VLF 6 – Set E: Walang Jetlag

Banyaga Twinbill
Produksyon: Cultural Center of the Philippines, Tanghalang Pilipino at Writers Bloc, Inc.
Mga Direktor: Yoshi Toshihisa (“Sundan Natin si Eversan”) at Raffy Tejada (“3some”)
Mga Mandudula: Shungiko Uchida (“Sundan Natin si Eversan”) at Joned Suryatmoko (“3some”)
Mga Nagsiganap: Mailes Kanapi, Randy Villarama, Che Ramos, Peewee O’Hara, Roeder Camañag, Karen Gaerlan, Sherwin Ordoñez, atbp.

ISTORYA

Kamukha ng “Pas de Deux”, wala ring iisang tema ang “Banyaga Twinbill”. Mula sa pangalan nito, ang dalawang dula na kasali ay isinulat ng mga manunulat mula sa ibang bansa sa pakikipagtulungan ng Japan Foundation (Manila). Tungkol sa pakikipagsapalaran ng mga OFW ang “Sundan Natin si Eversan”, partikular kina Ligaya, Joy at Che na nais sundan ang yapak ng kauna-unahang Pinay at foreigner na nakapasa sa nursing board sa Japan. Ang “3some” naman ay isang paggunita ng mag-asawa at isa pang lalake sa mga alaala ng isang magulong bahagi ng pro-democracy demonstration sa Indonesia laban sa pamahalaan ni Suharto.

Dilaw at Kayumanggi

Kung set ang usapan, ito na siguro ang pinaka-satisfying na set sa lahat ng mga entry ngayong taong ito. Wala akong nakitang masyadong puna sa pagkaka-stage, mula sa pag-arte, mensahe ng dula, pagkakasulat, pagkakadirek at maging sa set design.

Pareho ring tinalakay ng dalawang dula ang ilang socially relevant na usapin. Sa “Sundan Natin si Eversan”, malayang natahak, sa paraang satirikal, ang kalagayan ng mga Pilipinang nurse na nagnanais na makapasa sa nursing exam upang magkaroon ng mas masaganang buhay. Wala itong ipinagkaiba sa mga kababayan nating overseas worker na handang magpakakuba, bumukaka at umiyak sa kahit anong pagsubok para lang mabigyan ang sariling pamilya sa Pilipinas ng mas magandang kinabukasan. Ang “3some” naman ay matapang na naglitanya ng mga makabuluhang kaganapan sa tatlong estudyante sa panahon ng balisa sa Indonesia. Maaari siguro natin itong ihalintulad sa engkuwentro ng mga aktibista nating estudyante sa panahon ni Marcos, isang panahon na hanggang ngayon ay pinaglalabanan pa rin natin ang mga latak nito.

Bagama’t mabigat ang mga temang sinusundot ng dalawang dula, hindi naman ito mahirap pasanin. Ang pakikipagsapalaran ng mga Pilipinang nurse sa unang dula ay sinahugan ng blocking na malikot at makulit. Eksaheradong ipinakita na ang mga OFW ay handang magpalamas ng dibdib at maghubo ng underwear para lang malampasan ang anumang pagsubok. May mga elementong hindi masyadong Pinoy ang execution (salamat sa direktor nito na isang Hapon), katulad ng paggamit ng isang babaeng naglalakad ng tulog at iba pang animé-inspired na sequence, pero malaki naman ang naging bahagi upang magbigay-aral sa kung anumang art form meron sila at wala tayo. Ang ikalawang dula ay hindi rin humimpil sa political statement lang. Nangyari ang paggunita ng tatlong karakter sa loob ng isang kuwarto bago sila magtalik. Ipinakitang ang paghuhubad ng sarili, kamukha ng sex, ay isang malayang pamamahayag ng saloobin at pagkatao.

Naisalba ni Randy Villarama ang kanyang sarili mula sa "Matyag". Makulit ang kanyang atake bilang isang Hapon na doktor. Hindi rin maiikaila na lumabas ang ibang side ni Mailes Kanapi bilang isa sa mga nurse. Ang film/TV actor na si Sherwin Ordoñez ay mabisang nakapag-deliver ng kanyang karakter subalit pinagtaksilan s'ya ng kanyang physique para sa role na radikal at "bad boy". Nangingibabaw rin sa akin sa set na ito si Karen Gaerlan dahil nadala n'ya nang may conviction ang paghawak sa balls ng kanyang dalawang kapartner sa kama.

KONKLUSYON

Ang Set E ang nagsilbing asin sa mga sahog ng Virgin Labfest ngayong taong ito. Ibinida ang estilo ng pagkakasulat at ang tema na tinalakay sa paraang magagamit natin bilang local audience upang mapaghambing ang kung anong mga nakasanayan na natin at bago sa ating panlasa. Sa kaso ng “Sundan Natin si Eversan”, namulat tayo na puwede palang ganito naman ang execution ng isang kuwentong OFW na madalas nating napapanood at sinasagwan sa mga melodramang paraan. Ang “3some” ay pamilyar sa ating opinyon bilang Pilipino subalit ang paggamit ng mas liberal na instrumento ng sex, mula sa mas konserbatibong bansa katulad ng Indonesia, ay mas nagpakita ng tapang. Sa huli, ipinaalala lang sa atin ng set na ito na sa mundo ng entablado, kahit may iba’t ibang pananaw o hugis, ay maaaring iisa ang kaluluwa.

VLF 6 – Set D: Matingkad na Kulay, Matingkad na Buhay

Pink Pestibal
Produksyon: Cultural Center of the Philippines, Tanghalang Pilipino at Writers Bloc, Inc.
Mga Direktor: J. Victor Villareal (“Huling Habilin ng Sirena”), Katte Sabate (“A Fist Full of Sand”) at Paul Santiago (“Carmi Martin”)
Mga Mandudula: Layeta Bucoy (“Huling Habilin ng Sirena”), Arlo de Guzman (“A Fist Full of Sand”) at J. Dennis Teodosio (“Carmi Martin”)
Mga Nagsiganap: Nicco Manalo, Jerald Napoles, Pat Valera, Paul Jake Paule, Ariel Diccion, atbp.

ISTORYA

Katulad ng inaasahan mula sa title ng set, tinalakay naman ng Set D, maliban sa “A Fist Full of Sand” na isang biswal na pagsasadula ng mga tula, ang mga temang may kinalaman sa homosexuality. Ang “Huling Habilin ng Sirena” ay tungkol sa isang bading na karakter na nais isalba ang sarili (at ang mga tao sa paligid n’ya) mula sa pagkakasadlak sa lusak. Tinumbok naman ng “Carmi Martin” ang pagbaliktad ng tadhana sa pagitan ng isang bading na guro at isang callboy sa gitna ng isang mapanlinlang na gabi.

