Newport Cinemas, New Experience!

Here are the reasons why you should visit the new Newport Cinemas at Resorts World – Manila:

1. It’s new. It’s like getting into a newly purchased car where you can still smell the fresh leather and all;

2. If I’m not mistaken, it’s the first cinema in the Philippines that is housed inside a Vegas-like casino-hotel. Well, we don’t have much casino-hotels in the country so the idea is very welcoming;

3. Seats are very comfy, walls are stylish enough to give you that homey feel and the screen size is just right (not too big as those in SM Mall of Asia and not too small like those in Podium). The entrance is at the back and you don’t need to pass through the front area near the screen to get seated. I remember the small cinemas in Kentucky (or in the US in general) being similar to the interior;

4. It’s going to introduce four cinemas soon. Cinema 1 is called Ultra Cinema which has 80 reclining seats and has an enclosed cubicle set-up (for utmost privacy so to speak), complete with a personal butler and unlimited popcorn. All you have to do, according to the spokesperson, is press the button;

5. Cinemas 2 (the one where we viewed Phillip Noyce’s “Salt” as part of the launch last Wednesday) and 4 are regular cinemas, therefore cheaper at approximately 200 bucks. Cinema 3 is 3D cinema and is currently showing M. Night Shyamalan’s “The Last Airbender”. Only Cinemas 2 and 3 are open as of this moment;

6. The cinema area is near Republiq, which is one of the hottest hang-out places in the metro. Of course there’s the casino and your favorite café;

7. Though Resorts World is packaged as a hotel-casino, it still has “masa” shops like Bench and even Mc Donalds. I am not sure as of presstime if food bought outside the cinema area will be allowed (similar to Shangri-la Cineplex policy);

8. Since it’s new, expect less people in the queue. So if there’s an upcoming blockbuster movie, you know the drill. My suspicion is that celebrities who are avoiding the crowd will opt to “private” cinemas like Newport;

More pictures here.

Movie Digest # 075

THE TWILIGHT SAGA: ECLIPSE
Greenbelt 3, Cinema 1, June 30, 12:01am

So you’ve probably seen the first two installments. And you are forgiven. In fact, I joined the craze and watched the midnight screening on its opening day of this David Slade film. He, by the way, did a pretty decent job on “30 Days of Night” which is another vampire movie based on a graphic novel and that disturbing “Hard Candy” that deals with, well, pedophilia. With his take on Stephenie Meyer’s popular novel, Bella, Edward and Jacob are still on their prolonged love triangle. That’s basically it. But unlike the second installment, which is just a long thud, this one is a somehow eventful. A vampire was killed in one of the previous films and the scorned other half is on the loose and is revengeful. In defense of Bella, her two boys have to join forces (hence the title). What’s new with this one? Aside from the annoyance like “I’m hotter than you!” and “Don’t you have any shirt?”, there’s more to enjoy in the battle scene like the polished CGI and Jacob getting hurt.

Friends who might appreciate it: Easy. Those who wish to see the upcoming spoof movie entitled “Vampires Suck”.

INCEPTION
SM Mall of Asia, IMAX Theater, July 19, 10:00pm

It seems like Christopher Nolan has already made his mark in Hollywood. Thanks to the success of his two Batman movies, he is now given a project that, according to the feed, is close to his heart. Similar to his other movies, the director indulges again with mind games. “Memento” is just a perfect example and so are his small films prior. I’ve seen a couple of fan sites discussing the film, enough proof that a capsule review won’t make up for a summary. Let me just run through the cast: Leo DiCaprio is the main dreamer, the great Marion Cotillard, an Oscar winner for playing Edith Piaf is his wife, Ken Watanabe is the client, Joseph Gordon-Levitt of “(500) Days of Summer” fame is Leo’s co-worker along with Ellen Page from “Juno”. Add Tom Berenger, Michael Caine and Cillian Murphy to that already impressive list and you’ll get one of the better acting ensembles for 2010. But it’s not the cast that’s most impressive to me. The film introduces a high-concept material that is too complex to realize on screen. It takes an ace writer-director like Nolan to disentangle things and present it in a much uncomplicated way without being much of a sell-out.

Friends who might appreciate it: My Plurk friends, no less.

CINCO
Glorietta 4, Cinema 7, July 22, 8:10pm

Star Cinema ventures into horror genre again with this not so new concept. The film is composed of five short films (thus the title) with five able directors tackling five different stories. Frasco Mortiz’ “Braso” has a story set in the morgue with three frat neophytes trying to survive an initiation (the “Hawak-Kamay” slow-mo part is simply memorable). Enrico Santos, who is trying his hand on filmmaking, has the ever reliable Jodie Sta. Maria deal with a young ghost in “Paa”. Ato Bautista’s “Mata” follows the narrative of “Groundhog Day” only a lot dimmer. Nick Olanka’s “Mukha” juggles between what’s stylish and fresh, and what’s irritating. The fifth one, my pick, has Zanjoe Marudo and Pokwang playing cat and mouse in Cathy Garcia-Molina’s “Puso”. Just watch out for the part that connects the whole thing. If there’s one thing that I appreciate in this effort, it is the idea, though unintentionally, that mainstream moviegoers are introduced with the short film form. Let’s just hope and pray that Star Cinema stay focused on something more meaningful other than box office success.
Friends who might appreciate it: Those who think that “Shake, Rattle and Roll” is not fun anymore.

THE LAST AIRBENDER
Greenbelt 3, Cinema 2, July 25, 3:15pm

The sad thing about this M. Night Shyamalan (yes, of “Sixth Sense”, “Unbreakable”, “Signs” and “The Village” fame) movie is that critics have already lambasted the movie before it reaches our shore. Rants vary. Some are hitting the technical aspects and some, mostly my friends, are disappointed primarily because it ruined the Nickelodeon series “Avatar: The Last Airbender”. Good thing, I haven’t watched that one yet. At face value, the film is not that bad. I mean for sure we’ve seen epic movies far more disastrous than that. It tells the story of different kingdoms inhabited by people of different expertise. There’s waterbenders, firebenders and earthbenders and another group called the airbenders, the most powerful, that hold the balance. Everything was in mess when the group that supposed to manage everything became instinct. Then came the resurrection of the Avatar (newcomer Noah Ringer), an airbender, which signals the return of order. I understand where the director is coming from. The concept of reincarnation (which Martin Scorsese more effectively hinted us with “Kundun”) and inner self are two of the things that are difficult to pass up. What I don’t understand is the incoherent script, bad acting mainly from the leads and that overbearing and tiring musical score from James Newton Howard.

Friends who might appreciate it: Those who are waiting for M. Night Shyamalan’s next movie called “Devil”.

SALT
New Port Cinemas, Cinema 2, July 28, 7:50pm

Admittedly, I adore Phillip Noyce’s film adaptation of Tom Clancy novels “Patriot Games” and “Clear and Present Danger” (both starred by Harrison Ford as the iconic Jack Ryan). I appreciate the involvement of the government in any action movie and how they play a key part in the protection (or lack of it) of the people. “Salt” may have a commentary about the government and its operations but the main agenda is not really that. It tells the story of a spy named Evelyn Salt (Angelina Jolie who also starred in another Phillip Noyce movie entitled “The Bone Collector”) who is wrongfully accused of being the assassin of the Russian president. I can’t divulge the rest as it may ruin your viewing pleasure but let’s just say that what are movie twists for without casting the great Liev Schreiber. Enjoyment is somehow synonymous to this film. It is action packed to the very meaning of it. Before you could analyze (or is it overanalyze?) a flaw, a new scene or premise pops up, letting you forgive it for a while and just realize later after the movie the shortcomings it had collected. In short, don’t watch and think (or whatever comes first).

Friends who might appreciate it: Those who worship Angelina Jolie’s lips.

Ang mga Kabayo Bilang Relihiyon

Equus
Produksyon: Repertory Philippines
Direktor: Audie Gemora
Mandudula: Peter Shaffer
Mga Nagsiganap: Marco Manalac, Miguel Faustmann, Roselyn Perez, Jaime del Mundo, Tami Monsod, atbp.

ISTORYA

Isang rare na kaso ang inihain sa isang psychiatrist na si Dr. Martin Dysart (Miguel Faustmann) ng isang empleyado sa korte (Roselyn Perez). Tungkol ito sa isang 17 taong gulang na binata na si Alan Strang (Marco Mañalac) na sa hindi alam na dahilan ay binulag ang anim na kabayo sa isang kuwadra sa isang bayan malapit sa London. Ang dula ay tumalakay sa pag-aaral na isinagawa ng doktor, kabilang ang pakikipag-usap sa mga magulang ng binatilyo (Jaime del Mundo at Tami Monsod) at ilang pananaliksik sa buhay ng subject. Sa dulo ay isang mabigat na katotohanan ang kailangang isiwalat, harapin at lampasan.

