Life is an iPhone # 033

Clockwise from top row:

1. Big Heart. Last hurray for Valentine, found this one as a window display in Fully Booked – High Street. It’s not that the clear from the picture but the art piece is a collection of book pages;

2. Pares Reduxe. In search for the best pares in town, I tried this stall in the open space (very UP’s Beach House) in front of Makati Med. P30 with rice but the one near Kalayaan Avenue tastes better;

3. Cocktails at CCP. Other than the programs the center is having, free cocktails after premiere or closing ceremonies is a must-try. Food is usually great but the conversations with the other patrons (film/theater buffs and the like) that come along with it are the best part;

4. RCBC Chapel. I visited this “hiding place” last Saturday for old times’ sake. It’s the chapel inside the RCBC Building where the old office used to rent. I miss the building. I miss the mass being held on that chapel. I miss the idea that you can visit it anytime of the day, like when you’re being stressed from work or something;

5. Aliw Theater. Critics call this an eye sore but I like the pretentiousness of it all. I went to this place only to find out that the show is postponed to next month. Lesson learned: call Ticketworld first;

6. Bare Stage. This one’s taken at the start of the TP play “Tatlong Mariya”. The experience of being brought to a bare stage made me high. It stripped the predictability of being seated in the usual audience area and you can “smell” the performance happening right before your eyes. The theater is indeed breathing! I haven’t felt it since time immemorial;

Life is an iPhone # 032

Clockwise from top row:

1. Reflection. Took this while on the way to a Friday lunch-out. It was a helmet with a psychedelic reflection that captures some of the buildings in The Fort;

2. Nips and Flat Tops. I’m glad that these childhood chocolate candies are still around. Taken last February 11, in time for the social club’s Valentine-inspired activity;

3. Siomai from Eat Well! First, it was a free lunch. Somebody had his birthday treat. Secondly, the food is great as expected. We were informed that Noynoy Aquino and Loren Legarda once dined it there (in two separate events, of course);

4. The Fallen. Poor minty looking ice cream, somebody must have dropped it on Valentine’s Day;

5. Roast Beef from Pancake House. Nothing is more reassuring than a late lunch best shared with date-less fellows on Valentine’s Day. The food is good, something that I deserve on a very special occasion;

6. Chapel. It must be the breeze that I enjoy a lot while attending mass at this small chapel in Greenbelt area. This sanctuary reinvented the mass experience for Makati folks. I used to see Loren Legarda there and her family sitting on the lawn with a foldable chair;

Life is an iPhone # 031

Clockwise from top row:

1. Distillery. Found this new beer (and the like) haven in The Fort. They are selling international beers like Stella Artois and Peroni for a very reasonable price. I got my Artois for P100. The big Absolut Vodka costs P700+ which is pretty much similar to SM. What’s good is that you can buy pulutan from the nearby Mini Stop and consume it at the bar;

2. Pares Hilton. There’s this kariton type stall near St. Andrew Church in Kalayaan St. in Makati that sells the best beef pares at a very affordable price (P30 with rice). Really, really good with calamansi;

3. Blinded Sunset. Nothing fancy with this one. I just put the blinds down while the sun was about to set. One of the best things in the office that come as free;

4. That Darn Blood Extraction. At Makati Med’s Blood Extraction Center, as part of the requirements for my check-up. I hate blood. It so happened that the nurse who did my arm was the gentlest. It’s one of the best blood extractions ever!;

5. Year of the Tiger. Shangri-La Mall’s take on the Chinese New Year. They opted to have this Chinese-inspired decoration instead of the predictable Valentine’s Day;

6. Crossroads. One of the most difficult situations you can get is probably being on a crossroads. That’s the time you become clueless on which road to take. Taken at Buendia – Makati Avenue intersection while on a jeep on my way home;

Notes from Cinema Rehiyon 2010

There was this little film festival at the CCP that came and went almost unnoticed. Aside from the fact that the same festival was held last year, Cinema Rehiyon 2010 was held with a Lilliputian press release. I for one came across with it through a friend who happens to be unfamiliar with Facebook and the like. He texted me about the screening of “Anacbanua” which I missed during its run in Cinemanila last year (it won Best Picture, by the way). I tried to get more details on the line-up online but the CCP website only advises me to add its fan page on Facebook (which I did).

What seemed to be a one-time taste test on the film festival took a U-turn and made me watch more entries from the south (Cebu, to be exact). This was not the plan as I was trying to catch a show in Aliw Theater but it was postponed to a later date. It was one of those blessings in disguise. Had I not decided to go to CCP instead, I wouldn’t be introduced to the works of Philippine cinema’s next big thing: Remton Siega Zuasola.

Some notes:

1. Anacbanua (Christopher Gozum). I am not sure if you can consider it a film because for me, it’s a series of poetic visuals coated with some Kapampangan poetry readings. The fleeting effect is like watching a music video. If you’re expecting a plot on this one, forget it. The only premise it has is probably about the homecoming of a man from the Middle East, no story arch or resolution whatsoever. To capture this, a slice of shots from Saudi (I think) are shown then cut to a wandering man from one Pangasinan town to another, all with no speaking lines but with just the poems being read by a young man and an old lady (an apt metaphor for a son and his country). The locales vary from enchanting seashore to a dingy slaughter house. I have to commend the film for coming up with gorgeous shots, a fitting homage to the literature it tries to present. I can say that I will wait for Christopher Gozum’s take on something conventional and direct.

2. To Siomai Love, Mga Damgo and Kurtina Nga Pula (Remton Siega Zuasola) and Uwan, Init, Pista sa Langit (Remton Siega Zuasola and Keith Deligero). I didn’t catch the first few minutes of “To Siomai Love” (which, by the way, won Best Short Film in last year’s Cinemanila) but I wasn’t that late not to capture the meat of its storytelling. It is a film about two characters casually talking about food, life and love in an open food court somewhere in Cebu. It’s very similar to, say, “Before Sunrise” or “Before Sunset” with a satisfying plot twist in the end. “Mga Damgo”, on the other hand, is an animation about a tree that sacrifices life and becomes a classroom to help the kids attain their dreams. “Kurtina Nga Pula” is definitely the shortest short film I have seen with a lot of stories to tell and without being too artsy. It’s a take on a man’s battle with depression and finding the right reasons to give life a new lease. Lastly, “Uwan, Init....” is a tale about a carver’s adopted son and a prostitute as they journey through life and redemption. This one has the promise to become a feature length film but its current format is serviceable as it is. In a nutshell, Remton Siega Zuasola’s works are something to watch out for in local cinema. He is young and his energy transcends through the films’ vivid storytelling combined with the right blend of drama and visual aesthetics.