BLACK & WHITE

Ang problema ko sa “Huling Habilin ng Sirena” ay tinaasan ko ang level ng pananabik dahil sa sumulat nito. Kilala ang mandudulang si Layeta Bucoy sa paghahatid ng mga dulang agresibo, malalim, makabuluhan ngunit hindi kailanman naging preachy. Hindi naman ito maiikaila sa kanyang dula para sa festival ngayong taong ito. Mahusay ang kanyang pagkakasulat. Ang panganganak ng lirismo at mitismo sa mga karakter na sina Sarah Jane, Sabiniado at Batotoy ay kumikinang. Rumaragasa rin sa simbolismo ang materyal, mula sa isang mahabang tungkod, sa putaheng ahas hanggang sa mais. Ang kanyang paglalaro ng isip tungkol sa satisfaction ng “pagtira” ni Sabiniado at ang konsepto ng pagkakadonselya ay hindi rin matatawaran. Ibilang pa na ang dula, kahit saang bahagi, ay hindi nangaral kung ano ang tama at kung ano ang mali.

Hindi ko alam kung saan nagkulang ang “Sirena”. Iniisip ko habang pinapanood ito na baka kinapos ang sipa mula sa direksyon, kung bakit hindi naging kapana-panabik ang bawat kembot ng kuwento. Pero baka rin nasa stage set. Masyadong blangko ang entablado upang magmungkahi ng mahika. Ang pag-usbong ng pananim sa dulo ay hindi rin lubusang naipakita nang tahasan. O, baka naman nasa pag-arte.

Wala akong masyadong nakuha sa “A Fist Full of Sand” maliban sa pagiging emo nito. Para sa akin, ang isang one-act play ay isang hamon sa mandudula upang makapagbahagi ng isang ganap na kuwento sa pamamagitan ng isang payak at maikling medium. Hindi na ito kailangang daanin sa kung anu-anong poesiya. Aaminin ko na hindi ako masyadong fan ng mga ganitong atake o porma pero hindi naman ganap ang Virgin Labfest kung walang entry na kamukha nito. Ito rin ang nag-iisang dula sa English at nakadagdag ito sa pagiging odd sa lahat ng entry ngayong taon. Sabihin na lang natin na naisabiswal naman nang maayos ang kung anumang angst na kinikimkim ng makata. Mahalaga ring i-highlight na ang blocking ng dulang ito ay pinag-isipan at pinag-aralan. Nakatulong din ang musika at galaw.

Binalikan ni J. Dennis Teodosio ang tema ng balitaktakan ng wisyo sa pagitan ng mahinang bading na kustomer at isang matikas na callboy. Kung n’ung isang taon ay hinayaan ng kanyang dulang “Salise” na maawa ang audience sa bading at mag-isip mula sa kahinaan nito, dito naman ay binigyan n’ya ng tuldok (kung hindi man exclamation point) ang marahil ay matagal na n’yang agam-agam sa mga ganitong engkuwentro. Tinapos na n’ya ang mahabang daan ng exposition at isiniwalat na n’ya ang kanyang totoong pananaw ukol dito. Magugulat ako kung ganito ulit ang tema ng mandudula sa susunod na taon.

Kamukha ng mga naisulat na ni G. Teodosio, in your face pa rin ang mga eksenang kanyang ipinakita. Hindi ito lumayo sa totoong buhay at wala akong nakitang argumento na naging pretentious o artsy ito. Siguro ay nais n’ya lang sabihin na ang mga simpleng slice of life ay maaaring paghugutan ng mas malalim na pananaw. Pinatunayan naman ito sa pagtutok ng mga manonood, pagtawa sa bawat nakakatawang linya, pagtahimik sa mga eksenang mapusok at mapanugod at pagpalakpak sa inaasahang pagkawagi ng isa sa mga karakter.

Malaki ang bahaging inilaan ng stage set ng “Carmi Martin”. Para sa isang dulang pang-entablado, nagamit nang todo ang kung anumang props meron ito, mula sa malaking kama, sa isang maliit na table at sa pagkain. Malinaw na na-optimize ang konsepto na ang isang dula ay hindi lang nakasasalay sa kung sinumang humihinga (mga aktor) kundi pati na rin sa mga bagay na walang buhay (props).

KONKLUSYON

Ang maganda sa pagiging pink ng set na ito, hindi ko naramdaman na nangampanya ito ng kung ano ang tama at kung ano ang imoral. Wala rin talaga s’yang tinumbok tungkol sa sekswalidad o sa kung anumang kahinaan at pagkamatipuno. Ang lahat ay nakasabit sa buhay, sa pagitan ng ying at yang ng kabutihan at kasamaan at sa see-saw ng pagkakadapa at pagbangon. Muli, consistent na pinatunayan ng Virgin Labfest, sa pamamagitan ng set na ito, na ang buhay na lalanghapin ng manonood paglabas ng Tanghalang Huseng Batute ay isang hangin na kailangang tanggapin, namnamin at ipaglaban.

VLF 6 – Set C: Sa Loob ng Confession Booth

Pecado Mortal
Produksyon: Cultural Center of the Philippines, Tanghalang Pilipino at Writers Bloc, Inc.
Mga Direktor: Floy Quintos (“Suor Clara”), Hazel R. Gutierez (“Package Counter”) at Paolo O’Hara (“Matyag”)
Mga Mandudula: Floy Quintos (“Suor Clara”), Isa Borlaza (“Package Counter”) at Maynard G. Manansala, U Z. Eliserio at Chuckberry J. Pascual (“Matyag”)
Mga Nagsiganap: Frances Makil-Ignacio, Ronan Capinding, Yong Tapang, Randy Villarama, atbp.

ISTORYA

Tinutumbok naman ng set na ito ang isa sa masugid at paborito nating topic: kasalanan. Isang reimagining ng karakter ni Jose Rizal mula sa kanyang sikat na mga nobela ang “Suor Clara”. Ipinakitang kumakatok na sa dapit-hapon ng kanyang buhay si Maria Clara at kasabay ng pagsalubong ito ay ang pagpinid sa kanilang relasyon ni Padre Salvi. Nagkuwento naman ang “Package Counter” ng isang malagim na pagkakadiskubre ng dalawang supermarket staff sa isang bag na naglalaman ng bunga ng aborsyon. Ang “Matyag” ay nagbigay-buhay sa isang mapaghamong relasyon ng isang ama at ang kanyang anak na batang babae.