HUBAD

Bagama’t isinulat ang dula n’ung 1973, relevant pa rin ang mga tema na tinalakay rito. Tinumbok nito, unang una, ang kahalagahan ng healthy parenting sa mga kabataan, ang tamang pagmamatyag sa kanila at ang pag-anak ng sapat na pag-aaruga. Hindi man tahasang tinukoy na masamang magulang ang mag-asawang Strang at maaaring ang suhestiyon ay baka nga special na bata si Alan, minabuting ipinaalala sa atin ang tamang atensyon na kailangang ibigay sa mga anak. Sa kaso ni Dr. Dysart, ang isang tungkulin ng pampublikong psychiatrist ay isang malaking sumpa. Hindi man n’ya namamalayan sa kanyang propesyon ang risk ng paglabas-masok sa kaisipan ng iba, hinarap din ng mandudula ang mga bagay na kailangang isakripisyo. Si Dr. Dysart, kamukha ng isang sundalong nakikipaglaban sa isang giyera, ay nag-aalay rin ng sarili.

Isa sa mga claim to fame ng dulang ito, kahit na mababaw na konsiderasyon, ay ang pagkakaroon ng frontal nudity ng karakter ni Alan Strang at ang babaeng nagtulak sa kanyang harapin ang bangin ng sekswalidad at relihiyon (sa kaso ng binata, ito ay ang fascination sa mga kabayo). Kung ang tanong ay kung kailangan ito, masasabi ko naman na vital ito sa storytelling upang magkaroon ng diin sa kung anumang sikolohikal na kondisyon ni Alan. Matapang ang paghuhubad ng mga aktor na sina Marco Mañalac at Pheona Barranda (kapatid ng TV anchor na si Phoemela Barranda), isang pagsubok sa tatag ng dedikasyon ng isang artista sa teatro. Hindi ko alam kung saan nakukuha ang gilas ng pagpapakita ng kaluluwa sa isang buhay na audience (na masasabi kong personally ay hindi ko magagawa sa buong buhay ko), ang mahalaga ay nakapagbahagi sila ng sarili at nairaos nila ito nang maayos.

Si Marco Mañalac ay isang baguhan sa theater scene. Ang nakakagulat ay ang kanyang depiksyon ng isang disturbed na lalakeng teenager. Base sa kanyang ipinakita, malayo ang kanyang mararating. Lutang ang pagiging raw ng talento at sa tamang guidance ay mahahasa pa ito. May kakaiba ring presensya ang kanyang paglabas sa bawat eksena. Nai-imagine ko ang struggle na kailangang pantayan ng kanyang alternate na si Red Concepcion sa pagganap ng isang lalake at isang disturbed. Medyo itinaas ko ang expectation sa beteranong si Miguel Faustmann at para sa akin, hindi ko masyadong nakuha ang pagpasok n’ya sa dark side sa dulo. Ang bumubuo ng supporting cast, mula kay Roselyn Perez, Jaime del Mundo, Tami Monsod maging hanggang sa indie filmmaker na si Katski Flores bilang nurse, ay nagbigay ng kinang at timbang na inaasahan.

Ang hindi ako sigurado ay sa direksyon ni Audie Gemora. Specifically, ang paggamit ng device sa anim na nakahubad na aktor bilang representasyon ng matitikas na kabayo ay maaaring magbigay ng maling signal. Tumutulay ito sa pagiging campy (na hindi kailangan) at sa pagiging symbolic sa anumang sexual tension na kinakaharap ni Alan Strang. Pero siguro ay ganito talaga ang orihinal na pagsasadula ng “Equus” sa West End. Hindi rin nakatulong na ang ilang sequence ng doktor ay hindi malikot at theatrically expressive sa inaasahan pero ito ay maliit na bagay lang para pansinin pa. Sa kabuuan, naigapang naman ang dula, considering na ang background ni G. Gemora ay ang pagiging aktor sa musical theater.

KONKLUSYON

Kung meron mang pinakatumatak sa akin na mensahe ng dula, ito na siguro ang sensitibong paghawak sa kanya-kanyang katotohanan. Ang management nito ay isang responsibilidad ng bawat tao na kailangang harapin. Si Dr. Martin Dysart ay nasa ganitong propesyon. Katungkulan n’yang harapin ang mga katotohanan ng ibang tao gaano man ito katuwid o hindi. Ang kritikal n’yang engkwentro sa mundo ng katotohanan ayon kay Alan Strang ay nagsilbing isang laro sa baga upang humarap sa sariling salamin. Isang komentaryo ito ng mandudula na ang mga ganitong uri ng pagharap sa katotohanan ay hindi isang madaling bagay.

Ang larawan ay kinuha mula sa www.repertory.ph.

Mga Pusang Nanunuot sa mga Upuan ng Tanghalang Nicanor Abelardo

Cats
Produksyon: Lunchbox Theatrical Productions at David Atkins Enterprises and Concertus, sa pakikipagtulungan ng The Really Useful Group
Direktor: Jo-Anne Robinson (mula sa orihinal na direksyon ni Trevorr Nunn)
Libretto at Musika: Andrew Lloyd Webber (halaw mula sa “Old Possum’s Book of Practical Cats” ni T.S. Eliot)
Mga Nagsiganap: Lea Salonga, atbp.

ISTORYA

Wala namang istorya talaga ang “Cats”. Dahil hango ito sa isang libro ng mga tula tungkol sa iba’t ibang pusa, ang mga awit ay nagpapakilala ng iba’t ibang karakter. Inilatag ang iba’t ibang tauhan mula kay Old Gumbie Cat, Rum Tum Tugger, kina Mungojerrie at Rumpelteazer, ang theater cat na si Gus hanggang kay Grizabella na isang outcast. Ginamit ang Jellicle Ball, isang regular na gathering ng mga pusa, upang magkita-kita at ipagdiwang ang buhay at kamatayan.

MGA PUSANG GUMAGALA

Una kong narinig ang OST ng musical n’ung highschool pa ako. Ang natatandaan ko, nagandahan ako sa highlight selection ng CD. Ito siguro ang unang encounter ko sa genius na si Andrew Lloyd Webber at ito rin ang nagbigay-daan sa iba pa n’yang klase ng musika mula sa “Phantom of the Opera”, “Evita”, o maging ang “small musical” na “Song and Dance”. Ang mga awit ng “Cats” ay very catchy at melodious halos lahat, kumpara sa ibang story-driven na musical na tahimik at panatag sa umpisa at sumasabog sa gitna o dulo. Ang mapanood ito sa tamang context makalipas ang 18 taon ay isang kakaibang experience. Higit pa sa pagkakaroon ng panibagong buhay ang mga awit, mas nasilip ko na ang kaluluwa ng pagkakaawit.

Kamukha ng “Cinderella” na isinagawa n’ung 2008 (o maging “Miss Saigon” n’ung 2000), on tour din ang imported na produksyon ng “Cats” sa CCP. Ibig sabihin nito, kung anuman ang nakita sa Broadway o West End, ito rin ang naipalabas sa Tanghalang Nicanor Abelardo na ikinatuwa naman ng mga local aficionado. Magara ang stage, mula sa isang steady set sa gitna hanggang sa mga add-ons na sumusulpot habang lumalawig ang kalaliman ng hating-gabi. Kakaiba rin ang mga ilaw na ginamit na nagbigay ng feel na alam mong hindi ito local production. Pero in fairness naman sa ating mga local na theater company, kaya naman natin ng mga ganitong realization. Kulang lang talaga tayo sa budget.

Kung meron man akong hindi makakalimutan sa experience, ito na siguro ‘yung mga “pusang” pagala-gala sa mga pasilyo ng tanghalan. Bahagi ng pagiging interactive ng musical ay ang maraming beses na pakikisalamuha ng mga actor sa mga nanonood (well, at least sa mga nasa orchestra). Nariyang naglalakad sila sa tagiliran bago mag-umpisa ang isang song at minsan naman ay humaharap sila sa tao marahil upang magpahimas na parang alagang pusa. Sa break sa pagitan ng Act 1 at 2, nakuha pa nilang gumapang sa ilalim ng mga upuan, tumalon sa pagitan nito at magpa-picture sa aliw na aliw na mga manonood. Dahil dito, suggestion ko na kung nasa orchestra kayo, subukang pumuslit ng maliit na point-and-shoot camera (o celfone na merong flash) upang mahuli ang mailap na pagkakataon.

Sa umpisa ng Act 2, bonus na lang ang maiksing Filipino translation ng “Memory” na inawit ng isang Australian sa cast. Napag-alaman ko na ang mahusay na si Pete Lacaba pala ang nagsalin nito. Nakakapanibago lang na ang bawat pantig na “Memory” ay ‘pinalitan ng “Liwanag” (dahil siguro mas mahaba kung “ala-ala”) pero pumalakpak ang lahat matapos maliwanagan na ang awit ay inaawit nga sa Filipino.