3. Eskrimadors (Kerwin Go). This documentary closes the festival with a bang. Also done by a Cebuano filmmaker, the film tackles the rise to stardom of a Filipino martial arts called arnis (hence the title), how it went underground and why it originated from Cebu. It’s polished and technically superior, complete with animation, reenactment with period costumes and with crisp fight scenes done a la Hongkong action film. There’s a clear indication that a big budget is behind the production. It’s also very engaging, not to mention informative, and with art direction by Remton Siega Zuasola himself. One of the viewers, who happens to be an arnis instructor himself, shared his joys over the film. He said that he just wanted to cry after seeing the movie. Here’s hoping that the documentary attracts more sponsorship as I believe it needs to be seen by a wider audience of students and film afficionados.

Ang Kapalaran ng Tatlong Mariya

Tatlong Mariya
Produksyon: Tanghalang Pilipino
Direktor: Loy Arcenas
Mandudula: Rody Vera (halaw mula sa “Three Sisters” ni Anton Chekhov)
Mga Nagsiganap: Dolly De Leon-Gutierrez, Mailes Kanapi, Angeli Bayani, Riki Benedicto, Mario O’Hara, Nonie Buencamino, Dennis Marasigan, atbp.

ISTORYA

Panahon ng Martial Law noong 70’s kaya’t napilitang manirahan ang magkakapatid na sina Marilyn (Dolly De Leon-Gutierrez), Finina (Mailes Kanapi), Monette (Angeli Bayani) at Teddy (Riki Benedicto) sa isang bayan sa Northern Luzon. Dito na sila nilamon ng panahon at inuhaw sa pagbabakasaling makabalik ng Maynila.

Si Marilyn na hindi na nakapag-asawa ay isang guro ay napilitang tanggapin ang pagiging principal sa kabila ng tsimis na ito ay nakikiapid sa isang opisyal. Si Finina ay halos ganito rin ang kuwento sa kabila ng katotohanan na s’ya ay asawa ng isang guro. Si Monette ay sumubok tanggapin ang inaasahang kapalaran subalit hinamon ito ng isang trahedya. Ang bunsong si Teddy naman ay tuluyang nilamon ng sistema at panahon nang pakasalan nito ang dominanteng si Erlinda (Che Ramos).

Ang mga kuwentong ito ng paghihintay ay nasaksihan at sinalamin ng ilang mga bisita at kasambahay katulad nina Doc Elpidio (Mario O’Hara), Ricardo (Nonie Buencamino) at Isidro (Dennis Marasigan).

PAGHIHINTAY KAY GODOT

Unang una, nagulat ako na iginiya kami ng mga usher ng CCP papunta sa harapan ng Little Theater. Nagmarunong pa ako na pasukin ang ilang pintuan sa lugar kung saan kadalasang nakaupo ang audience pero talaga palang nasa stage mismo ang isang makeshift na stadium. Hubad na hubad ang makintab na stage, wala ni isang props na nakakalat. Nagmistula itong isang boxing ring kung saan ang mga manonood ay nasa apat na side ng arena. Nang ipakita ang epilogo at nang dumilim ang stage, nagkaroon ng “dingding” ang dalawang bahagi at inilagay nang pakonti-konti ang props na dining table, isang coffee table sa ‘di kalayuan at isang maliit na piano. Ang naging epekto ay tila nakikiboso na ang mga manonood sa mga kaganapan sa loob ng isang bahay.

Hanggang ngayon, hindi ko pa rin makalimutan ‘yung kakaibang karanasan na ‘yun. Itinaas ni Loy Arcenas ang antas ng stage play appreciation sa kakaibang paraan na medyo bago sa panlasa ng Pinoy theater crowd. Nagkaroon na rin ng ganitong epekto ang “Insiang” ng TP dati, sa squatters area pero ang pagka-Big Brother house ng “Tatlong Mariya” ay kakaiba. Sa ganitong set-up, hindi na naging demand para sa mga nagsiganap na pagarbuhin ang kanilang galaw at pananalita. Kahit simpleng galaw o bulong ay mapapakinabangan.

Wala akong masabi o ma-single out sa cast. Ngayon lang yata ako nakanood ng isang dula na gumalaw nang kolektibo ang mga artista nito. Maging ang tendency ni Mailes Kanapi na magkaroon ng sariling mundo ay kontrolado rito at hinihingi ng karakter. Maasahan ang suportang ibinigay nina Mario O’Hara at Nonie Buencamino at hindi naman nagpahuli ang TP ensemble (Paolo O’Hara, Russel Legazpi, Bong Cabrera, Paolo Rodriguez, Jonathan Tadioan at Kathlyn Castillo). Ang pagsalungat sa alon ng karakter ni Che Ramos ay mahusay ring naisabuhay. Minsan ay nakakatawa at minsan ay nakakainis.

Sa kabuuhan, successful naman ang pagkaka-Filipinize ng obra ni Anton Chekov. Hindi masyadong nasagot ang isyu kung bakit hindi sila nakabalik nang Maynila matapos ang ilang taon pero hindi na ito masyadong kapuna-puna. Ang mahalaga ay nakuha nito ang kahabaan ng paghihintay sa wala at ang kabayaran sa pagkabagot na makabalik muli sa lugar na kanilang kinalakihan.

KONKLUSYON

Ang sungay na nilikha ng “displacement” sa dula ay tumubo at walang nagawa ang tatlong Mariya kung hindi salatin ito at tanggapin nang buong buo. Mahirap sigurong masadlak sa ganitong klase ng pagkabalisa. Isang pagpapatunay na ang pinamalungkot daw na maaari mong magawa sa isang tao ay ang ilayo ito sa kanyang mga kamag-anak o kaibigan (sa kaso ng ating mga bida, ang kanilang lugar-kapanangakan).