IMORTAL

Ang una kong naisip sa panonood ng “Suor Clara” ay ang ideya na nagkasala ito sa deconstruction ng isang sagradong obra. Binasag nito ang imahen ng isang dalagang Pilipina na mayumi. Kung matatandaan sa “El Filibusterismo”, may ilang pahina na naglitanya ng pagpanaw ni Maria Clara. Sinasabi lang ng dula na hindi ito totoo at nabuhay pa nang matagal ang kanyang karakter. Isa itong radikal na materyal na makabuluhang naisiwalat ang naging papel ni Maria Clara, na isa nang mother superior sa isang kumbento, sa paparating na himagsikan. Sa dulo, ang paggamit ng katawan ng karakter bilang object of desire sa mga taong nangangailangan nito, katulad nina Padre Salvi at isang katipunerong nagngangalang Venancio na parehong mga “panauhin” sa silid ni Suor Clara, ay inahalintulad sa isang pagkabayani na kamukha ng pagkakabaril ni Rizal sa Bagumbayan. Dito ko na nasabi na mali ang aking unang naisip. At iba na sigurong usapan ang mahusay na pagkakaganap ni Frances Makil-Ignacio sa pangunahing tauhan. Hinding hindi ko makakalimutan ang kanyang mukhang magkasabay na umaasa at nagbibigay-tuldok sa pag-asa habang ang ilaw ng entablado ay unti-unting pumapanaw.

Promising ang pagkakasulat ng “Package Counter”. Ang pinaalala naman nito sa akin ay ‘yung ilang mga premyadong dula sa Palanca n’ung 80’s, mga temang hinugot mula sa isang eksenang pamilyar at sinahugan ng mas malalim na bendeta. Kung tutuusin, hindi pa masyadong buo ang pagkakalahad. Hindi masyadong nahabi ang koneksyon ng dalawang karakter na nagpapalitan ng pananaw sa pagiging disiplinado at hindi, at sa pagliko ng kuwento sa dulo. Hindi rin ganap ang characterization dito upang maging mas mapalapit ang manonood sa dalawang bida. Subalit litaw naman ang intensyon, ang gustong sabihin ng sumulat at mukhang nahagip naman ito ng audience.

Ayoko mang sabihin pero hindi ko nagustuhan ang “Matyag”. Wala akong problema sa twist nito sa dulo, naiintindihan ko ang pagiging dark nito at kung anumang mapagparayang aral ang gusto nitong ibahagi. Ang iskip na isinulat ng tatlong mandudula ay malinaw namang nakapaglahad kahit na binaliktad ko na ang lahat at natagpuan ang ilang bahid ng mga temang paboritong tahakin ng mahusay na si Layeta Bucoy (isa sa mga dahilan kung bakit ang Virgin Labfest ay nananatili pa ring kaabang-abang makalipas ang limang taon). Ang hindi ko nakuha ay ang pagkakasali ni Randy Villarama sa dula bilang isang ama na malibog at mapaglinlang sa asawang nasa ibang bansa. Para sa akin, bagama’t nakuha n’ya ang aura ng isang may maamong mukha, bilang contrast sa marungis na karakter, hindi n’ya nagampanan ang hinihinging kumplikasyon ng isang amang naninimbang sa kung anong moral at hindi. Hindi ko rin nakuha ang pagkakaroon ng gimik sa audio-visual. Sa halip na nakatulong ay naging pabigat pa para sa akin ang dalawang telebisyon na nagpapakita ng mga eksena ng mag-ama habang nagrerekord ng video para sa inang OFW.

KONKLUSYON

Nagmistulang confession booth ang Tanghalang Huseng Batute sa mga nagliliparang pangungumpisal ng tatlong dula. Sa mababang layer, mabigat ang mga kasalanang nasaksihan ng mga manonood na sa dulo ay nagmistulang Diyos sa mga parusang ipapataw sa mga nagkasala. Pero ano ba talaga ang timbang ng mga kasalanang ito? Gaano ba ito kalalim? Gaano ba kalaki ang kalayaang idinulot nito upang makapagbigay-daan sa mas makabuluhang paghatol? Ang mga karakter sa Set C ay walang ipinagkaiba sa mga manonood. Lahat ay nagkakasala at lahat ay gumagawa ng paraan upang hanapan ito ng silbi at pansariling redemption.

VLF 6 – Set B: Past de Deux

Pas de Deux
Produksyon: Cultural Center of the Philippines, Tanghalang Pilipino at Writers Bloc, Inc.
Mga Direktor: Tuxqs Rutaquio (“Higit Pa Dito”), Roobak Valle (“Collector’s Item”) at Ed Lacson, Jr. (“Ondoy”)
Mga Mandudula: Allan B. Lopez (“Higit Pa Dito”), Julliene Mendoza (“Collector’s Item”) at Remi Karen M. Velasco. (“Ondoy”)
Mga Nagsiganap: Cris Pasturan, Mailes Kanapi, Lorenz Martinez, George de Jesus, Jojit Lorenzo at Cai Cortez.

ISTORYA

Wala talagang iisang tema ang set na ito. Ayon sa tagapagsalita ng Virgin Labfest na si Rody Vera, ang tatlong dula ay pinamagatang “Pas de Deux” (isang term sa ballet para sa step o sayaw na pandalawahan lang) dahil sa pagkakaroon ng dalawang tauhan. Ang “Higit Pa Dito” ay nagkwento ng isang moving on stage para sa mag-ina. Tinalakay naman ng “Collector’s Item” ang parallel sa pagitan ng pangongolekta ng action figure at mga babae samantalang tumahak naman sa daan ng hindi pagkakasundo (o pagkakasundo) ang “Ondoy” sa gitna ng isang rumaragasang bagyo.

SIGNAL NUMBER 2

Ito na yata ang pinakapaborito kong set sa mga napanood ko dahil kahit payak ang mga tema, naikuwento naman at naipalabas nang malinaw ang gustong sabihin sa audience. Siguro ay mayroon pang kailangang itulak sa “Higit Pa Dito” upang maging mas suwabe ang paglalahad, na tungkol pala ito sa moving on ng isang ina sa tulong ng kanyang anak, subalit hindi naman ito malaking kakulangan.

Ang tatlong dula, kahit na hindi sinasadya, ay sumundot sa kung anumang nakalipas. Ang “Higit Pa Dito” ay nagbukas ng nakaraan ng babae sa kanyang asawa. Hindi masyadong klaro, dahil paulit-ulit na sinasabi ng babae na ayaw na n’ya itong maalala, pero hindi naman malabo na ang nakaraan nito ang dahilan ng kanyang pagiging manic depressive. Binuksan din ng “Collector’s Item” ang nakalipas ng dalawang binata tungkol sa isang babaeng dumaan sa kanilang buhay at kung anong ginawa nito sa kanilang pagkatao. Sa “Ondoy” ay paulit-ulit ding binuksan ng mag-asawa ang nakaraan upang ituro bilang culprit sa kung anumang delubyong kanilang nararanasan sa gitna ng bagyo.