Hindi ko masasabing sobrang stand-out si Lea Salonga bilang Grizabella. Ang karakter ay nagde-demand ng isang tumatandang glamour girl na marami nang inindang pagsubok at rejection. Hindi ko ito masyadong naramdaman pero lutang naman ang kanyang effort upang isabuhay ito. Siguro ay masyado pa lang s’yang bata talaga para sa nasabing role. Ang ikinagulat ko sa kanya ay ang kanyang rendition ng mga kanta rito. N’ung una, masyadong sweet ang kanyang boses para sa isang outcast subalit sa gitna ng “Memory”, nang tumayo siya mula sa isang pagkakaupo sa sahig, sumambulat ang marahas at mataas na singing range na hindi ko na pa nakikita (o naririnig) sa kanya dati. Sumabay ako sa palakpak ng crowd.

KONKLUSYON

Sa ikalawang pansin, may pagka-indie pala ang “storytelling”, o kawalan nito, ng “Cats”. Walang masyadong kanto ang plot at nakatutok lang ito sa mga tula ng mga pusa. Halimbawa, ang “Rent” ni Jonathan Larson ay marami ring karakter subalit ginawa nitong makapagkuwento tungkol sa buhay at kamatayan. Mukhang naiintindihan naman ng mga creator ng musical ang kahinaang ito. Ang mga tula ni T.S. Eliot ay direktang ginawang awit. At hindi lang basta awit kundi mga awit na nilikha ng musical genius na si Andrew Lloyd Webber. Pero hindi lang nagkasya rito. Ang mga awit ay sinahugan pa ng mga sayaw na nagpapakita ng poesiya ng bawat berso at artistic excellence naman sa bawat performer na nagre-require ng katiting na background sa ballet. Ang overwhelming na stage design ay isa na lang tuldok sa realization na ito.

Minsan Mayroong Himala

Miracle in Rwanda
Produksyon: Orihinal na ginawa ng TheatreZone sa Naples, Florida
Direktor: Edward Vilga
Mandudula: Leslie Lewis-Sword (halaw mula sa librong “Left to Tell: Discovering God Amidst the Rwanda Holocaust” ni Imaculée Ilibagiza)
Nagsiganap: Leslie Lewis-Sword

ISTORYA

Ang one-woman play na ito ay piniga mula sa memoir ni Imaculée Ilibagiza (Leslie Lewis-Sword) noong mid-90’s sa Rwanda. Isa itong pagsulyap sa madilim na bahagi ng kasaysayan na nag-ugat sa pagbagsak ng sinasakyang eroplano ng Hutu President na si Juvenal Habyarimana. Pinaslang ng mga Hutu ang mga kasapi ng isa pang tribu na Tutsi, isang genocide na umabot sa isang milyon na casualty sa loob lang ng tatlong buwan.

Ang dula ay umikot sa pagtatago ni Imaculée sa isang banyo na may sukat na 3x4 ft kasama ang pito pang kababaihan sa loob ng 90 na araw.

SOLO FLIGHT

Halos bare ang buong stage. Walang anumang props maliban sa mga larawan ng pamilya ni Imaculée na nagsisilbing lakas ng survivor sa oras ng hikahos. Meron ding masking tape na nakadikit sa sahig upang i-visualize ang eksaktong size ng banyo kung saan nagtago ang walong babae. Maliban dito, si Leslie Lewis-Sword na ang solo flight na nagdala ng dula.

Inumpisahan ni Ms. Lewis-Sword sa current condition ni Imaculée kung saan tila isa s’yang speaker sa mga manonood na nagbabahagi ng karanasan sa English language. S’ya rin ang gumanap na tatay, pastor na kanyang pinakiusapan na pagtaguan, kanyang mga kasamahan sa banyo at maging ang leader ng Hutu tribe na pabalik-balik na bumibisita sa bahay ng pastor upang maghanap ng kasapi ng Tutsi. Maayos ang transition mula sa isang character hanggang sa panibago. Ang isang halimbawa ng kahusayan nito ay mula sa maingay at tila sumasayaw pang mandarambong na Hutu papunta sa karakter na tahimik at takot na takot na si Imaculée. May isang pagkakataon din na tatlong karakter ang naghati sa isang eksena.

Lutang na lutang ang pagiging Christian ng tema. Mukhang ito naman talaga ang gustong tumbukin ng dula at libro. Sa gitna ng kalbaryo, ipinakita ang taimtim at mabusising pagdarasal ni Imaculée ng rosaryo. Binigyan ng highlight ang bahagi ng “Our Father” tungkol sa pagpapatawad sa mga kaaway at ang kahirapan na sambitin ito para sa mga pumaslang sa pamilya ng survivor. Matapos ang 90 araw na pagdurusa, matapang na hinarap ni Imaculée ang isa sa mga Hutu at kanya itong pinatawad. Ayon sa dula, ito ang totoong himala sa Rwanda. Binigyan ito ng visualization sa pagtanggal ng masking tape sa sahig. Ito naman, para sa akin, ang pinaka-affecting na bahagi ng dula.

Ang isa pa sigurong alas ng pagtatanghal ay ang affiliation ni Ms. Lewis-Sword kay Imaculée. Halatang halata ang sinseridad ng pagsasadula sa kung anumang paghihirap at pagpapatawad ang kinaharap ng mga tao sa Rwanda noong 90’s. Sa Q&A na bahagi, matapos ang pagtatanghal, naikuwento ni Ms. Lewis-Sword ang kanyang pagpunta sa Rwanda na nagbunsod sa kanya upang umampon ng dalawang bata mula sa nasabing bansa. Dito pa lang ay hindi na mako-contest ang puso at intensyon ng pagtatanghal.

KONKLUSYON

Kung isa-summarize ang dula (o maging ang memoir), iisa lang naman ang gustong sabihin sa audience nito. Ang kasaysayan ay marahas minsan hindi lang sa bayan kundi sa mga tao na rin. At hindi rin maiikaila na ang karahasan ay maaring sa ibang bagay magmula. Sa mata nito, ayon sa dula, mabigat na sandata ang spiritual na pananampalataya. Kung tutuusin, wala namang sinabi na ang pagiging Katoliko ni Imaculée ang nagligtas sa kanya kundi ang kanyang paniniwala sa Diyos at ang pananampalatayang mabubuhay s’ya upang magkuwento sa ibang tao. Ang mga awareness play na katulad ng “Miracle in Rwanda” ay magamit sana ng mga nakanood nito, na sa aking impression ay kabilang sa A-B crowd noong gabing ‘yun, bilang isang paalala na ang mga ganitong opresyon kahit hindi kasing-dramatic ay naririyan lang sa tabi. At minsan, masyadong maluho ang maging spiritual.

Ang larawan ay kinuha mula rito.

Kung Iba Siguro ang Direktor ng “Halaw”

Kung si Lino Brocka, malamang ay may eksenang papasok sa kubo si John Arcilla at may dala itong isang palanggana ng kumukulong tubig. Isasaboy n’ya ito sa rapist ng kanyang alaga.

Kung si Ishmael Bernal, makokorner ang batang babae ng batang lalakeng humahabol sa kanya sa isang kubo. Subalit aatakehin ng aneurysm ang batang lalake at mapapasigaw ang batang babae ng “Waaaaaaaaaaalang himala!”

Kung si Mike de Leon, bago sumapit sa Malaysian border ang bangka, magkakatinginan ang mga pasahero. Tight shot. Mga mata lang halos ang nakikita. At makakarinig tayo ng mga putok ng baril.

Kung si Celso Ad. Castillo, walang eksena sa gabi. Ang buong biyahe ng bangka ay napapaligiran ng napakagandang isla at ang asul na langit ay pinagpipiyestahan ng magagarang cloud formation.

Kung si Peque Gallaga, merong mamboboso mula sa bubong habang isinasagawa ang rape scene.

Kung si Mario O’Hara, mga taga-Breakwater ang pasahero ng bangka.

Kung si Danny Zialcita, tatanggihan n’ya ang pelikula dahil sa tingin n’ya, magagalit ang buwan sa haba ng gabi!

Kung si Marilou Diaz Abaya, sagana sa underwater scene. Most likely, tatalon sa dagat ang batang Muslim at sisisid ito sa mga corals.

Kung si Carlitos Siguion-Reyna, merong aawit mula sa malayo ng “Saan Ka Man Naroroon”.

Kung si Chito Roño, ang buong production design ng bangka ay nakabase sa tamang feng shui.

Kung si Maryo J. delos Reyes, lahat bagets ang mga pasahero.

Kung si Soxy Topacio, lahat ded ang mga pasahero.

Kung si Mike Sandejas, lahat deaf ang mga pasahero.

Kung si Lav Diaz, dokumentado mula umaga hanggang kinabukasan ng madaling araw. Pero artistic ang mga shot at napaka-poetic to a point na halos hindi na nag-uusap ang mga karakter dito.

