo na, masama ka nang tao, gets na namin ang gusto mong iarte" habang si Boyet naman ay idinaan sa pagsigaw-sigaw ang karakter na disiplinadong officer. Si Paolo Contis lang ang bumalanse talaga pero hindi pa rin sapat. Mas kapana-panabik siguro kung si Marvin Agustin kay Contis, si Ricky Davao kay Boyet at si Joem Bascon kay Alfred. Naawa rin ako sa CGI ng pelikula. Hindi ito nakatulong sa ilang eksena. Ang tensyon sa huling bahagi ng pelikula ay mabilis na nanlambot nang umusbong ang CGI. Kailangang paghusayin pa ni G. Apolinaryo ang pagsusulat. Maraming karakter ang masyadong nakakahon, hindi 3D, at lahat sila ay nagpapaliwanag. Sa panahon ngayon, kahit ang mga bad guys sa mga superhero movie mula Hollywood ay binibigyan pa rin ng bida moment sa paglalahad ng konting background sa kanilang pinaggalingan.
BAHAY-KUBO: Ang Halaman ay Sari-sari
Isa ito marahil sa mga kahenyuhan ni Mother Lily. Kailangan n'yang mai-cast ang sangkaterbang talent para sa isang project. Ensemble cast ang tawag sa ganito, kamukha ng mga pelikula ng Regal n'ung 80's. Pero hindi naman nangulelat ang pelikulang ito sa pagbibigay-aliw. May ginto pa rin naman kahit na nagtataka ka kung tila isang pagpupugay yata ito sa filmography ni Maricel Soriano: mula sa mataray na baklang karakter hanggang sa pagiging isang seasoned actress. Hindi ako nagulat kung walang "grade" ang pelikula mula sa Cinema Evaluation Board. Walang masyadong old school na lesson ang gustong iparating ng pelikula. Tungkol ba talaga saan ang movie? Anong mapupulot ko rito? At magsisinungaling ba talaga ako sa DSWD? Medyo new age pa nga kung tutuusin ang mga karakter nina Maria at ni Gloria Romero. Sa mga artista, agaw-eksena si Eugene Domingo. Sa mga bata, gusto ko ang akting ni Shaina Magdayao rito. Nilamon n'ya si Marimar sa isang eksena nang buong buo. Pero siguro, kailangan ding i-consider ang karakter nilang dalawa.
RESIKLO: Ambisyoso
Malayo ang narating ng CGI sa pelikulang ito. Sangkaterba sila at nakakalunod na minsan lalo na't hindi naman realistic ang pagkakalapat sa katumbas nitong "live action". Dito naman magaling sina Chito Rono, Peque Gallaga at Erik Matti, ang tamang pagtitimpla ng totoo at hindi. Si Mark Reyes ay epektibo sigurong cinematographer pero hindi pa ako kumakagat sa kanyang direksyon at pagsusulat. Maayos ang tunog ng pelikula kaya't nararapat na sa THX cinema ito mapanood. Halo-halo rin ang aktingan dito: merong OA (Dingdong Dantes), merong magaling ang timing (Paolo Contis) at merong pwede na (Bong Revilla).
KATAS NG SAUDI: Payak
Maayos ang pagkakagawa ng pelikula, halos perpekto. Pero masyado naman yatang simple para sa beteranong filmmaker at scriptwriter na si Jose Javier Reyes. Masakit na opinyon ito pero sa tingin ko, kahit high school student ay kayang isulat ang "Katas ng Saudi". Sana ay anakan ulit tayo ni Reyes ng mga obrang kamukha ng "Oro, Plata, Mata" at 'yung ilang ginawa n'ya para kay Lino Brocka. Kung hindi ako nagkakamali, ito ang kauna-unahang pelikula ni Jinggoy Estrada na napanood ko. Grade A ang "Katas ng Saudi". Ang duda ko ay dahil sa gintong aral na nais ituro nito sa mga manonood: hindi kayo yayaman sa Pilipinas.
SHAKE, RATTLE and ROLL 9: Kaning-Baboy
Walang bago, walang kakaiba, walang kaabang-abang. Kung meron man akong hindi makalimutan, ito 'yung reaksyon ni Katrina Halili sa ilang palito ng posporo na merong sindi habang dahan-dahang lumulutang sa ere pababa sa puno. Maganda sana ang konsepto ng "Bangungot" episode nina Dennis Trillo pero nagmukhang masyadong malalim.
ENTENG KABISOTE 4: Hamon at Keso de Bola
Kailangan nating i-preserve ang mga pelikulang katulad nito. Kailangan nating ilagay sa time capsule ang isang halimbawa ng formula movie na nagpatingkad sa kasaysayan ng pelikulang Pilipino n'ung hindi pa uso ang mga indie films. Puwede itong gamitin bilang template. Sa awa ng Diyos, napanood ko ang pelikulang ito ng libre (salamat sa unang limang MMFF entry na napanood ko). Ang natitirang pag-asa ng pelikula ay ang ilang hagikhik na narinig ko sa mga tsikiting na nanood sa sinehan. Kailanman ay nananatiling pleaser ang mga karakter na may super power, mga artistang sa noontime show lang natin madalas mapanood, ilang slapstick comedy at si Bosing Vic. Sariwa pa sa akin ang eksena ni Bangkay habang tahasang ini-spoof si Pepe Smith (na kasali sa "Banal") sabay sambit ng "rak en rol!". Kalabisan naman sigurong sabihin na ang eksena ng mga babaeng aswang sa pangunguna ni Tita Swarding habang nagpapahid ng langis sa katawan ay nagpaalala sa akin ng pelikula ni Ishmael Bernal na "Mga Nunal sa Tubig".
Monday, January 07, 2008
Some Residue from 2007
01> Pre-American Idol CD of Taylor Hicks. Signed;
02> Home-made beef tapa meal from Paul Calvin's. P150;
03> Overwhelming Christmas gifts from friends;
04> Idol Joel Salvador's magazine cover pic;05> Binyagan at San Sebastian Church (the church of steel);
06> Concert-for-a-cause called "One Night Stand" (it's for real!);
07> The Dawn live (good enough for a pre-Christmas treat);08> Funny sari-sari store name somewhere between Tiaong and Sariaya;
09> Hearty lunch with Miso noodle soup and California Maki at Rai-raiken at SM Lucena;
10> Highschool Batch '93 meeting (and vodka sipping) for next year's 15th year reunion;11> Tissue paper from Qatar (isang box!); and
12> My mom's paella for Media Noche.
Subscribe to:
Posts (Atom)