Hindi nagkasya ang “Ondoy” sa pag-urirat ng kahapon. Sinasalamin din ng dalawang karakter ang karamihan sa mga mag-asawang Pinoy na patuloy na iginagapang ang buhay sa kabila ng mapanlinlang na ekonomiya. Kahit na marangal ang ikinabubuhay ng ilang karaniwang tao, may mas mataas na sektor pa rin ng lipunan ang lumpo sa pagharap ng mga problema kamukha ng natural calamity. Walang nagawa ang mag-asawa kundi harapin ang dilim. Ang pagiging buntis ng asawa ay isa ring pain na ang dula ay hindi naman talaga nakatutok lang sa bagyo. Tungkol din ito sa mga problemang marital nang ilan sa mga kababayan natin (mala-Kris Aquino at James Yap). Ang panganay na anak na si Jan-jan ang nalalabing pag-asa ng mag-asawa upang maisalba ang relasyon sa isang puwersa na mas mapanganib pa kesa sa isang super typhoon.

Natuwa ako sa stage set ng tatlong dula. Kahit na payak ang tema ng “Higit Pa Dito” ay pinalaki naman ito ng isang piano na natatakpan ng isang puting tela. Sa dulo, nagamit ang instrumento bilang indikasyon ng kung anumang musika na handa nang harapin ng ina. Ang “Collector’s Item” na siguro ang merong pinakamabusising set sa lahat ng mga entry ngayong taong ito. Sa dalawang bahagi ng “condo unit” ay may dalawang shelf na naglalaman ng malalaking “action figure” bilang paalala sa kung anumang koleksyon meron ang dalawang karakter. Isang yerong bubong lang ang props na ginamit ng “Ondoy” pero ito pa lang ay isa nang ganap na paliwanag sa kung anumang limbo ang kinakaharap ng mag-asawa. Sa isang eksena, ibinato ng lalake ang isang gamit at tila tumama ito sa isang poste ng Meralco at nag-umpisang umapoy.

KONKLUSYON

Mahirap yatang magsulat ng konklusyon kapag walang iisang tema ang set. Maliban sa isang makulit na paalala na ang mga Pinoy ay talentado sa larangan ng teatro, maging sa pagkukuwento man o sa pag-arte, simpleng straight play man o marangyang musical, ‘pinakita ng “Pas de Deux” ang variety ng buhay na puwede nating bigyan ng isa pang klase ng pagkabuhay. Sinasabi lang ng Set B na mahalaga sa pagsasabuhay na ito ang paggunita sa nakaraan, mapait man o matamis, upang makatawid nang matiwasay.

VLF 6 – Set A: Mga Marurusing na Daga ng Lipunan

Pariah Paraiso
Produksyon: Cultural Center of the Philippines, Tanghalang Pilipino at Writers Bloc, Inc.
Mga Direktor: Vince Tañada (“Isagani”), Issa Manalo Lopez (“Balunbalunan, Bingibingihan”) at Riki Benedicto (“Bakit Wala Nang Nagtatagpo sa Philcoa Oberpas”)
Mga Mandudula: Alexis Dorola Yasuda (“Isagani”), Debbie Ann Tan (“Balunbalunan, Bingibingihan”) at Carlo Pacolor Garcia (“Bakit Wala Nang Nagtatagpo sa Philcoa Oberpas”)
Mga Nagsiganap: John San Antonio, Kierwin Larena, Bembol Roco, Missy Maramara, Paul Jake Paule, Jonathan Tadioan, Russel Legaspi, Mayen Estañero, Paolo Rodriguez, Crispin Pineda, Michael Ian Lomongo, Kat Castillo at Kat de Leon.

ISTORYA

Ang tema ng set ay ang mga sakit o baho ng lipunan: ang drug addict sa “Isagani”, ang puta ng “Balunbalunan, Bingibingihan” at ang perya ng mga vendor, isnatser at pulis sa “Bakit Wala Nang Nagtatagpo sa Philcoa Oberpas”.

PINAGHALONG BALAT SA TINALUPAN

Sa tatlo, pinakatumatak sa akin ang effort na ipinakita ng “Balunbalunan, Bingibingihan”. Nailatag na agad sa mga manonood, sa iskrip pa lang, ang pagiging abstract ng tema. Ang pangalan ng mga karakter na Gilbeys, Brandy at Whiskey ay ilan lamang sa pagpapatunay na lumubay ang playwright sa mababaw na layer. Hindi rin ito nagturo ng daliri kung demonyo ba ang prostitusyon o mas demonyo sa inaakala. Ang stage set, na nagpaalala sa akin ng “Dogville” ni Lars von Trier, ay isa pang piraso ng jigsaw puzzle na kailangang mapansin. Ang paulit-ulit na pagsusulat ni Brandy sa sahig gamit ang chalk ay isang mungkahi ng kontrol sa kung anumang bayan-bayanan sila nabibilang. Ito ring kontrol na ito ang puhunan ng mag-asawang Gilbeys at Brandy upang manipulahin ang mga kustomer upang patuloy na mabuhay at magmahal. Ito ring kontrol na ito ang hinamon ng pagdating ni Whiskey at napagtagumpayan. Walang itulak-kabigin sa tatlong nagsiganap. Unang beses kong mapanood si Missy Maramara (na kadalasan kong napapanood sa mga produksyon ng Tanghalang Ateneo) sa ganitong role at kanya itong napanindigan nang punung-puno ng tapang. Si Bembol Roco, katulad ng inaasahan, ay kaaya-ayang mapanood sa maliliit na produksyon kamukha nito. Napansin n’yo bang ilang ulit n’yang nakakalimutan ang kanyang linya at napakasuwabe ng kanyang pagkakasalo rito? Si Paul Jake Paule naman ay isang epitome ng mga karakter na unang ginampanan ni Neil Ryan Sese (Dulaang UP).

Sa kabilang dako, ang effort ng “Isagani” ay nangingibabaw rin lalong lalo na sa direksyon. Maganda ang pagkaka-block ng dalawang artistang tumutulay sa nakaraan at sa kasalukuyang estado. Napiga rin nang husto ang dalawang aktor na sina John San Antonio at Kierwin Larena (na minsan ay parang si Lourd de Veyra kung maglitanya ng mga salita) upang maipakita ang nuances ng kanilang koneksyon, mula sa nangangatog na kamay hanggang sa pagbirit ng isang awit ni Beyonce. Isang outline ng imahe ng poon ang nakaharang sa harapan ng entablado, isang statement na ang lahat ng kaganapan ay pagsalamin sa ating sarili kung bakit tayo ganito o hindi ganito. Magugustuhan ko sana ang iskrip kung hindi nito harap-harapang sinasabi kung ano ang nangyayari lalong lalo na sa huling bahagi ng dula.

Hindi ako masyadong nakuha ng “Bakit Wala Nang Nagtatagpo sa Philcoa Oberpas” subalit naibigay naman nito ang gustong sabihin. Tungkol ito sa mga taong pasikut-sikot at liku-liko na nagtatagpo at nagkakasalungat sa overpass ng Philcoa, isang cultural melting pot na maaaring isang maliit na diorama ng ating bansa. Sa isang eksena, nagkasama-sama ang dalawang couple. Ang dalawang lalake ay nakasuot ng kulay asul samantalang nakapula naman ang dalawang babae.