Kung si Jeffrey Jeturian, merong pila ang pagsakay sa bangka at sisingilin sila ng kubrador sa halip na kundoktor.

Kung si Laurice Guillen, hindi natin malalaman kung sino sa mga pasahero sa bangka ang nagsasabi ng totoo.

Kung si Ronwaldo Reyes, merong bakbakang magaganap sa Malaysian border. Bonus na lang na darating si Maria Isabel Lopez na nakasakay sa kabayo.

Kung si Wenn Deramas, isa sa mga pasahero si DJ Durano.

Kung si Joel Lamangan, isa sa mga pasahero si Jim Pebanco.

Kung si Jade Castro, overweight ang isang pasahero.

Kung si Mike Relon Makiling, makakaligtas ang mga pasahero sa pagtawid sa border. Pagdaong nila sa Malaysia, magkakaroon ng isang bonggang song and dance number.

Kung si Raymond Red, mapapagdesisyunan na eroplano na lang ang gagamitin sa halip na bangka.

Kung si Chris Martinez, 100 na araw ang itatagal ng buong biyahe.

Kung si Joyce Bernal, papalitan ni Marian Rivera ang role ni Maria Isabel Lopez.

Kung si Cathy Garcia-Molina, papalitan ni John Lloyd Cruz ang role ni John Arcilla.

Kung si Gil Portes, hmmm, ang hirap naman. Siguro, hindi na lang n’ya gagawin ‘yung pelikula.

Kung si Mel Chionglo, tumatandang macho dancer ang role ni John Arcilla.

Kung si Carlo J. Caparas, alam n’yo na ang sagot. Magkakaroon ng madugong massacre sa Malaysian border. At hindi “Halaw” ang title kundi “Aba Ginoong Maria, Napupuno ka ng Grasya, ang Panginoong Diyos ay Sumasaiyo, Bukod kang Pinagpala sa Babaeng Lahat”.

Kung si Joey Gosiengfiao, matutuloy ang eksenang pinapasok ng tubig ang bangka. Magigising ang mga pasahero na nasa isang isla na sila na walang nakakaalam kung nasaan pero surprisingly, lahat ay nakapagbaon ng swimsuit at trunks.

Kung si Mac Alejandre, ililigtas ni Darna ang mga pasahero sa mga kontrabida sa Malaysian border sa pamamagitan ng pagbasag ng itlog.

Kung si Tikoy Aguiluz, erotic ang love scene ng rapist at biktima. Matapos ang unang round, sasali naman sa eksena ang boatman.

Kung si Joselito Altarejos, lalake ang rapist at batang lalake naman ang biktima.

Kung si Jose Javier Reyes, witty ang bagsakan ng mga linya sa pagitan ng mga pasahero. Baka palitan n’ya rin ang pamagat ng “One Night Only”.

Kung si Olivia Lamasan, lulubog ang bangka dahil sa mga luha ni Maria Isabel Lopez.

Kung si Rory Quintos, lulubog pa rin ang bangka pero ‘yung mga luha naman n’ung batang Muslim ang may kasalanan.

Kung si Rico Maria Ilarde, merong isang hindi maipaliwanag na monster ang lalabas sa gitna ng dagat. Mamamatay lahat ng pasahero.

Kung si Erik Matti, igagawa n’ya ng sequel ‘yung version ni Peque Gallaga.

Kung si John Torres, mauunang i-document ang buong biyahe. Dito pa lang natin malalaman ang kuwento ayon sa mga nakuhang images.

Kung si Mark Meily, required na magkaroon ng visa ang mga pasahero ng bangka bago pa man ito pumalaot. Magkakaroon lang sila nito matapos magpapako sa krus.

Kung si Emman dela Cruz, most likely magse-sex ang mag-amang pasahero.

Kung si Cris Pablo, most likely magse-sex ang dalawang pasaherong lalake.

Kung si Topel Lee, habang nagpapahinga ang mga pasahero sa isang isla, ilalabas ng manang na nagtitinda ng pekeng Louis Vuitton bag ang isang ouija board. Itatanong nila sa ispiritu kung makakapasok ba sila sa Malaysia o hindi.

Kung si Paolo Villaluna, slow-mo ang buong biyahe ng bangka pero hypnotizing ang music.

Kung si Adolf Alix, sa halip na batang Muslim ang anak ng isang pasahero ay si Anita Linda na lang.

Kung si Francis Xavier Pasion, may isa pang pasahero na dokumentarista. S’ya ang maglalahad ng blow-by-blow account ng buong biyahe kabilang kung paano in-assemble ang bangka, kung paano ito ibinenta at kung paano nagkatawaran.

Kung si Raya Martin, ipapakita sa unang bahagi ang filming ng pelikula at sa kalahati naman ay ang actual na pelikula.

Kung si Dante Mendoza, makakaligtas si Maria Isabel Lopez sa pagtugis sa Malaysian border. Babalik s’ya ng Pilipinas at itutuloy ang pagiging pokpok. Kaso, malululong s’ya sa droga at susubukang takasan ang isang sindikato.

Kung si Sheron Dayoc, malamang Best Director sa Cinemalaya 6 ‘yan.

Philography File # 013: Cinemalaya 2010 Attendees

Accomplished during the 6th Cinemalaya Film Festival at CCP from July 9 to 18.

Here’s the rundown:

Techie Agbayani, Tom Rodriguez, Marvin Agustin, Raymond Red, Mark Meily, Celso Ad. Castillo, Alwyn Uytingco, Manuel Chua, Ina Feleo, Elijah Castillo, Alex Castro, Jennica Garcia, Jestoni Alarcon, Rita Avila, Maryo J. Delos Reyes, Pia Cayetano, Xian Lim, Princess Manzon, Yuri Okawa, Rob Stumvoll, Rica Paras, JM de Guzman, Ray An Dulay, Epy Quizon, Archie del Mundo, Tirso Cruz III, Romy Vitug, Cogie Domingo, Lance Raymundo, Mario O’Hara, Emilio Garcia, Elmo Magalona and Mercedes Cabral.

Si Basyang at ang Mahahabang Kuwento ng Cinemalaya 6

Natatandaan ko mula kay Michael de Mesa, na isa sa mga interviewee ng docu ni Ron Bryant na “The Cinema of Celso Ad. Castillo”, na ipinalabas sa Cinemalaya ngayong taon, ang tungkol sa perspektibo ng direktor sa isang film shoot sa gitna ng rumaragasang bagyo. Instead na mag-pack up, pinili ni The Kid na kuhaan ang isang unos. Siguro ay may nakita itong cloud formation na nakahiga sa kulay asul na langit habang ang katotohanan ay sumisipol ang malakas na hangin habang madilim na idinuduyan nito ang ilang puno sa paligid. Ang resulta: opening sequence ng pelikulang “Paradise Inn” (1985).

Kung meron mang kakaiba sa Cinemalaya ngayong taong ito, maliban sa pagbukas ng pinto para sa Directors Showcase, ito na siguro ‘yung pagdalaw ng bagyong Basyang sa Metro Manila. Humagupit ang signal number 2 nito sa kalaliman ng bisperas ng Miyerkules noong July 14. Para sa mga suki ng film festival, ang ibig sabihin nito ay pagtigil ng screening ng kauna-unahang Midnight Treat (“Ang Laro sa Buhay ni Juan” ni Joselito Altarejos) dulot ng black-out. Ibig sabihin lang din nito, isa na namang pakikipagsaparan sa pag-uwi sa kanya-kanyang bahay.