Hindi man nalulugmok ang ating bayan sa giyera o Martial Law, marami pa ring anyo ang “displacement” ngayon. Isang halimbawa na rito, bagamat hindi tahasan, ay ang mga OFW na kinakailangang mabuhay kahit na malayo sa kanilang pamilya. O ang mga mahihirap na nakatira sa tabi ng riles, na kung hindi dahil sa korupsyon ay tumatamasa na sana ng konting ginhawa sa isang lugar na mas panatag at maalwan. Sigurado ako na ang kanilang paghihintay sa wala ay tinubuan na rin ng sungay.

Si Bertolt Brecht at ang Gobyerno

Ang Muntik Nang ‘Di Mapigilang Paghahari ni Arturo Ui
Produksyon: Dulaang UP
Direktor: Alexander Cortez
Pagsasalin: Patrick Valera, Katte Sabate at Joshua So (mula sa “The Resistible Rise of Arturo Ui” ni Bertolt Brecht)
Musika: Diwa De Leon
Mga Nagsiganap: Neil Ryan Sese, atbp.

ISTORYA

Chicago, 1930’s. Kuwento ito ng isang gangster leader, si Arturo Ui (Neil Ryan Sese), na nangangamba sa pagkawala ng simpatiya ng mga taong mahihirap na kanyang binibigyan ng “proteksyon”. Sa pagkabalisa na ito, pumasok sa eksena ang nagbabadyang pagbagsak ng ekonomiya at ang pagkakataong maisalba ito ng mabuting pinuno ng bayan na si Dogsborough. Sinikap ni Arturo na maging sibilisado sa tulong ng isang aktor at sa dahas ng kanyang mga alipores ay puwersadong pinasok ang politika.

PARALELISMO

Sa umpisa pa lang ay may duda na ako kung ano ang totoong puntirya ng dula. Ipinakita sa tulong ng video ang pagkakahalintulad ng buhay nina Arturo Ui at Adolf Hitler. Hindi ako nagkamali na bago matapos ang dula ay pumasada ang mga larawan mula kay Hitler hanggang kay Andal Ampatuan at Gloria Macapagal-Arroyo (na nilagyan ng iconic na bigote na parang hindi pa maiintindihan ng manonood ang pakay). Nais lang iparating na ang mga demonyo ng nakaraan ay heto’t naaamoy pa rin natin. Kung ito ang vision ng produksyon, naniniwala akong naitawid nila nang maayos ang obra ni Brecht.

Na-appreciate ko ang pagsasalin dito. Tingin ko, bagama’t di ko pa nababasa ang orig na materyal, nakuha nito ang essence ng pagkapolitikal at kawalan ng moral. Hinaluan din ito ng Ingles upang mas madaling makarating sa manonood. May ilang pagkakataon na nagmistulang makabago ang pag-uusap at ito, para sa akin, ay isang strength ng dalisay na pagsasalin.

Maganda ang mga komposisyon ni Diwa De Leon dito. May isang solo piece si Givola na nagustuhan ko ang pagka-rock opera. Hindi nga lang ito lumapat sa tema ng dula na pagka-jazzy. Ang ilang choral piece naman ay nagpaalala sa akin ng ilang piyesa ni Ryan Cayabyab sa “Noli Me Tangere” at “El Filibusterismo”. Hindi masyadong nakatulong na walang sariling mikropono ang karamihan sa cast at paminsan-minsan ay nilalamon ang boses nila ng audio.

Hindi ko pa alam sa ngayon kung nagustuhan ko ang chaotic na set design ni Ohm David. Nakakaaliw ‘yung mga manekin sa may likuran ng entablado at sa ilalin ng platform. Sumisimbolo ito ng kamatayan. Ang itim at puti na pintura sa platform ay isang suhestiyon din na ang mga karakter ay nagpapatintero sa pagitan ng tama at mali. Ang mga ganitong detalye ay mahusay subalit kapag pinagsama-sama na ay iba na ang epekto.

KONKLUSYON

Nais itanong ng dula, unang una, kung ang tigre ba, kapag binihisan, ay magiging isang kuneho. Kung ang climax ng dula ang basis, gusto nitong sabihin na ang kasangsangan ay kailanman hindi matatakpan. Ang kabulukan, kahit na ilagay sa pinakatore, ay hindi magiging simbolo ng kagandahan at pagsibol bagkus ay makakahawa pa sa iba. Gusto ko sanang pagnilayan ito na baka naman ang ilan sa ating mga pinuno ay kuneho sa umpisa at naging tigre na lamang nang mapuwing sa kinang ng kapangyarihan.

Ang ating bansa ay kamukha ng Chicago ni Arturo Ui. Hindi na natin masyadong nalilitis kung ano ang tama at kung ano ang mali. Napapagpalit natin ito na parang nagkamali lang ng naisuot na sapatos. Ang mga halimaw na nakaluklok sa ating gobyerno ay mas lalong umiigting ang lakas dahil sa kahinaan nating ito. Alam ko namang alam natin ang tama sa mali at kung paano itama ang mali. Alam ko namang kahit butlig ay may natitira pa sa ating tapang at galing. Minsan lang ay nakakapagod nang makipaglaban dahil alam mo na sa huli ay hinding hindi ka mananalo.

Mga Bohemian ng New York

Rent
Produksyon: 9 Works Theatrical
Direktor: Robbie Guevarra
Libretto at Musika: Jonathan Larson
Mga Nagsiganap: Gian Magdangal, Carla Guevarra, OJ Mariano, atbp.

ISTORYA

Tungkol sa pagkakaibigan, pag-ibig, buhay at kamatayan ng isang grupo ng mga bohemian sa New York ang musical na ito. Ang panahon ay 90’s at ang mga isyung kinakaharap ay, unang-una, bahay na matutulugan at AIDS. Ang dalawang central character dito ay sina Roger (Gian Magdangal), isang budding songwriter, at si Mark (Fred Lo), isang budding filmmaker. Si Roger ay may malungkot na nakaraan sa kanyang ex-girlfriend at ngayon ay hinahamon ng bagong pag-asa at pag-ibig kasama si Mimi (Cara Barredo), isang striptease dancer. Si Mark naman ay dating boyfriend ng artist/performer na si Maureen (Carla Guevarra) na ngayon ay girlfriend ng lawyer na si Joanne (Jenny Villegas). Si Collins (OJ Mariano), sa kanyang pagbisita sa mga kaibigang sina Roger at Mark, ay natagpuan si Angel (Job Bautista) at umusbong ang isang pagmamahalan.