KONKLUSYON

Ang pagkakaroon ng isang set ng mga dula tungkol sa mga marurungis na daga ng lipunan ay isa nang verdict. Binigyan ng entablado at spotlight ang mga bagay na hindi dapat malayang nasisikatan ng araw. Marahil ay gustong ipakita sa manonood na hindi lahat ng pagkabulok ay may hangganan kamukha ng pakikibaka ni Isagani sa kanyang sariling nakaraan. Ang mag-asawang Gilbeys at Brandy ay patuloy na magmamahalan sa kabila ng pagtalikod man o pagharap sa kaayusan ng lipunan. Sa dulo, ang mga tauhan sa perya ng Philcoa oberpas ay sama-samang kumakain sa kakatiting na pag-asa. Kamukha nila, mataas lang din ang paghahangad nating ituloy ang buhay, nakatayo man o gumagapang.

Manila, Manila

Last June 24, Manila Day, was the launching (or relaunching as a friend claims that it was first launched during the 80's) of a new booze from Asia Brewery aptly called Manila Beer. Got a VIP pass (thanks, Bev) so after an event at the CCP, I headed to Rajah Sulayman where a rock concert was mounted. It's jampacked both in the VIP area and the Roxas Boulevard side. Beer is free-flowing and so was the pica-pica (grilled chicken, calamares and more). There was a long list of bands who performed but I only caught Spongecola, Callalily and Kamikazee (who were all equally great live performers). I had a blast.

More celfone pics here.

Ang Makulit na Daan Papuntang Norte

Pendong
Direksyon: Sean Lim
Iskrip: Archie del Mundo
Mga Nagsiganap: Alwyn Uytingco, Felix Roco, Will Devaughn, atbp.

ISTORYA

Inumpisahan ang pelikula sa pagregalo kay Bingo (Alwyn Uytingco) ng isang vintage Volkswagen ng kanyang ina. Nang matapos ang joyride, inamin ng ina na iba pala ang ama ni Bingo at ito ay kasalukuyang nasa Nueva Ecija. Dito pumasada ang isang riot na paglalakbay papuntang norte kasama ang mga matalik na kaibigang sina Jay (Felix Roco) at Calvin (Will Devaughn). Mula sa kahabaan ng daan ay kung anu-anong personalidad at oddity ang kanilang nakasalamuha.

PAGBATOK SA ULO

Ang pagbatok sa ulo sabay sambit ng “pendong” ay isang nausong kalokohan na natutunan ko n’ung dekada ’90. Wala naman itong masyadong logic, talagang gaguhan lang. Ginagawa ito kapag merong nakitang kalbo o kapag merong humarurot na Volkswagen. Meron itong antidote. Kapag nakasaludo ka bago pa man makita ng ibang kasama ang kalbo o Volks ay abswelto ka na. Ilang beses itong ‘pinakita sa pelikula sa tulong ng napakaraming cameo apperance mula kay Joseph Bitangcol, award-winning na stage actor na si Jonathan Tadioan, Enchong Dee, Lara Morena (na puwedeng pumalit sa mga role ni Melanie Marquez), Marife Necesito, ang kakambal ni Felix na si Dominic hanggang kina Garry Lim at Bembol Roco.

Kung hindi ako nagkakamali, produkto ito ng fascination ng manunulat na si Archie del Mundo (isang kasama sa Titus Yahoo Group dati) sa mga bagay na nalilipasan ng panahon at hindi napapansin. Kung tutuusin, hindi na masyadong napapraktis ang kalokohan ng pendungan. Maaaring ang mga kabataan ngayon ay hindi na ito alam at maiinis lang kapag pinauso mo. Kasabay siguro itong naglaho nang maisagawa ang batas na magbabawal sa physical contact sa mga fraternity hazing, isang pagpasok sa era ng awareness sa karapatang hindi tayo basta-basta puwedeng saktan ng ibang tao.

Ang daan para sa tatlong bida ay walang kasing kulit. Halatang enjoy na enjoy ang mga artista habang ginagawa ang pelikula. Makulit din ang mga nakakasalamuha nila katulad ng isang seksing babaeng magnanakaw at ang mga bading na waiter, pulis at stalker. Mistula itong mga karakter na hinugot mula sa play na “Bombita” ni Tony Perez na may kumbinasyon naman ng seksing babae, mga NPA at isang pokpok. Dreamy ang aksidenteng pagkakapadpad nila sa isang event kung saan nagkikita at nagsasama ang mga Volkswagen owner. Mas masaya sana kung sa dulo ito inilagay kung kailan nanganganib nang lamunin ng hallucination at pagkawala ang ating mga bida.

May kakaibang dating ang pinagsamang virgin (Bingo), bingi (Jay) at action star (Calvin) sa isang road trip. Nakakaaliw ang kanilang chemistry at napaniwala akong magkakaibigan talaga sila. Ang napansin ko lang, hindi masyadong nabuo ang mga karakter na gustong ipakita sa likod ng pagiging virgin, bingi at action star. Hindi rin nakatulong ang mga taong nakasalubong nila sa daan upang idiin kung sino nga sila. Lumabas ako ng sinehan na hindi ko pa rin sila kilala. Sa kaso ni Bingo, halimbawa, maliban sa pagiging virgin ay wala na akong nakita. Mabait ba s’yang anak? Ano ang kakulangan n’ya para makitang muli ang kanyang ama? Si Jay na isang bingi, maliban sa pagsabi ni Bingo na walang disiplina ay hindi rin naglitanya ng karakter. Bakit ba s’ya walang disiplina? Bakit s’ya iniiwanan ng mga babae? Sa kaso naman ni Calvin na isang action star, maliban sa hindi ito makapagsalita ng malutong na Tagalog/Filipino at sa pagnanasang maresolba ang sariling issue sa ama, ay wala nang masyadong tinahak ang karakter. Hindi masyadong na-establish ang drive para sa tatlo. Ang duda ko ay kailangang pumreno minsan sa pagsasalita at mabigyan ng kahit isang sequence man lang upang huminga at ipakitang nag-iisip sila, nagdaramdam at nagmumuni.

Nagustuhan ko ang rendition ng tatlong bidang artista, kabilang na ang isang baguhan at Ingleserong si Will Devaughn. Napakanatural ng kanilang pagganap dito at mistulang sineryoso ang kakulitan. Si Felix Roco ay parang dinamita na handang sumabog kahit anong oras (at sumabog nga sa isang confrontation scene). Si Alwyn Uytingco ay maaasahan din sa paghahalo ng pagiging seryoso at kalog. Grandiyoso ang ilang eksena at pagpili ng location, isang pagpapatunay na may matang biswal ang direktor na si Sean Lim. Sinahugan din ng mga magagarang disensyong pamproduksyon kamukha ng mga motorsiklong umaalalay sa bading na stalker (na mala-Bona na ginampanan ni Ate Gay).