Sa mga tumingin sa bagyong Basyang na parang isang maaliwalas lang na panahon, heto ang ilang mahahabang kuwento:

KUWENTO # 1: Hindi ganap na maayos ang screening ng opening film na “Ganap na Babae” nina Rica Arevalo, Ellen Ramos at Sarah Roxas. Sa dulo ng matagal na paghihintay ng mga nakapila sa mainit na bungad ng Tanghalang Nicanor Abelardo (Main Theater) sa CCP ay ang pagkabigo mula sa naghihingalong player. Gumapang ang palabas sa kalagitnaan nito at nagdesisyon ang kung sinumang operator na manual na i-double click ang bawat chunk ng pelikula. Nakakadismaya na kitang kita mo mula sa projected screen ang cursor na parang langaw na nakaharang sa mga imahe ng palabas. Nakakadurog ng puso lalo na’t ang ilan sa crowd ay galing pa sa ibang bansa. Sa kabila nito, may ibubuga naman ang pelikula. Hindi naman sa ito’y outstanding pero hindi ko nakita na ito ay pangit. Na-appreciate ko ang effort ng tatlong direktor na literal na hinabi ang tatlong dilemma ng iba’t ibang mukha ng Pinay: isang puta na ina sa dalawang anak, isang nagdadalaga sa twilight ng kanyang buhay at isang barrio lass na tila walang pakialam sa ikot ng mundo. Magkakaiba rin ang hugis. Ang kuwento ng puta ay docu ang atake. Diretso naman ang storytelling n’ung May – December affair habang tahimik ang pagkakalatag ng tungkol sa babaeng parang walang pangarap sa isang malayong probinsya. Kung tutuusin, hindi makakatayo nang mag-isa ang pelikula kung magkakahiwalay itong papanoorin. Siguro’y maiirita ako sa masyadong staged na monologue ni Mercedes Cabral o maninipisan ako sa episode ni Boots Anson-Roa;

KUWENTO # 2: My first Cinemalaya 6 film is “Vox Populi”. Magandang simula. Real time na tinalakay nito ang huling araw ng kampanya ng isang babaeng may purong intensyon subalit kailangang gumapang sa lusak ng bulok na sistema. Punong puno ng kontrol ang atake ni Irma Adlawan sa role pero medyo nakaka-distract ang lalim ng balon na kanyang iniisip. Naalala ko ang isa sa mga dulang ginawa ni Ms. Adlwan dati para sa Tanghalang Pilipino. Halos kamukha ang tema ng “Anatomiya ng Korupsyon” ni Malou Jacob na lumitis sa karupukan ng isang inosente sa kanser ng lipunan. Sa kaso ni Dennis Marasigan, na pull off n’ya ang pagiging real time ng pelikula (na unang beses n’yang sinubukan). Nakita ko rin ang pagiging at home ng writer-director sa topic. Ang paniniwala ko kasi, isang dramatista lang kamukha ni G. Marasigan ang maaaring makakuha na ang political campaign sa Pilipinas ay isang marangyang palabas. Campaign jingle, check. Costume, check. Projection, check. Powerful speech, check. Isama pa natin ang kakapalan ng apog upang lunukin ang lahat ng kahihiyan. Maging ito, ang lamunin ng sistema habang nakangiti, ay bahagi ng isang pagtatanghal. Sa sobrang epektibo ng pelikula ay nakamayan ko at na-congratulate si G. Marasigan nang hindi sinasadya;

KUWENTO # 3: Iginawad sa “Two Funerals” ni Gil Portes, sa panulat ni Enrique V. Ramos, ang Audience Choice at Jury Prize para sa Directors Showcase. Madali namang maintindihan ‘to. Sa mga napanood kong pelikula, ito na siguro ang napansin kong pinaka-na-engage ang mga manonood. Nailatag agad ang mood na gustong ipakita ng isang black comedy na road movie sa backdrop ng Mahal na Araw sa Pilipinas. Natuwa at pumalakpak ang mga manonood sa bawat stop ng isang grupong nais makipagpalit ng kabaong sa isa ring namatayan. Pero ano itong nasagap ko na ganito rin daw ang concept ng screenplay ni Bong Ramos na may pamagat na “Biyaheng Norte”? Ayon sa aking narinig, ipinasa raw ang screenplay dati para sa Cinemalaya, kung saan bahagi ng screening committee ang batikang direktor, pero hindi ito nakapasok. Nagkaroon daw ng negosasyon sa pagitan nina G. Portes at Bong Ramos upang gawing pelikula pero tinanggihan daw ito ng huli dahil nais n’yang s’ya ang magdirek. How true, sabi nga sa dulo ng mga pangkaraniwang blind item sa tabloid. Ang sagot, sana maibigay ng bumubuo ng Cinemalaya. Abangan!;

KUWENTO # 4: Nadagdagan ngayong taong ito ng Directors Showcase na series ang festival. Open ang contest sa mga seasoned directors na nakagawa na ng pelikula, mainstream man o indie. Kamukha ng New Breed, kung hindi ako nagkakamali, ay may seed fund din ito. Matindi ang labanan sa pagitan nina Mario O’Hara, Gil Portes, Joel Lamangan, Mark Meily at Joselito Altarejos. Nagulat na lang ang lahat nang biglang i-announce ng presentor para sa Best Sound at Best Musical Score na walang deserving bigyan ng parangal para sa taong ito sa nasabing series. Ang Lino Brocka retrospective noong isang taon ay pinalitan naman ng LVN Series na nagpakita ng mga obra mula sa mga Pinoy film masters katulad nina Lamberto Avellana, Manuel Silos, Gregorio Fernandez, Vicente Salumbides (na isang kababayan) at Fred Daluz. Hindi ako magugulat kung sa susunod na taon ay magpapakita naman ng retrospective ni Ishmael Bernal o Danny Zialcita kaya. Isa rin sa mga bagong gimik ay ang Midnight Treat Series para sa mga mahilig mamboso. Ito na siguro ang paraan ng Cinemalaya upang bigyan ng spotlight ang mga klase ng indie movies na kumikita sa takilya, hindi lang dahil sa tema, kundi sa dami ng hubarang ‘pinapakita. Hindi lang ako sigurado kung sustainable ito at kung anong direction ang papasukin nito. Ang sigurado next year, matapos i-announce sa awarding ceremony, ay ang pagkakaroon ng platform para sa Asian cinema sa susunod na taon. Ngayon pa lang, gusto ko nang problemahin kung paano ako makakapag-file ng isang linggong vacation leave;

KUWENTO # 5: Hindi ko yata kayang igawa ng review ang lahat ng napanood ko this year. Ang naisip ko, i-summarize na lang ‘yung mga images na sobrang striking para sa akin. Halimbawa: ang huling frame ng “Ang Mundo sa Panahon ng Bato” ni Mes de Guzman na hindi yata ako pinatahimik sa loob ng tatlong araw. Idagdag pa ang burial scene sa isa pa n’yang pelikula na “Ang Mundo sa Panahon ng Yelo”. Hindi ko rin makakalimutan ang linyang “nanginginig sa tapang” mula sa “Nukso ng Nukso” ni Fred Daluz para sa LVN Series, ganun din ang cleavage ni Charito Solis sa “Kundiman ng Lahi” na na-summarize kung ano at para saan ba talaga ang pelikulang iyon ni Lamberto Avellana. Kahit nasusuka ako sa nagsasalitang database sa dulo ng “Si Techie, Si Teknoboy at Si Juana B.” ay hindi ko rin agad mapapalampas. Ganoon din ang paglaslas ng genitalia sa “MKAK”, ang paulit-ulit na fascination ni Lovi Poe sa mga bulaklak sa “Mayohan”, ang batang sumasayaw sa bangka sa “Halaw”, ang tila videogame shot/POV sa isang atake sa “Rekrut” at ang nakakaengkantong umpisa sa “Sampaguita” kung saan lumabas ang isang bata hawak ang isang lampara sa madaling-araw habang dahan-dahang lumalayo ang kamera upang ipakita ang isang malawak na taniman ng bulaklak. At sino ang hindi makakalimot sa pagsipa ni Gregoria de Jesus sa kanyang rapist sa “Ang Paglilitis ni Andres Bonifacio”? Eh ‘yung pag-cut ni Adolf Alix sa rough copy ng “Muli” (na tingin ko ay pinakamagandang nagawang pelikula ng direktor sa kanyang career)? Maging ang pag-akyat ni THE Bing Lao sa entablado para i-document sa video ang speech ng nanalong Best Director (at Best Picture) na si Sheron Dayoc sa awards night ay hindi ko rin makakalimutan. Nand’yang matakpan n’ya ang crew ng pelikula at minsan naman ay nakaluhod s’ya para sa isang hero’s shot. ‘Yan ang eksena!;

KUWENTO # 6: Isa sa mga sikat na tanong sa akin sa festival ay: “Ano ang paborito mo sa New Breed?” Kung paborito lang, meaning, mga entry na gumawa ng impact sa akin, my top three films are: “Halaw”, “The Leaving” and “Rekrut”. Pero kung ang tanong ay ano sa tingin ko ang mananalo, “Halaw” pa rin ang naisip kong Best Picture material (at hindi naman ako nagkamali rito, salamat sa pagiging Bing Lao nito). Ang na-consider kong pang-Jury Prize (o second placer) ay “Limbunan” pero napunta ito sa “Sampaguita”. Dahil gustung gusto ko ang pagkaka-capture ng festivity sa “Mayohan”, naisip ko s’yang pang-Best Production Design na nasundot naman ng “The Leaving”. Ang Best Sound ay walang duda na sa “Rekrut” mapupunta at tumama rin ako. Sa aktingan, dalawa lang ang sobrang stand-out para sa akin. Sa kontroladong pagganap bilang isang Filipino-Chinese na binata na humahanap ng kanyang sariling espasyo, ang Best Actor para sa akin ay si Alwyn Uytingco sa “The Leaving”. Napunta ito kay John Arcilla para sa “Halaw” na hindi ko naman iko-contest. Ang suporta ni LJ Reyes bilang fragile na asawa ni Arnold Reyes sa “The Leaving” ay nagustuhan ko rin. Sila lang para sa akin ang nangibabaw pero hindi ako nagulat na ang Best Actress ay ibinigay kay Lovi Poe para sa “Mayohan” at ang Best Supporting Actor naman ay ipinauwi kay Emilio Garcia para sa “Rekrut”. Wala akong reklamo sa committe kung ang mga katulad nilang mahuhusay na mainstream actors ang mapipiling gumanap. Sa shorts, naaliw ako sa roller coaster ride ng “P” at ‘yung pakiramdam na parang napakahaba ngunit hindi nakakabagot na nilakbay nito. At kung merong Best Actor para sa kategoryang ito, ibigay na dapat sa batang bida nito na si Paeng (T’yo Paeng!, T’yo Paeng! T’yo Paeng!);