525, 600 MINUTES

Wala namang masyadong iniba sa staging na ito ng bagong theater company na 9 Works Theatrical. Ganitong ganito rin ang staging na napanood ko sa ginawa nina Calvin Millado (Roger), JM Rodriguez (Mark), Monique Wilson (Maureen), Ricci Chan (Angel) at Michael de Mesa (Collins) para sa New Voice noong 1999. Ito rin ang bersyon na ginamit sa pelikula ni Chris Columbus maliban sa pagtanggal sa mga sung-through na speaking lines (kabilang na ‘yung mga nakakaaliw na voice mail).

Hindi ko masyadong matandaan kung nagkaroon dati ng maikling introduksyon sa umpisa ng dula. Inilagay ni Mark ang audience sa not-so-distant-past sa pamamagitan ng pagsasalarawan ng kanyang paligid bago pa kantahin ang unang kanta. Ginawa siguro ito upang harapin ang isyu na ang dula raw ay nilamon na ng panahon. Nagustuhan ko rin ang gimik (malamang, ng direktor) sa dulo na nagsasabing maliwanag ang bukas, isang panimula para sa bagong 525, 600 minutes.

Mas elaborate din ang set ngayon kaysa sa set ng New Voice. Mas mukhang set ng isang musical ‘yung ginawa ng 9 Works Theatrical samantalang mas mukhang concert stage ‘yung dati. Na-optimize nang todo ang gimik sa audio-visual subalit, kamukha ng ilang lokal na pagtatanghal, hindi suwabe ang microphone.

Since character-driver ang dula, mas mainam sigurong isa-isahin na lang ang mga nagsiganap. Si Gian Magdangal bilang Roger ay tila nangangapa pa sa kanyang pagiging lead. Mahirap dumepende sa kanyang interpretation bilang isang malungkot na songwriter pero maganda ang kanyang rendition sa mga kanta. Sakto lang naman ang ipinakita ni Fred Lo. Hindi nakaw-eksena at hindi rin naman natabunan. Para sa akin, si Mark bilang aspiring filmmaker ay nand’un lang upang i-document ang buhay ng kanyang mga kaibigan. Promising si OJ Mariano rito bilang isang aktor at isang musical stage performer. Aabangan ko ang mga susunod n’yang gagawin. Mas umangat ang pagiging aktor ni Job Bautista kaysa pagiging performer. Naitawid n’ya nang maayos ‘yung kahinaan ng character at punong puno ng puso ang kanyang bersyon. Unfair sabihin pero para sa akin, hindi n’ya napantayan ang energy at New Yorker aura ni Ricci Chan, partikular na sa kantang “Today 4 U”. Sa lahat, paborito ko sa mga nagsiganap sina Carla Guevarra (nilamon n’ya nang buong buo ang auditorium sa “Over the Moon”) at Jenny Villegas (consistent at impressive ang vocal range at acting level).

KONKLUSYON

Pinatunayan ng pinakabagong pagtatanghal ng “Rent” na universal ang kaakibat na tema. Bata o matanda, mahilig sa teatro o hindi, madaling makaakit ang repertoire at simpleng plot nito. Lahat yata ng mga kanta rito ay radio-friendly kabilang na ang “Seasons of Love” na patuloy na naghahamon kung paano ba dapat inuusisa at pinapahalagahan ang buhay. Ilan ito sa mga perks ng panonood ng dula, isang kahinaan na magtutulak sa ‘yo upang kalimutan ang anumang pagkukulang ng direktor at performer ng bagong produksyon.

Naisip ko lang, kung magde-demand talaga ang dula, hindi ito maa-appreciate ng sinumang hindi nakaranas magmahal, maiwanan, masaktan at magmahal muli. Hindi rin ito mae-enjoy ng taong hindi nakuhang magbahagi ng panahon sa kaibigan. Siguro ay ganito rin ang demand ng buhay at dapat tandaan na ang lahat ng bagay ay hiram lang. Hindi natin ito mababayaran at sa dulo ay isosoli natin ito sa pinaghiraman. Sa kakarampot na panahon na ito, ang buhay, ayon sa “Rent” ay kailangang sukatin sa pag-ibig.

Ang Aking Sampung Pinakamahusay na Pelikulang Pinoy para sa 2009

Sumigla ang industriya nang yanigin ang buong mundo ng pagkapanalo ni Dante Mendoza bilang pinakamahusay na direktor sa Cannes n’ung isang taon. Sa kabila ng paunang ugong ng pagkakasama sa listahan ng mga finalist ang “Serbis” n’ung 2008, gumawa pa rin ng ingay ang magandang balitang ito sa magkakasalungat na paraan.

Una, hindi lahat ay nagustuhan ang “Kinatay”. Nanguna na r’yan ang batikang Amerikanong kritiko na si Roger Ebert. Hindi raw karapat-dapat ang pelikula. Maging sa lokal na kalakaran ay hindi rin nakaligtas ang obra ni Dante. May nagsabi na hindi raw naman talaga ang direktor ang nagdala n’ung materyal kundi ang manunulat nito na si Bing Lao. Ilan lang ‘yan sa mga alon na bumandera kasabay ng pagpupunyagi ng ilang panatiko ni Dante.

Sa kabilang dako, naging mas matunog ang ating mga pelikula sa larangan ng World Cinema. Ito siguro ‘yung sinasabi na “There’s no such thing as a bad publicity”. At ito na rin marahil ang vision ni Lino Brocka na nadiskaril kasabay ng kanyang pagpanaw. Tinapik ng “Kinatay” ang mga nagtutulog-tulugang manonood at matining na nagbantay sa kung anuman ang mga pinagkakaabalahan natin, indie man o mainstream. Hindi ko makalimutan ang pagkakalathala sa isang foreign publication ng isang artikulo tungkol sa kaganapan sa Cinemalaya n’ung isang taon. Nakatutok na sila sa atin at isa itong magandang balita.

Hindi pa masasabing ibinalik ng 2009 ang Golden Age ng Philippine Cinema. Marami pa ring nagkalat na basura. Halimbawa, naglipana ang ilang sex oriented movie na nagpapanggap na matinong indie film. Hindi naman ito bago. Nariyan din ang mga rom-com mula sa malalaking producer na walang ibang intensyon kundi bigyan ng trabaho ang kanilang mga contract star at pagkakitaan ito. Struggle pa rin sa iba ang paggawa ng matinong pelikula at sa tingin ko ay hindi natin ito mabibigyang-lunas sa lalong madaling panahon.