KONKLUSYON

May mga literal na paglalakbay na kailangang tahakin upang marating ang patutunguhan. Sa kaso nina Bingo, Jay at Calvin, ang kanilang biyahe sa norte ay isang pagkakataon upang marating ang buhay at mas makilala pa ang sarili. Meron din namang mga paglalakbay na hindi na kailangan ng lumang Volkswagen o anumang sasakyan upang bumiyahe. Ang mahalaga ay mayroong drive at makulit na determinasyon para mainda ang buong trip.

Ang larawan ay halaw mula sa www.pendongmovie.com.

Penitensya ng Isang Preso

Ranchero
Direksyon/Iskrip: Michael Christian Cardoz
Mga Nagsiganap: Archi Adamos, Garry Lim, atbp.

ISTORYA

Tinalakay ng pelikula ang huling araw ni Ricardo (Archi Adamos) bilang isang ranchero (cook) sa isang kulungan sa Rizal. Nag-umpisa ito sa tila matamlay na araw, kapiling ang mga kakosa (isa rito si Garry Lim), at nagtapos naman sa isang kabaliktaran.

MGA ANINONG PASIKUT-SIKOT

Real-time ang atake ng pelikula. Mula paggising hanggang sa pag-ihi sa isang seldang nagsisiksikan ay sinundan ng kamera ang karakter ni Ricardo. Ipinakita ang mga taong nasa paligid n’ya, kabilang ang isang banatilyo na bagong salta at ang paring nagmimisa sa nasabing kulungan. Kung gaano kakitid ang lugar, ganito rin ipininid ng lense ang mga taong gumagalaw sa loob ng hawla. Minsan ay nakakabagot ang mga mahahabang cut ng pelikula, isang statement lang na ang huling araw ni Ricardo, gaano man ito kaimportante, ay tila salat sa mga kaganapan. Ang dulo naman ay tinadtad ng maiikling cut upang magpakita ng gilas at magpapusok sa adrenaline.

Hindi nagkwento ng iba pang kwento ang pelikula. Natapos ito na hindi masyadong nagpapakita sa kung sino talaga ang mga preso, anuman ang kasalanan nila o kung makatarungan bang nakakulong sila. Tila mga aninong pasikut-sikot na nagtatagpo, naglalakad, nagluluto, nagdarasal at naglalaro ng basketball. Absent din ang mga pokpok, ang mga bading na rumarampa at ang mga baguhang ginagahasa. Kung iba siguro ang sumulat, malamang ikinahon pa nito ang backstory ng mga tao sa likod ng rehas. Marahil ay sapat nang mabuo sa isipan ng mga manonood na ang mga zombie sa loob ng mga selda ay may nagawang pagkakamali na kailangang itama.

Halata sa nasabing pelikula na naka-focus ang direktor sa kanyang subject. Malinaw ang kanyang vision sa kung anumang patutunguhan ng dula at kung paano mabibigyan ng saysay ang isang mapagparayang araw. Malinis ang pagkakalahad at tinanggal ang anumang balakid na maaaring magpagulo sa pagkukwento. Ang mga nagsiganap na sina Archi Adamos, Garry Lim at ang mga extra na totoong preso ay eksakto sa danyos na hinihingi mula sa kanila. Maging ang iba pang aspetong teknikal kamukha ng tunog, sinematograpiya at musical score ay nagmumuni sa tinutumbok ng direksyon.

KONKLUSYON

Katulad ng tubig na isinasahog sa isang kawa ng adobong manok, si Ricardo ay isang Kristiyanong imahe ng pagsasakripisyo ng mga taong nasa paligid niya. Isa s’yang angkla na humihigop sa anumang puwersang bumabalot sa mga anino roon. Ang kanyang huling araw ay isang selebrasyon dapat ng kanyang pag-akyat sa langit subalit napunta sa pagkapako sa krus, isang purgatoryo na nagsilbing buod sa katagalan ng kanyang impiyerno. Mapalad ang mga tayong nanonood ng pelikulang ito mula sa labas ng rehas. Kahit papaano ay nakakahinga tayo ng mas kaaya-ayang hangin at mas nakakakain tayo nang sapat at tama sa oras. Kahit papaano ay kontrolado natin ang sarili nating paglaya.

Halaw ang larawan mula rito.

Movie Digest # 074

FLING
SM Megamall, Cinema 8, June 2, 7:30pm

This indie film is directed for the first time by Han Salazar and, if I’m not mistaken, he has done TVC’s and became a part of some film production projects. Written for the screen by Charlotte Dianco (the opening credits say that it’s based on a written material), “Fling” revolves around a complicated (and at some point, a little farfetched) tale between two characters played by Rafael Rosell and Jacq Yu who met and gave in to a one-night stand in Boracay. The story follows the struggle of the girl who tries to court the guy and the guy facing a ghost in the past. Story per se is serviceable; something that you can share with your neighbor, but the direction is occasionally losing its focus. A sequence involving Joy Viado and Jacq Yu is a pain to watch while an extra effort is made a la music video in the flashback sequences. The rest of the scenes are just placid. It is definitely not the best acting vehicle for the leads, especially for Lara Morena whom I find to be miscast as a cosmopolitan girl.

Friends who might appreciate it: Honestly, I’m clueless.

NOY
SM Megamall, Cinema 11, June 2, 9:30pm

There are two things happening in there at the same time: Noy (played by Coco Martin) trying to survive a melodramatic life and Noy documenting the campaign of the then presidential candidate Noynoy Aquino (as himself). Dondon Santos (its director) and Shugo Praico (writer) are trying to weave a connection between the urban poor (or the Filipino in general) and the future of the nation. The melodrama part is tolerable amidst the tragedy that’s happening one after the other. Though the part is well directed, the randomness is simply unsettling. The documentary-making part, on the other hand, doesn’t have a life of its own. It’s not insightful and worse, the reflection I was expecting is lost somewhere in between scenes that depict the other side of Noynoy Aquino. On the acting department, I can say that it’s one of the best acting ensembles I’ve seen this year. The list of talents is endless: Coco Martin, Cherry Pie Picache, Joem Bascon, Erich Gonzales and even those with few sequences like Pen Medina, his son Ping and African-American actor who played as Ms. Picache’s suitor.

Friends who might appreciate it: Those who voted for the man.

SEX AND THE CITY 2
Glorietta 4, Cinema 3, June 3, 7:20pm

The sassy New Yorkers are back. This time, the girls are tackling midlife crisis and their return to the shocking business (read: sex and Abu Dhabi). Nothing really impressive but I guess that’s the way the HBO series intends to grab the audience by the balls. Written and directed by Michael Patrick King, the sequel is consistent with the fashion ramp, supposedly witty one-liners and some lessons on how a woman behaves sexually or otherwise. On my end, there’s nothing much to discuss about. SATC franchise would always have its following regardless if the story sucks or the sequences are well canned.