KUWENTO # 7: Sa aking top three films, personal favorite ko ang “The Leaving”. Aware naman ako na maraming nagtaas ng kilay o nadismaya kung bakit ito ang pinili ko. Hindi rin nakatulong (o hindi nga ba?) na sa umpisa pa lang ng pelikula ay may ilang nag-walk out. Hmmm, bakit nga ba bumenta sa akin? Una, litaw na litaw ang reference nito sa mga pelikula ni Wong Kar Wai. Mula sa cinematography (na nanalo, ka-tie ng “Mayohan”), sa slow-mo, sa tema ng mga nagkakapalit na parter sa “In the Mood for Love” hanggang sa character na baliw na masyadong maporma at parating nakasalamin sa “Chungking Express” ay halata kung sino ang impluwensya ng filmmaker na si Ian-Dean S. Loreños. Nagdagdag ng elementong mala-The Ring o kahit anong Asian horror pero hindi ko ito nakita na disadvantage. Naihatid nito, para sa akin, ang mensahe sa paggamit ng metaphor ng mga gumagalang multo sa mga mortal na hindi maka-move on mula sa isang relationship. Sino bang makakaisip na kaya hindi makatawid ang ilang kaluluwa ay dahil wala itong tapang na harapin ang dapat nilang kinalalagyan? Experience-wise, wala pa akong nakitang ganitong atake. At dahil d’yan, hindi ko siguro ito makakalimutan agad;

KUWENTO # 8: It’s good to see a film by Mario O’Hara after a long gap. Mahusay s’yang direktor at paborito s’ya ng mga kilalang kritiko sa Pinas. Hindi na bago na maraming nalungkot sa hindi n’ya pagkakatanghal na Best Director sa Directors Showcase. Mas madali pang maintindihan na ang kanyang pelikula na walang dagdag na ikinuwento ang trial ni Andres Bonifacio (na nagbigay rin sa atin ng glimpse kung paano umusad ang proseso noon) ay hindi mapipili ng jury, particularly ng dalawang foreigner na kasapi nito. Para sa akin, Pinoy ang flavor ng obra at may duda ako na baka hindi makuha ng iba ang context ng pagkakasali ni Emilio Aguinaldo sa madilim na bahagi na ‘yun ng kasaysayan. Pinoy rin naman ang tema ng NETPAC winner na “Sheika” pero idinaan ang mensahe sa mga pasakit na tinahak ng isang ina mula sa magulong bahagi ng Mindanao. Maraming umaasa na ito ang mananalo sa kabila ng pag-urong nito sa New Breed category dahil sa pagtanggi nito (allegedly) sa mga suggestion ng Monitoring Committee ng festival. Kung walang bayag na itinago ng “Engkwentro” n’ung isang taon ang reference sa Davao Death Squad, harap-harapan namang ibinandera ito ng filmmaker na si Arnel Mardoquio. Ang ironic lang ay magkamukha ang execution ng dalawang pelikula sa assassination ng dalawang minor. Opresyon din ang tinalakay ng “Rekrut” na tungkol naman sa mga Moro Muslim na sundalo na pinaslang matapos ang isang nabigong sensitibong operasyon. Kamukha ng “Engkwentro”, hindi rin isiniwalat ng pelikula ang eksaktong reference nito sa Jabidah Massacre n’ung 60’s. Itinatayang ito raw ang isa sa mga ugat ng Moro insurgency sa ibabang bahagi ng bansa;

KUWENTO # 9: Magkahalong inis at tuwa ang consensus nang isagawa ang gala ng “Two Funerals” na parang perya. Sa kaliwang bahagi ng Main Theater lobby ay may inilagay na burol. To be exact, nag-set up ang produksyon ng dalawang kabaong na may kasamang kurtina at ilaw na pampunerarya. Hindi r’yan nagtapos ang “the works”. Kumuha ng ilang babaeng nakadamit at belong itim at ikinalat ito sa area para magkaroon ng feel ng pagkawala o grief. Kumbaga sa MMFF, ito na siguro ang pang-Best Float. Mauntog sana ang mga diyos ng CCP sa susunod na taon at hindi na maulit ang ganitong karnabal. Pero sige na nga, for the spirit of indie cinema, walang basagan ng trip. Ganito rin naman ang atmosphere n’ung awards night. Walang bumasag sa trip ni Cogie Domingo kahit na walang kabuhay-buhay ang kanyang pagho-host. May kinalaman kaya ito sa pagiging manunulat ni Noel Ferrer para sa program na ‘yun? Hindi rin nabasag ang trip ni Meryl Soriano nang i-mock n’ya ang lahat ng posibleng paraan ng pagtanggap ng isang award. Masaya ako para sa kanyang pagkapanalo. Si Baron Geisler naman ay nangako na magpapakatino na matapos tanggapin ang award. Wala akong idea kung trip-trip lang din ito. Medyo star-studded din ang mga nag-perform sa gabing ‘yun. Si Dingdong Avanzado ay kumanta ng theme song ng pelikulang “Muli” (na ang isa sa mga producer ay si Noel Ferrer pa rin). Present din sina Ogie Alcasid at Christian Bautista. Pero ang lahat ay nan-trip nang matapos kumanta ni Lani Misalucha ay sumigaw ang crowd ng “More! More! More!” Pinagbigyan naman ang request sa pamamagitan ng a capella version ng “Time to Say Goodbye”. Only in Cinemalaya na ang isang awards night ay puwedeng gawing concert;

KUWENTO # 10: As tallied, naka-33 akong pelikula (kabilang ang set ng short films na isa lang ang bilang). Kung P1,500 ang nabili kong festival pass, lumalabas na ang isang screening ko ay nagkakahalaga ng P45.45. Sobrang sulit na ‘yan. Kung walang pass, ang isang pelikula ay P150 mula sa dating P100. Mahal! Hindi ko maintindihan kung bakit malaki ang itinalon. Halos kapareho na rin ng presyo sa mga sinehan sa mall. Dahil dito, hindi ko na nayaya ‘yung mga ilang nayaya ko sa office n’ung isang taon. Oh well, parang sa midnight society lang ‘yan sa “Are You Afraid of the Dark”, magkita na lang tayo hanggang sa uulitin.

Nandito ang ilang pictures.

Notes from Eiga Sai 2010

In terms of game plan, nothing has changed in this year’s Eiga Sai. It remains free and, for the nth time, held at The Shang (from July 1 to 11 then it moves to other venues like Davao and Cebu and back to UP Film Institute in August). Same old queuing system as well. Ticket distribution is still an hour before the screening, sorry to those who are rooting for films with more than two hours of running time (at least two casualties).

Some notes:

1. Ogigami Naoko’s “Megane” (Glasses). I felt relieved that this is the first entry that I’ve seen for this year. It somehow sets the mood for the rest of the films. A capsule review may not be justifiable for this opus but let me try. It’s about Taeko, a professor, a busy one, checks in at Hamada Hotel in a remote island to probably get rid of the hustle and bustle of the city. There she stays in a strange place which serves sumptuous food, encourages “twilighting” (literally, staring at sunsets), has this odd exercise called “merci taiso” conceptualized by an old woman named Sakura and has afternoon bonding time spent with shaved ice. Though simplistic at face value, the film has a lot to say. If I’m not mistaken, education in Japan is a big deal and the toll shows in Taeko’s search for an ultimate relaxation that she is forced to complete during her stay. Sakura, or cherry, symbolizes a season that only comes very occasionally and experiencing it is something worth looking forward to. For busy people, this is a film to see to reflect on life’s blessings and exhale on it.

2. Tsutsumi Yukihiko’ “Hôtai Club” (The Bandage Club). I can say that it’s the ultimate emo film that I’ve seen whether from Hollywood or Asian cinema. It’s about a group of teenagers who revolutionizes a healing approach on pain: tying a bandage on the place that reminds suffering and trauma. Rendered in a very mainstream fashion and with a cast of some popular actors, the members attempt to help other people face the music and eventually hurdle their personal mountains. Though very reachable from start to finish, this tearjerker also harbors a statement on the juvenile angst of the Japanese.