Gan’un pa man, heto ang sampung pelikulang Pinoy na sa tingin ko ay nararapat iangat at bigyan ng papuri kahit man lang sa blog na ito:

10. DED NA SI LOLO (Soxy Topacio)

Ngayon ko na lang yata ulit nakita si Roderick Paulate na isinabuhay ang mga role na ginawa n’ya n’ung late 80’s hanggang early 90’s. Pero hindi uminog sa kanya ang pagkagusto ko sa comedy na ito. Comedy ito at natawa ako. Natawa ako sa mga magkakapatid na sabay-sabay hinihimatay. Natawa ako sa pagiging dark nito habang nililitanya ang mga pamahiing Pinoy tungkol sa burol. Natawa ako kina Gina Alajar, Manilyn Reynes at Elizabeth Oropesa kahit hindi sila nagpapatawa. Natawa ako sa pagiging natural ng execution habang inilalabas ang kabaong mula sa bintana. Ang eksena sa dulo tungkol sa apo na handang makita ang multo ng namatay na lolo ay may kurot sa puso.

9. BONSAI (Borgy Torre)

Hindi ako masyadong nanonood ng short film natin dahil madalas na naiiwanan ako sa ere. Hindi ko alam kung bakit pero nagkaroon ako ng impresyon na karaniwan itong artsy at napapagpalit ang kaiklian ng pagkukwento sa pagiging malalim. Ang short film na ito ang isa sa mga exception. Nakapagbahagi ang pelikula ng isang simpleng love story sa pagitan ng isang “bigatin” at ang kapit-bahay na babae. Wala itong idinaan sa pagiging makata at tinapyas lahat ng simbolismong aangkla pailalim. Diretsong ikinuwento, diretsong tinapos, diretsong tumagos sa balat kamukha ng mga barbed wire na ibinalot sa sarili ng ating protagonist.

8. AGATON & MINDY (Peque Gallaga)

Mga dalawa o tatlong taon yata ang pinalipas ni Peque Gallaga bago ginawa ang pelikulang ito. Isang malaking pagtalon sa panahon n’ya noon sa Regal na halos kabi-kabila ang proyekto mula drama, horror, fantasy, sex-oriented at maging coming of age. Ang matagal na absence ay kitang kita sa kanyang entry na ito sa Sine Direk (isang project na inilunsad para sa mga kasapi ng DGPI). May pahapyaw ng “Romeo & Juliet” ni Shakespeare ang pamagat at hindi ito nagtago sa pretensyon. Ang dalawang star-crossed lovers sa pelikula ay pinaghiwalay ng pader sa pagitan ng mayaman at mahirap. Kung iisipin, mukha itong pangkaraniwang Pinoy melodrama pero hindi ito nanahan lang. Maging ang larangan ng performing arts ay magaang naisiwalat (na hindi nakakagulat dahil sa theater nag-umpisa ang direktor). Ang atake sa trahedya sa indie film na ito ang isa na sigurong pinakamalungkot at pinakatahimik na pagsasabiswal ng kasawian sa kasaysayan ng pelikulang Pinoy.

7. LUPANG HINARANG (Ditsi Carolino)

Ito ang kauna-unahang Ditsi Carolino documentary na napanood ko at isa itong magandang introduksyon sa kanyang body of work. Tumalakay ang dokyu sa malungkot at walang kamatayang kalagayan ng mga magsasakang Pilipino na nakikipaglaban sa kanilang lupain. Ang unang bahagi ay tungkol sa isang protest walk mula Masbate hanggang Maynila samantalang ang ikalawa ay tungkol sa hunger strike na tumagal ng higit sa isang buwan. Sa parehong dilemma, pasensyosong nagamit ang una at pinakamahalagang tungkulin ng isang filmmaker, ang magpakita ng buhay. Marami-rami na ring documentary, o maging feature film, ang tumalakay sa kakuriputan ng hustisya sa Pilipinas at halimbawa ito ng epektibong pamamahayag sa pinakanakakahawang paraan. Ang mga paalalang kamukha ng documentary na ito ay isang matibay na konsiderasyon sa pagpili ng mga iluluklok sa gobyerno.

6. MANGATYANAN (Jerrold Tarog)

Mataas ang promise na iniwan ng “Confessional” ni Jerrold Tarog sa Cinema One Originals noong 2007 at hindi s’ya napahiya sa kanyang pangalawang pelikula. Kung anong bilis at lamig ng unang pelikula ay mabagal at punong puno naman ng puso ang ikalawa. Sapat lamang na bansagan ng direktor ang serye na ito na Camera Trilogy upang bigyang diin ang konsepto ng pagdo-document ng buhay sa pelikula. Emosyonal na nilakbay nito ang napakaselang usapin tungkol sa incest at sexual abuse na buong buhay na tinahak ng isang babaeng photographer. Ang paggamit bilang metaphor ng isang tribal ceremony na napaglipasan na ng panahon ay may malalim na pakay. Ito ang nagpatingkad sa therapy na hinihintay ng central character sa kanyang pagtawid. Hindi madaling makalimutan ang sikolohikal na resolusyon sa dulo na maaari lamang mabuo ng isang writer-filmmaker na parehong nag-iisip at nakikiramdam. Naging instrumento rin ang pelikula sa pagbibigay-daan sa industriya ng isa sa mga mahuhusay na aktres na dapat abangan: si Che Ramos.

5. INDEPENDENCIA (Raya Martin)

Mas nauna kong napanood ang Cannes-decorated na pelikulang ito kaysa sa ibang mga obra ng direktor katulad ng “Maicling Pelicula Nañg Ysañg Indio Nacional” o maging ang isa pang concept-driven na “Next Attraction”. Mahaba ang pila nang ipalabas ito nang libre sa French Film Festival sa Shang Cineplex at isa ako sa mapalad na nakapasok sa sinehan. Mahirap isalarawan kung anong meron sa pelikula, tungkol ba saan ito (maliban sa clue sa pamagat) at kung ano ang plot dahil wala namang itong intensyon na magkuwento nang diretso at eksakto. Ito na siguro ang tatak ng mga pelikula ni Raya Martin, parang dagat na kailangan mo lang hintayin na umalon sa iyo at sakyan ito. Nasa audience na ang luxury kung sisirin ito o hindi. Ang rehistro sa screen ng mga sinaunang damit at ang mga mukha nina Tetchie Agbayani, Alessandra de Rossi at Sid Lucero gamit ang pekeng backdrop ng isang kubo at rainforest ay hindi matatawaran.