Friends who might appreciate it: Probably Angie, Joyce, Au and Jam.

EMIR
Glorietta 4, Cinema 4, June 9, 7:45pm

Told through an impressive selection of original songs in Filipino, penned by the likes of Bayang Barrios, Gary Granada, Chino Toledo and Dancel brothers, Ebe and Vin (of Sugarfree and Peryodiko respectively), the film tells the story of an Ilocano barrio lass who tried her luck as an overseas Filipino worker in an Arab country. Of course we’re all familiar with different OFW stories and most of it, tragic. There are also some painful but successful stories and one of those is being depicted on this musical. Frencheska Farr as Amelia is, first and foremost, a good singer. Her voice charms the heart, be it shared with Dulce or Kalila Aguilos or with a big ensemble. The struggle there is on the acting department especially if the role requires her to have a big leap from being too naive to being too toughened. Compared to “Zsa-zsa Zaturnnah”, this Chito Roño-directed musical is not adapted from a play. Though, at times, the plotting from Palanca-winning scriptwriter Jerry Gracio feels like it. For the songs alone, I recommend this movie. Wait ‘til you hear that enthralling duet from Ms. Farr and Sid Lucero. This is one of the rare gems that made the audience shout “bravo” and clap in every musical piece.

Friends who might appreciate it: Every Filipino, karaoke singer or not.

THE KARATE KID
Glorietta 4, Cinema 6, June 11, 7:35pm

This new version of the 1984 original has an African-American kid (credibly played by Jaden Smith) as the protagonist who tries to overcome his fear with the help of a friend (Jackie Chan). What’s good about this movie is that it never becomes pretentious. Yes, it’s Hollywood-ish to the very sense of what a Hollywood film is, and very reachable for the audience, but filmmaker Harald Zwart made sure that he is doing it right. Its running time of 140 minutes probably saves the day. That’s enough room for the build-up, for the characters to simmer and transform the redemption as something a little less make-believe. Jaden Smith and Jackie Chan make up a good team onscreen but it’s the menacing Zhenwei Wang who almost stole all the thunder.

Friends who might appreciate it: Those who have seen Peque Gallaga’s “Kid, Huwag Kang Susuko”.

THE A-TEAM
Glorietta 4, Cinema 5, June 11, 10:30pm

First part shows how the team is formed while the rest of the movie is dominated with a series of operations, mostly cool ones, to banish the bad guys. What’s missing is that something in between that would help us connect the dots on making the characters more believable and engaging. Right in the very first sequences, we already know that the characters won’t die in the end. Saving grace is probably the crazy and witty execution of those Michael Bay explosion scenes peppered with amusing one-liners and wisecracks.

Friends who might appreciate it: Beer and pizza buddies, take two.

I’LL BE THERE
SM Mall of Asia, Premiere Cinema, June 16, 7:45pm

I think everybody knows that it’s one of those projects that the actors in mind come to the scene first before the script is cooked. It’s like, “OK, let’s make a film for KC and Gabby Concepcion.” Ideally, it should be the other way around. Bad practice-aside, I can’t say that the film is that poorly made. Maryo J. delos Reyes made sure that he delivers this Father’s Day-themed story to the audience well. It’s just almost everything is too familiar, leaving no space for the audience to experience something fresh and concrete.

Friends who might appreciate it: Those who enjoy can locate that resort house somewhere in Liliw, Laguna.

TOY STORY 3
SM Mall of Asia, IMAX Theater, June 18, 7:45pm

To infinity and beyond, this sequel to two critically acclaimed Pixar projects just made its way to become another masterpiece. If you’ve seen the first two, you probably know the drill. It’s about toys, it’s about outgrowing them and it’s about another escape plan. Visually, the film (directed by Lee Unkrich) gives more than what’s expected. For instance, the idea that Mrs. Potato Head lost her other eye during the first part can be taken two folds. Others would be glad that she lost it and that it serves as an “eye” to what’s happening inside Andy’s house. Or, it could be taken as a metaphor to the things that keep the gang blinded.

Friends who might appreciate it: Kids and adults alike.

Philography File # 012: Roco Brothers (Dominic and Felix) and Maxene Magalona

Accomplished last June 20, Sunday, before the premiere screening of Sean Lim's "Pendong" in Cinema 6 at SM Mall of Asia.

Twins Dominic and Felix are Bembol Roco's kids who are trying to make names of their own in the industry. Dominic is currently doing projects for GMA7 while Felix is part of ABS-CBN's "Rosalka" and the lead star of the film "Engkwentro". Maxene Magalona, on the other hand, is the daughter of the late Master Rapper Francis Magalona. She's bound to debut at Cinemalaya this year through the film "Rekrut".

That Film Buff Trip

Inspired by the Top 10 Spots for Film Buffs by spot.ph, I made an itinerary for the other four places that I haven’t visited yet from the list. Plan was to finish all the stops in just one day, as I have allotted the succeeding weekends to other events. And so I seized the day jumpstarted with a tall lemon hibiscus from Starbucks, commuting from LP Leviste St. to Rosario Drive, Maginhawa St. and Tomas Morato St. in Quezon City.

Some notes:

Goethe-Institut

Agenda is to get access to their library, specifically to their collection of films on DVD. I reached the place at 11:30am and there I met Ms. Alice who works as librarian. Registration fee is at P500 each for adults (and P300 for students). A 1x1 photo is required but since I didn’t bring one, Ms. Alice just scanned my SSS ID and cut the photo from the copy. I politely asked for some Fassbinder films and I was provided with a handful (I am allowed to borrow two DVDs only though for a week). Left the place at 12pm past with “Lola” and “Die Ehe der Maria Braun” inside my little red backpack.

Mowelfund Plaza

As mentioned in spot.ph, the institute conducts tours for a group of students during weekdays. Since I can only go there during weekend, I planned to just take a picture of the signage and leave. But of course it didn’t stop me from asking the security officer to at least explore the area. On the right side of the sizeable lawn is the Paradise of the Stars, a project of Kuya Germs with some stand-ins, mostly of Kapuso stars, put up in the area. Beside it is a sad and empty swimming pool, metaphorically paraded with movie posters from a forgotten past.

Blacksoup Café + Artspace

Third stop is a restaurant that has this artsy atmosphere. Some CDs and DVDs are on sale as well as shirts printed with some art work. As far as the buzzes I got are concerned, the place is also known for good and healthy food. So I ordered for kalabasa soup (with cashew and mint), adobo flakes pasta (a must-try!) and green tea with honey. For the dessert, I had a homemade lychee ice cream which is so worth a second visit. I spent roughly P360, a bit expensive but for me it’s worth it. Just a note, next weekend, there’s a car park screening of Jean-Luc Godard’s “Breathless”.