3. Yamamura Koji’s “Kafka Inaka Isha” (Franz Kafka’s “A Country Doctor”). This is a short animation adaptation, an Academy Award nominee, of a 1919 novel by Franz Kafka, about a doctor during the snowy season who is summoned to help heal a sick child. The most substantial part perhaps in the film is in the way the plot is transformed into a 21-minute storytelling. Very engaging, the distorted visuals suggest how twisted a man can get in juggling between life and death.

4. Suo Masayaki’s “Soredemo Boku Wa Yattenai” (I Just Didn’t Do It). This film (directed by the same guy who did “Shall We Dance?” which was remade by Hollywood starring Richard Gere and Jennifer Lopez) runs for two hours and 23 minutes but the journey of a young man named Kaneko Teppei who gets entangled in a groping case inside the train is worth the time. It shows one side of the Japanese judicial system, their prison life, their treatment to both the victim and the defendant, and the whole court hearing process. Focused mostly on court scenes, the breathing characters are a delight to see. The filmmaker makes it a point to treat the audience as one of the bystanders inside the court. I’m not sure how appealing it is to Japanese moviegoers but this one had me glued from start to finish, rooting for the main character to survive the agonizing quest for truth and fair justice system. At some point, I was reminded about the parallelism between their system and ours (including the storytelling or filmmaking part), specifically on highlighting oppression.

5. Matsuoka Joji’s “Tokyo Tawaa ~ Okan To Boku To, Tokidoki, Oton” (Tokyo Tower: Mom and Me, and Sometimes Dad). I understand why it garnered a Japanese Academy Award for best film. This memoir tells about the journey of an artist named Nakagawa Masaya and his ailing mother while struggling against all odds mirroring the construction of the iconic Tokyo tower. Told in a collage of present and the yesteryears, the mother and son tandem faces the challenge of the times from a small mining town in Japan to a modern city like Tokyo in search of life’s purpose and wholeness. Made with lavish production design, costume and make-up to recreate the timelines of the past, the film also boasts of restrained acting performances from Odagiri Jo, the lead actor, and the two actresses who played his mom, Kiki Kirin and Uchida Yayako.

Life is an iPhone # 042

Clockwise from top row:

1. Dominic and Maxene. Roco and Magalona, respectively. Taken during the premiere of the film “Pendong”, still at SM Mall of Asia;

2. Home-baked Cheesecake. It was officemate Migs’ birthday and look what we had! In another container is a bunch of fortune cookies, still home-cooked. Yummy!;

3. Take Two. Still Jed & Julian’s, this time with Frank Burger;

4. Hydraulic Pit. This one’s at CCP, particularly for Tanghalang Nicanor Abelardo. A bit scary from this angle and the coffin-like boxes are not helping. I think they are maintaining the pit in time for “Cats” this month;

5. Familiar Place. One of the hip places that I managed to explore when I was just starting a career is the Hard Rock Café. Not that I was earning a lot then but maybe it was a challenge for me to save up for this expensive hang-out place in Makati. I remember liking their pig sandwich which is pork patty and some vinegar (if I remember it right). I was there a week ago for Kenyo’s gig;

6. Gelatone. Tried this gelato place in Greenbelt 3 for P100 per scoop. Similar to other gelato stores, they make it a point that you try some of the flavors first before making a hard decision. I had pistachio and it was so good that I found a place near the little fountain and had me nostalgic about Italy;

Life is an iPhone # 041

Clockwise from top row:

1. Luk Yuen. It was college days when I first got hooked to this Panfried Pork and Shrimp Roll. I don’t remember it this salty (must be my attempt to low-salt diet) but I can say that it is still good. I always paired it with machang but since it’s too heavy now for me, I opted to Seafood Roll Wrapped in Japanese Seaweed;

2. Twice Cooked Bacon Pizza. Ordered at Jed & Julian’s at The Fort and shared with office lunchmates. It’s probably one of the best thin crust pizzas that I tried;

3. Bubbatealicious. Tried this milk tea drink at one of the stalls in SM Mall of Asia. As the claims say, it’s healthy. But personally, it got my attention with the sound of the store;

4. Spam Musubi. Spam Jam mentions that it’s a popular dish in Hawaii. By the taste of it, I wouldn’t contest the claim;

5. Kite Fest. There’s this display in SM Mall of Asia that says “Chinese Kite”. The exhibit’s a little messy but at least it got me to take a photo of it;

6. Eco Music. It seems like the pro-environment campaign is hitting the record stores as well. Best part is that the price is reduced as well. Kudos to whoever thought of it;

Huma-Harvard

Legally Blonde, the Musical
Produksyon: Atlantis Productions
Direktor: Chari Arespacochaga
Libretto: Heather Hach
Musika at Titik: Laurence O’Keefe at Nell Benjamin
Mga Nagsiganap: Nikki Gil, Nyoy Volante, Guji Lorenzana, Jett Pangan, Geneva Cruz, Cris Villonco, Jinky Llamanzares, Calvin Millado, atbp.

ISTORYA

Kung napanood n’yo ‘yung original film material, ganito rin ang plot ng musical adaptation. N’ung na-dump ng kanyang kasintahan (Guji Lorenzana) si Elle Woods (Nikki Gil) dahil sa kanyang “breeding”, pinili ng bida na subukang pumasok sa Harvard Law. Ito’y upang patunayan sa kanyang dating kasintahan na isang law student na hindi s’ya mahinang klase ng babae. Dito n’ya nakilala sina Emmet Forrest (Nyoy Volante), ang fiancee ng kanyang dating kasintahan na si Viviene Kensington (Cris Villonco), si Professor Callahan (Jett Pangan), ang parloristang si Paulette Bonafonte (Jinky Llamanzares) at ang delivery guy na si Kyle (Calvin Millado). Ang unang kaso na nahawakan ni Elle bilang apprentice ni Professor Callahan, at bilang isang pandayan ng kanyang redemption, ay tungkol sa isang fitness video superstar na si Brooke Wyndham (Geneva Cruz).

PINK

Akala ko, hindi ko maa-appreciate ‘yung musical adaptation. Nasisimplehan kasi ako sa material. Parang marami pang ibang pelikula na mas makabuluhang isadula. Pero ito rin siguro ang maganda sa musical. Kumuha sila ng isang naisalang nang obra, na subok na at pumatok sa masa, at pinagpraktisan na lang lagyan ng musika. Ang challenge na lang dito ay kung anong chunk mula sa pelikula ang dapat i-highlight upang makuha pa rin nila ang kiliti ng manonood. At nagawa naman ito nang maayos.

Malaking bagay ang set of songs dito. Lahat yata ay radio friendly, tugmang tugma sa pagiging pop lit ng naunang material. Para lang akong nakikinig ng top 40 hits. Halo-halo rin ang genre depende sa hinihingi ng eksena. May pagka-R&B ang “Serious” na break-up song duet nina Nikki Gil at Guji Lorenzana. Ang “Chip on my Shoulder” naman ni Jett Pangan ay napaka-basic ng mold, isang representation kung gaano kaseryoso at ka-passionate ang professor sa kanyang ginagawa. May pagkarebelde naman a la Pink ang awit na “Whipped into Shape” ni Geneva Cruz at ang mga babae sa kulungan. Hindi ko rin makakalimutan ‘yung “There! Right There!” na makulit na nagtatanong kung “gay or European”.

Hindi ko masyadong makita as dumb looking blonde si Nikki Gil bilang Elle. Tingin ko, medyo intelligent ang kanyang personality at hindi naman masyadong naipakita sa stage ang kanyang “breeding”. Pero mahusay s’yang musical performer. Napakalinis ng kanyang pagkakakanta at hindi ako magdadalawang-isip na ulitin ang musical para lang sa kanya. Mahusay rin si Nyoy Volante pero naisip ko na may ibang walang masyadong pangalan ang puwedeng gumawa ng kanyang role. O siguro ay mas umangat lang para sa akin ang karakter at rendition ng kanyang karibal na si Guji Lorenzana (na huli akong ginulat sa rock opera/ballet na “Tales of the Manuvu”). Katulad ng inaasahan, nagamit nina Jett Pangan, Jinky Llamanzares at Calvin Millado ang kanilang exposure sa dula. Naging meaty ang staging dahil sa kanila. Si Cris Villonco ay pinatunayan din na nasa dugo n’ya ang ganitong klaseng artistry. Sa kanya ako pinaka-confident na hindi papalya ang performance kahit na kasali rin s’ya bilang isa sa mga kabarkada ni Elle sa umpisa bago pa maging bitch bilang Viviene. Bigay-todo naman si Geneva Cruz sa kanyang pagkakaganap. At some point, sumasakto ito sa hinihingi ng karakter pero may pagkakataon na kailangan n’yang huminahon. Hinding hindi ko makakalimutan ‘yung number kung saan kumakanta s’ya habang nagi-skipping rope.