4. KINATAY (Dante Mendoza)

Para sa akin, sa pelikulang ito naging ganap ang pedestal na kinalalagyan ng tambalang Dante Mendoza at Bing Lao bilang direktor at manunulat (puwede ring Dante Mendoza at Coco Martin bilang direktor at aktor). Flawless na naibigay sa manonood ang pakiramdam ng pagkakasaksi ng isang krimen mula sa perspektibo ng isang criminology student. Sa mas malalim na pagmuni, puwede itong isang perspektibo ng isang Pilipino na itinulak ng kalagayang socio-economic ng bansa upang mapasubo sa madilim at marahas na bangin para mabuhay. Walang masyadong ‘pinakitang sensibilidad ng isang Pinoy film dito pero hindi naman ito nakakandado. Madali itong maabot dahil sa inilatag nitong premise tungkol sa karahasan at korupsyon na araw-araw na yatang nasisinghot ng pangkaraniwang Pilipino. Napantayan ni Dante Mendoza ang kanyang husay sa “Serbis”. Si Bing Lao ay hindi masyadong visible dito subalit sa ilang eksena ay lutang ang kanyang estilo. Para kay Coco Martin, sa pelikulang ito naselyuhan ang nosyon na siya ay isa sa pinakamahusay na aktor ng kanyang panahon.

3. BAKAL BOYS (Ralston Jover)

Sa Pilipinas, mahirap pulsuhan ang isang pelikulang tumatalakay sa kahirapan. Maaaring maging melodramatic upang gatasan ang bulsa ng audience na mahilig sa ganitong genre. Maaari rin namang maging exploitative dahil nababahiran ito ng intensyon na ibenta ang pelikula sa mga international film festival. Ang unang sabak sa filmmaking ni Ralston Jover ay isang patotoo na maaaring maging sagrado at dalisay ang pelikula sa pagtalakay ng kahirapan sa bansa. Naikuwento n’ya nang makatotohanan ang kalagayan ng mga batang sumisisid ng metal sheet sa port area upang ibenta sa murang halaga. Hindi ito naging preachy at hindi ito tahasang nagturo ng daliri sa mga kinauukulan. May ilang eksena ng pagdadalamhati pero hindi kailanman naging madrama o ultra realist. Kung tutuusin, ang resolusyon sa dulo nito, kahit na malungkot, ay malalim ang nais iparating. Pinatunayan lang na minsan ang kasagutan sa kahirapan upang maibsan ito ay kamatayan.

2. ENGKWENTRO (Pepe Diokno)

Aaminin ko na ang unang tumatak sa akin na appeal ng pelikula ay ang edad ng direktor nito. Nagawa ito ni Pepe Diokno sa gulang na 21 at sapat na ito na maging dahilan ng pagkainggit ng sinumang nagnanais maging filmmaker. Sa kabila nito, ibenenta ang pelikula bilang isang proyekto na merong isang mahabang take. Ibig sabihin, na-tape ito sa isang pasada nang walang cut at bumenta ito sa akin. Tungkol din ito sa kahirapan sa bansa. Tungkol din ito sa karahasan. Trite ang materyal subalit naisalba ito ng estilo upang makakuha ng atensyon at panahon mula sa mga manonood. Extreme ang appreciation dito, puwedeng sobrang magustuhan mo o sobrang isuka mo. Para sa akin, naiakay nang maayos ang punto tungkol sa mga vigilantes na pakawala ng gobyerno upang makontrol ang karahasan. Ang totoong engkwentro sa pelikula ay hindi ang engkwentro sa pagitan ng bidang si Felix Roco at ang hitman ng City Death Squad na ginampanan ni Jim Libiran kundi ang salpukan ng karahasan bilang sagot sa isa pang karahasan.

1. WANTED: BORDER (Ray Gibraltar)

Hindi ko nagustuhan ang unang pelikula ni Ray Gibraltar na “When Timawa Meets Delgado” na tumalakay sa kursong BS Nursing sa Pilipinas at ang mga taong kumukuha nito upang yumaman. Napakapersonal ng pagkakagawa at punong puno ng trip. Ang semi-documentary style ay sinahugan ng ilang interview mula sa mga totoong nursing student. Isang sagot mula sa mga interviewee ang puwedeng gamiting konklusyon sa kung anuman ang gustong sabihin ng buong pelikula. Para sa akin, dinurog nito ang kahabaan ng prusisyon ng pagkukuwento. Malayong malayo ito sa “Wanted: Border”. Hindi pa rin ganun ka-mainstream ang trip pero mas solido na ang pagkukuwento, mas mahusay ang production design at cinematography dahil sa budget at napiga n’ya nang husto ang magandang pag-arte ni Rosanna Roces. Nagulantang ako, sa totoo lang. Hindi ko inaasahan. Maliban sa aspetong teknikal, pahapyaw nitong tinalakay ang masalimuot na kaisipan ng isang karakter na tinortyur ng madilim na nakaraan. Isang pagsubok na hukayin ang sikolohikal na ruta ng isang nilalang. Humantong ito sa malagim na ideya ng paggamit ng katawan ng tao bilang sangkap sa mga lutong-bahay ng isang karinderya. “We are what we eat”, sabi nga.

Si Romeo at ang Pag-ikli ng Salita

Romeo & Bernadette
Produksyon: Repertory Philippines
Direktor: Joy Virata at Rem Zamora
Libretto: Mark Saltzman
Musika: Bruce W. Coyle
Mga Nagsiganap: PJ Valerio, Cris Villonco, atbp.

ISTORYA

Isa itong reimagining ng posibleng sequel sa “Romeo & Juliet” ni Shakespeare. Inumpisahan ang dula sa pagkekwento ng isang New Yorker (Red Concepcion) sa isang babae (Liesl Batucan) na nais n’yang maikama. Ayon sa kuwento, nakaligtas si Romeo (PJ Valerio) mula sa pag-inom ng lason. Ang panahon ay 1960’s at walang inaksayang oras si Romeo upang hanapin ang kanyang Juliet na hindi sinasadyang pinagkamalan si Bernadette (Cris Villonco) na taga-Brooklyn, New York. Dito na lumawak muli ang mundo ng star-crossed lovers nang hindi naging madali ang lahat. Napinid (na naman) sila sa dalawang magkalabang pamilya (parang Capulet at Montague) at ang panahon ay pinupugaran ng karahasan. Si Bernadette na anak ng isang Mafia boss ay nakatakdang nang ikasal. Si Romeo naman ay inampon ng kaaway na angkan ng pamilya ni Bernadette.