Nomnomnom

Fourth and final stop is similar to Blacksoup, artsy ambiance with Papemelroti-sh interior and some nice art pieces. They also screen films on some occasions. The resto has a section for open space (probably for smokers) and an air conditioned one. Since I was full already when I reached the place, I just ordered chicken meatballs pasta and coffee jelly for dessert (which I both finished surprisingly). I was the only customer that time (I think it was 3pm-ish) and it looked like I own the place. My bill’s at around P250.

I was home at 4pm. My rating: two thumps up, a masterpiece, fulfilling. More pics here.

Les Miserables No More at the 15th French Film Fest at The Shang

I can’t fully say that misery is over. Chance watchers were still allowed to get in on the last minute and the ushers had the same alibi. “It’s management’s decision.” Queuing began an hour before, a good advantage for those who saw a film with a running time of roughly one hour and 30 minutes or less while it remains a pain in the ass to those who came from watching close to three hours (read: “The Secret of the Grain”). Good thing that DepEd delayed the start of classes on the 15th.

Nonetheless, the 15th French Film Fest (I can’t believe I’ve been a parasite to this event for more than a decade now) at The Shang on June 3 to 13 was worth surviving. This year’s line-up probably saved the day. Some notes:

André Téchiné’s La Fille du RER (The Girl on the Train). The plot is probably born out of the idea of observing people in public. This applies to me when I notice passengers on the train, how they behave and how their presence could launch a thousand ships of good and bad backstories. Jeane, a regular passenger of RER (a means of transport in French suburbs, as opposed to the city center’s Metro, a line we probably took ages ago when we visited Euro Disney) faces her own survival instincts upon stumbling on life’s hurdles. The film deals on the psychological and emotional checkpoint and how people manage to bear it. There’s nothing bad for me except for the long and a bit tiring exposition of the premise. Catherine Denueve, by the way, makes an appearance as Jeane’s protective mother.

Jacques Doillon’s Le Premier Venu (Just Anybody). For more than two hours, this talky film explores the lives of two intersecting couples dealing with love, mischief and closure. It’s one of those films that will make you feel clueless on what the heck is all about (and if you’re not too patient, you’ve probably left the cinema). The humor (be it intentional or otherwise) is reminiscent of Gil Portes’ “Pitik-Bulag”, it’s either you extremely hate it or extremely love it. Just the same, it’s going to squeeze a fool out of you. One sequence shows a similar Jean-Luc Godard scene, particularly from “Band of Outsiders”, but after blinking, it’s gone. Out of another long conversation between the two male characters, there floating in the pond are some toy ducks. I guess it cements what the film is trying to say.

Philippe Lioret’s Welcome. This drama revolves around a swimming instructor and an Iraqi national who is trapped in the French border while attempting to illegally cross the English Channel. The friendship built between the two characters could be interpreted in different ways. It could be the instructor’s dream of having a son after failing a marriage or it could have a dash of homosexuality which is the reason behind the divorce. Either way, the images of the English Channel crossing are enough bounds to enjoy the film. It’s a beautiful visualization on what a man can do in the name of love. I heard from the queue that the actor who played the Iraqi national has a resemblance to a famous soccer player in France. Maybe there’s a statement somewhere from the filmmaker that I didn’t bother to explore. Good acting, well made and engaging. “Welcome” is my third favorite film from the festival.

Philippe Faucon’s Dans la Vie (Two Ladies). This is probably the shortest film among all the entries. Second best on my list, it’s a simple tale about two old ladies coming from different races and religions but still manage to get along. Storytelling-wise, there’s nothing much to say on top of its basic premise. Scenes from their daily lives are shown like taking a bath, watching television, having dinner and attending worship. Uneventful at face value but underneath is a treasure box of some socio-political statements. What I appreciate most is this thought that the only reason the ladies had a fight is not about their cultural differences but their being human. Very raw from acting to direction, a product from the people who are probably trying to make a film for the first time, the film may seem very elementary but it has a lot to say.

Eric Rohmer’s Le Genou de Claire (Claire’s Knee) and Le Beau Mariage (Good Marriage). If you’re accustomed to Woody Allen’s talky works, Eric Rohmer’s films are not a total stranger to you. Generally with less humor and more intellectual than Allen’s, both of Rohmer’s films in this year’s line-up discuss a certain topic and make a conclusion in the end. “Claire’s Knee” is about a man who is about to get married and became obsessed to a young girl’s knee. “Good Marriage”, on the other hand, is about a young girl’s hypothesis on getting married. Aside from the script and the sanctity of the spoken words, the filmmaker doesn’t seem to prioritize the other technical aspects like the medium’s visuals and even musical score. That’s the impression I got after watching the two films.

Abdel Keniche’s La Graine et le Mulet (The Secret of the Grain). Hands down, this is my top pick. I’m not sure if a capsule review would suffice but let me try. It’s about unemployment. Sixty-year old Slimane gets sacked out of his job at the local shipyard. Then we get to see his big family, two families to be exact. We were introduced on how a Franco-Arabic clan lives in the French suburbs and how they manage to fit in the society. So it’s about unemployment, family, races and migration. But there’s more. The last act narrates some very engaging sequences about redemption, reconciliation, dreams and this painful truth that sometimes, it’s not the unemployment or racial differences that kills the society. Superbly acted and directed, I will always be reminded by the greatness of this film for at least the next ten years.

Olivier Assayas’ L'heure d'été (Summer Hours). I almost missed this because “The Secret of the Grain” runs for roughly two hours and a half. Glad that I got the first slot in the chance watchers’ queue and that I was able to run fast just to catch a seat right before the film starts. “Summer Hours” tells about a family who meets at least once a year for old time’s sake. Everything changed when the matriarch passed away and the children decided to sell the house which is a symbol of the past. I can say that the first sequence got me hooked on how the camera pans from one character to another, telling stories on how they’ve been all in the absence of music. When the children left and the old mother was seated by her lonesome, a sad musical score is heard. As noted from the opening credits, this film is partly funded by Musee D’Orsay (my other favorite museum in Paris). The museum made a participation in hauling the family’s artwork collection and exhibiting them to the public. This is to say that what we see on display has some bits and pieces of the past, built with different memories and sentimentality.

Dominique Farrugia and Arnaud Lemort’s L’Amour C’est Mieux à Deux (The Perfect Date). This is the festival’s opening film and, for me, the weakest among the line-up. Very Hollywood in treatment, the film tells the dilemma of a man who is not that fortunate on getting hooked with the right woman. In one event, he learns a story from his grandparents that a couple should meet and get acquainted out of randomness. This sets the main protagonist’s search for love. Very predictable and glossy, “The Perfect Date” delivers some witty punchlines that made me endure the rest of film.

Too bad that I missed Claire Simon's "Les Bureaux de Dieu" (God's Offices) due to schedules.