THOU HAST

Wala akong masyadong matandaan sa mga kinanta kahit na radio-friendly ang ilan dito. Ang ilang piyesa ay hango sa ilang opera piece at nilagyan lang ng bagong areglo. Bagamat musical comedy ang genre, wala rin akong matandaang eksena na sinuklian ko ng malakas na tawa (pero napangiti naman ako sa ilan). Maging ang set design ni Dennis Lagdameo ay kinalutangan ng maliit na budget.

Kung meron man akong nais purihin dito ay walang iba kundi ang dalawang bida. Nakakatuwa ang effort ni Cris Villonco sa kanyang New York accent. Sustained ito mula umpisa hanggang dulo. Ngayon ko lang s’ya napanood sa ganitong tema at na-pull off naman n’ya. Si PJ Valerio, on the other hand, ay lutang na lutang ang pagka-naive bilang Romeo. Hindi ko masyadong na-appreciate ang kanyang previous works pero rito, nagustuhan ko ang dedikasyon n’ya mula sa pagkanta hanggang sa pag-arte. Hindi ko rin puwedeng isantabi ang presence ni Liesl Batucan. Wala na yatang mahirap para sa kanya. Hawak n’ya sa kanyang palad ang audience kahit na suporta lang ang ibinigay n’ya rito. Si Rem Zamora bilang tenor, fashion designer, pari at kung anu-ano pa ay nagpatingkad din sa texture ng dula. Malaki ang kontribusyon ng kanyang partisipasyon sa dula.

KONKLUSYON

Bilang isang mangingibig ng salita, may napulot naman akong konting wisdom sa “Romeo & Bernadette”. Isinulong nito ang pagkawala ng old English at flowery words pero hindi na masyadong tinalakay kung ano ang dahilan ng disintegration. Siguro ay kabayaran ng pag-unlad ang pag-ikli ng mga salita. Halimbawa ngayon, nabubuhay ang tao sa texting na limitado sa text lingo. Wala na ang panahon ng (wasto at) mahahabang pangungusap. Maging ang old-school blogging sa internet ay unti-unti na ring nilalamon ng micro blogging. Sabi nga ng karakter ni Red Concepcion, “Go straight to the point!”

Pero saan na nga ba tayo dinala ng kaikliang ito? Sa kabila ng magarbong pag-usad sa telecommunication, bakit marami pa ring nasasaktan sa hindi pagkakaunawaan? Baka kailangang ibalik ang mahahabang salita. Baka kailangan ang old English at flowery words. Hindi ako magugulat na dumating ang panahon na hanapin ng tao ang mga katulad ni Romeo. At hindi na ako magugulat kung hindi s’ya mabubuhay mula sa pagkalason.

Movie Digest # 069

CLOUDY WITH A CHANCE OF MEATBALLS
Glorietta 4, Cinema 3, January 27, 8:30pm

In the world of animation dominated by the likes of Pixar, this film gave a very good fight. It’s a bit predictable but the humor is fresh with a message that is loud and clear. The last part is surprisingly heartwarming and watching it on 3D is a bonus.

Friends who might appreciate it: My co-Binondo food trippers.

THE BLIND SIDE
Power Plant Mall, Cinema 2, January 27, 10:30pm

It’s based on true accounts from Touhy family who adopts an African – American student who later on became a professional football player. If you’re used to getting heartburn from reading Hallmark greeting cards, this movie is the right fix for you. Most of the time very Hollywood and very mainstream but the final product is serviceable enough to be enjoyed and be inspired from. Sandra Bullock delivers her so far best performance. The last frame alone deserves an acting trophy. It would help if you wait for the end credits and be surprised with the similarity between the actress and the real deal.

Friends who might appreciate it: Those who think that Sandra Bullock deserves an Oscar for this film and a Razzie for “All About Steve”.

ILIW
Robinsons Galleria, Cinema 7, January 31, 5:00pm

I missed to catch this one when first screened at Cinemanila 2009. Thanks to the overwhelming line-up of foreign films then, I had to make priorities. So what did I miss? Not a lot, really, but I was glad that I finally saw it. The film is funded by the Ilocos government so expect the project to be favorable to their heritage. It’s a simple (and probably too worn out) tale of star-crossed lovers between a Filipina (played by Kaye Abad) and a Japanese officer during the Second World War. First things first, I appreciate the direction. It’s very mature and I don’t find it being rushed. Some scenes are well photographed without being too travelogue-ish. I can also say that it’s well acted but not that memorable. For coming up with a film that best speaks of a place, be it historical or otherwise, this one’s recommended.

Friends who might appreciate it: “Tabing-Ilog” fans.

WHERE THE WILD THINGS ARE
Glorietta 4, Cinema 4, February 5, 8:25pm

Disclaimer: I am a Dave Eggers fan and this film was written by him no less. He had me with his memoir “A Heartbreaking Work of a Staggering Genius” which is about his (and his brother’s) coping days with the death of his mother. The plot about a boy who is too agile to get the attention of the people around him may be closer to home for Mr. Eggers. On that regard, the film, directed by Spike Jonze, is sincere enough. But it doesn’t stop there. As a children’s film, it explores other avenues like maternal love and the need to manage emotions. I’m guessing it’s boring for kids but I find it a very therapeutic experience.

Friends who might appreciate it: Jollibee and the gang.

THE PRINCESS AND THE FROG
Glorietta 4, Cinema 5, February 5, 10:30pm

The last time I watched an old-school animated feature was probably two or three years ago with Disney’s “Brother Bear”. I thought that it was going to be the last hand-drawn cartoons from their end but correct me anytime if I’m wrong. As Disney was trying to relive the good old days of animation at the peak of 3D technology, this film is not so bad at all. There’s your too familiar Disney princess (this time it’s an African – American character), lots of musical piece from the great Randy Newman (some are stand-out actually) and an ending that you’ve seen somewhere.

Friends who might appreciate it: Probably the Friday Night Frogs.

DEAR JOHN
Glorietta 4, Cinema 6, February 8, 8:15pm

I think this one’s the most mainstream movie that Lasse Hallström has directed. Sure he did some coming-of-age stories before but this one’s from a Nicholas Sparks novel and that alone could trigger a lot of expectations. He did not put anything fancy in this simple tale between a country lass and a young soldier, a signature approach that invests mostly on linear storytelling and emotional build-up. The title implies the snail mail exchange the main characters had just to keep their relationship in shape. Its OST is very appealing and the two leads deliver. We’re not talking of Leo DiCaprio and Kate Winslet calibre here but sure Channing Tatum and Amanda Seyfried are on the right track. If you’re tempted to watch this because it’s the Valentine season, give in.

Friends who might appreciate it: All the Johns out there.

Philography File # 005: China Cojuangco

Accomplished last February 5, Saturday, during the shoot of Jim Libiran's "Happyland" at the University of Makati.

China Cojuangco is considered one of the beautiful faces in local showbiz along with her sister Mikee. She now hosts a cooking show on QTV entitled "My Favorite Recipes".

Philography File # 004: Phil Younghusband

Accomplished last February 5, Saturday, at the University of Makati open field/race track area.

Phil Younghusband is probably the first Filipino-British to be part of the Chelsea football team. He left the team last 2008 and tried his luck in local showbiz. His first foray to stardom was through GMA7's "Celebrity Duets".

Notes from Chinese Spring Film Festival 2010

Hands down, Chinese Spring Film Festival is so far the best film festival held at the Shang Cineplex. There are only four films to conquer and the sweet part is that it’s not for free. Sorry if this may sound selfish but I appreciate the absence of long queues and ineffective ticket distribution. And on this note, I wish to thank and congratulate its sponsor, the Ateneo de Manila University Ricardo Leong Center for Chinese Studies in cooperation with the Ateneo Celadon, for a job well done.

As for the four films, viewed in the following order:

1. Zhang Yuan’s “Seventeen Years”. This sets the mood for the stretch of the film festival. It’s a tale about healing told through the life of a female character who killed her stepsister. The title implies the number of years she got imprisoned. I’m not good with scripts but this one seems to have a missing body. It tells the dilemma on the first half then resolve it on the second half. For me, it still works. It’s a bit talky (read: less visual) for a drama but it explodes on the last few minutes. Well acted and well directed.

2. Jia Zhangke’s “The World”. I was reminded of our very own Cinemalaya films when I saw this one. The texture, the ambiance and the rawness, very comparable. The film is one of those with multiple characters (my favorite) with intertwining stories. It’s set in a theme park that boasts of replicas of the world’s famous landmarks like the Eiffel Tower, London Bridge and even Manhattan (complete with the pre-911 World Trade Center). It may look fake but the stories roaming around it seem real and breathing. The occasional animation adds spice to an already compound take on love, life and agony.

3. Wang Xiaoshuai’s “In Love We Trust”. Would you make love to your ex-husband/wife just to save your child’s life? This is the moral question posted by the film as it explores the dilemma of a mother and the people close to her. But the film has more to show. It’s muted for a drama. It never overwhelms or overloads even though it has a lot of plot turns. I also saw Beijing in a different light and how progressive it looks with those high-rise residential buildings pestered by the quiet stories underneath.

4. Wei Te-Shang’s “Cape No. 7”. This is probably the weakest among the lot. For sure it’s not included in the line-up for nothing. I heard that this was Taiwan’s highest grossing film last year and that explains its being too Star Cinematic. It’s a simple love story bordering to rom-com about a male character who, I assumed, has a not so good past with rock music. It’s also a bit making-of-a-band and a bit travelogue complete with pop OST and the humor that is too familiar. I’m good with the music and all but I felt disintegrated with the heartwarming part. Perhaps a better editing could help.

A Peek to “Happyland”

I received a text invite from Mon, a fellow Titusian, last Thursday regarding a film shoot at UMAK (my first time to read such acronym which stands for University of Makati) this Saturday. It’s going to be for Jim Libiran’s second film entitled “Happyland”, a follow-up to his Cinemalaya 2007 best picture “Tribu”. Just a short background, my first encounter with the film was through its cute movie poster. I don’t know where I found it (probably Facebook) but I still remember the plot about the Tondo boys who learned to play football and will be slugging it out against the kids from upper class schools. I thought it’s a little trite but just the same interesting.

The venue was easy to find. It’s close to C5 area near Taguig-Makati border. Vans were lined up in front of the field entrance and the shoot was about to start when I arrived. I met Mon right away and secured my place on the grass while witnessing a supposedly football game with Tondo boys versus San Beda. Jim Libiran was on the helm while associate director Earl Ignacio’s voice was heard all over, giving instructions to the “actors”. What took place was some sort of a real football game. It was shot as is. I don’t recall any specific directive on footwork or positioning other than a piece of advice to cool down and take it easy because it was just a film shoot.

Before I left the place, I found out from Mon that the story is based on real life characters. It was a priest, a foreigner, in Tondo who taught the kids to play football. He was actually present during the shoot to supervise and probably to coach his team. If ever I’ll be given another chance to watch the shoot, I’ll try to get to know more about him and unravel the joys behind the inspiration.

Some observer shots here and a video here. Also, pictures from my side trip to nearby Makati Park and Garden here.

Life is an iPhone # 030

Clockwise from top row:

1. Argentina Chocolates. Got this as pasalubong from Margarita, a colleague from a previous project, and brought home by officemate Line. I can say that the only difference is that it’s creamier than, say, Goya;

2. Chicken Salpicado. Tried this mouth-watering dish from Sugarhouse at Burgos Circle at The Fort. Very garlicky;

3. Teriyaki Boy. I’m not really good with remembering foreign dishes and this one’s the latest casualty. It’s a beef and it costs roughly P150;

4. Rockband Night. Part of the social club activity at the office. I was suddenly reminded of another program where Cheza did a beautiful Evenescence rendition. Those were the days;

5. Walkway at Night. If you haven’t noticed it yet, Robinsons Galleria is now connected to EDSA through some walkways provided by MMDA. I am not sure if it’s safe to pass by during late at night but the view of the EDSA Shrine and the traffic is nice;

6. Tapsilog! One of the default tapsilog places in Makati is Rufo’s near Kalayaan Avenue. It’s open 24 hours and the crowd is just right. You can have beer if you want;