May kakaiba ring charm ang set design na binuhay ni Mio Infante. Hindi ko alam kung paano n’ya nagagawa, kahit sa mga lumang produksyon, kung paano n’ya napapalaki ang scale nito. Naglipana ang mga higanteng libro na nagsilbing dingding, pinto at kung ano pa. Sa ganitong vision, ang tila mababaw na materyal ay naging mas malalim sa inaasahan. Ang malaking problema ko lang sa staging ng musical, o maging sa ibang produksyon, ay ang sound. Maraming beses na hindi gumagana ang lapel mic ng mga artista. Ang unang sequence ni Nyoy Volante ay walang lumalabas na tunog. Sa kanyang pagbalik sa backstage, marahil ay pinalitan ang kanyang audio dahil narinig ng audience ang kanyang panandaling pag-test nito habang may ibang nagtatanghal sa stage. Sana dumating ang araw na maperpekto natin ang aspetong ito dahil sayang naman ang effort ng mga performer at iba pang technical staff.

KONKLUSYON

Gusto ko sanang sabihin na may malaking silver lining ang musical tungkol sa paggawa ng mga bagay na magpapakita ng ating totoong sarili kung hindi man tungkol sa pagtulak sa kung ano pang kaya nating ibigay o ipakita. Gusto ko sanang i-highlight ‘yan sa rebyung ito pero parang ang mas matatandaan ko sa musical na ito ay ang music. Marahil ay nakita na rin naman ito ng musikero o librettist sa umpisa, na ‘yung values na ibinenta sa pelikula ay pinagkatiwala nang alam na ng manonood. Ang effort na lang talaga ay para makapagbigay ng isang klase ng entertainment sa pamamagitan ng musika. Sa aspetong ito, gumradweyt sa akin ang “Legally Blonde, the Musical” ng may mataas na marka.

Ang larawan ay kinuha mula rito.

Efbee Etikete

Halata naman na fan ako ng Facebook. At kamukha ng ibang social media, meron dapat guideline kahit na sabihin pa natin na kanya-kanyang trip lang ‘yan. Para naman mas lalo kong ma-enjoy ang Facebook, para naman manatili akong fan nito. Ang point ko, may mga Etikete (term ni Josh Canlas dati na ginawa n’yang joke n’ung papunta kami sa birthday dinner ni Peng sa UP-Ayala Land Techno Hub, kaso nahiya na s’yang i-joke) na dapat i-consider. Heto ang version ko:

Rule # 1: Alamin ang mga feature ng Facebook

So far, so good naman ang mga features ng Facebook. I mean, relatively, madali lang namang sundan. Ang pinaka-tricky lang para sa iba, sa tingin ko, ay ‘yung pagkakaiba ng wall post at inbox message. Andami kong natatanggap na wall post message na pang-inbox yata dapat. Mabuti na lang at nagkakasya lang ito sa mga simpleng pangungumusta. Pinaka-offensive na siguro ‘yung tinanong ako kung may asawa na. Walang choice kundi sagutin ang wall post ng isang comment na nagsasabing i-inbox message na lang ako. O hindi kaya ay ako na mismo ang nagpapadala ng inbox message. Hindi ko pa naman nagagawang mag-unfriend sa kakulitang ito pero baka malapit na (hehehe). Parang pagbili lang kasi ng celfone ‘yan. Kung too complicated para sa ‘yo ang features eh ‘di ‘wag mong bilhin. May mga kaibigan akong kahit pagmu-mute ng celfone sa loob ng sinehan ay ipinapasa pa sa akin. Gan’un din sa Facebook. ‘Wag na lang makiuso kung too complicated;

Rule # 2: Walang basagan ng trip

Ewan pero hindi maiiwasan ang mga effal (read: effing epal) sa mundo. ‘Yung tipong akala nila ay alam na nila lahat at dino-Diyos ang sarili pagdating sa comment. Fortunately, wala akong masyadong friends na ganito sa Facebook (may ilan pero na-unfriend ko na sila, hahaha). Ang bottomline dito: ang status ay napo-post sa pansariling page/profile. At kapag page/profile mo, mundo mo ‘yan, lahat ay puwede mong ilabas kahit na politically incorrect o grammatically incapacitated. Mundo mo ‘yan eh. Ang mahirap eh ‘yung mga nakikimundo sa mundo mo;

Rule # 3: Iwasan ang pagiging emo

‘Yan ay kung maiiwasan lang. Yeah, self expression ang Facebook. Emo kung emo. Sabi ko nga sa Rule # 2, walang basagan ng trip. Ang point ko lang ay kung maiiwasan, iwasan. Para sa akin kasi, ang negative vibes ay nakakahawa. Parang alon sa ilog ‘yan kapag naghagis ka ng bato. Hindi man natin napapansin, lahat ng sinasabi o ikinikilos natin ay nagkakaroon ng epekto sa ibang tao kahit na subconsciously. Ngayon, life is short sa pananaw ni Rico Yan. Kung uubusin pa ito sa kababawan at kaemohan eh ‘wag na lang mandamay. Make a new Facebook account and do not add a friend. Tsaka meron namang yang ang bawat ying. Lahat ng bagay ay puwedeng tingnan sa positibong paraan. Sobrang mahirap minsan pero doable kung pipilitin. Pero kung emo ka talaga, hindi Facebook ang kailangan mo. Dial a friend and meet them. Kaya nga naimbento ang beer eh;

Rule # 4: I-edit ang note

Ang tindi n’ung mga note or what-have-you na napakahaba ng description. Masyadong mahaba na nakakain na nito ang buong page! Kaya nga naimbento ang Facebook, para mag-suggest ng micro blogging eh heto at ‘sandamakmak na text ang nakalagay. Wala namang problema masyado rito maliban sa space na ninenenok nito na para sana sa ibang updates. Ang analogy ko naman dito ay parang merong isang party at bigla kang pumasok na suot ang isang mataas na headdress. Edit it. General rule naman 'yan na i-edit ang mga bagay bago natin ito i-post sa marami. Nagre-reflect sa atin ang lahat. Keep it simple and sweet. Kasi baka mamaya eh importante naman pala ang content pero hindi na bibigyan pa ng oras para basahin ng iba; at

Rule # 5: Cherish your friends

Ito naman talaga ang point ng Facebook. ‘Wag lang makitsismis o magpa-uso ng shadenfreude. Kumustahin mo man lang ‘yung mga kaibigan mo na hindi masyadong nagi-status update o nagpo-post ng picture dahil nahihiya. Hindi natin alam, baka sobrang depressed na pala nila at malapit nang tumalon mula sa second level ng Shangri-la Mall. Ang challenge kasi ng panahon natin eh nababawasan na ‘yung time para lumabas, magkita-kita o kumain nang magkakasama. Kahit papaano, tinutulungan tayo ng social media to catch up and stay connected. I-retain natin ‘yung totoong essence nito. Though may ginagawa ring effort ang mga apps kamukha ng Mafia Wars at Farmville to reconnect with friends, find time, kahit hindi sa Facebook, na “makita” man lang sila.

Life is an iPhone # 040

Clockwise from top row:

1. Reminiscing Salad Days. While strolling along the Theater Mall in Greenhills, found this very familiar brand. There was a time when I got addicted to salad and Goolai, before booming into something like this, offers delivery (I think they still do);

2. Fresh Lumpia from Pat Lin. I got this one from Glorietta 4’s Food Choices. It’s mostly veggies and the taste is very similar to those delicacies you can get from Binondo. Cheap, accessible and satisfying at P75 each;

3. Fro-yo Invasion. I think Filipinos are becoming more and more health conscious. Proof to that is the sprouting of some frozen yogurt places like Tutti Frutti. Similar to Red Mango, you’re free to choose from any of their five flavors with a make-your-own concept. Price depends on the weight of your fro-yo;

4. Buenavista. I was about to catch “Fling” and “Noy” when I came across this lighted movie poster for the indie film “Buenavista” (which was having a premiere screening). What’s so interesting with it is that the film tackles the history of Lucena City in Quezon province. I hope to catch this during the Cinemalaya;

5. Witty Brand. Nothing fancy but I just appreciate the “Starapple” name on the right portion. I don’t know if it has something to do with our mastery with spoofing or it is just a coincidence;

6. Chinese Food Feast. At Hap Chan Tea House, shared with officemates from the 15F. Hearty as expected. Their seafood hotpot is a must-try;

Life is an iPhone # 039

Clockwise from top row:

1. Chicken and Mushroom Risotto. This one’s from UCC. Pricey (and filling) at P329 but definitely a must-try;

2. Sizzling Mushroom. I forgot the bar (is it Ardi’s?) but the spot used to be Dencio’s. Got an invite from a friend who happens to be a sessionista. Since Jupiter St. is just a few blocks away from my place, I gave it a try. Had a beer or two and this plate of pulutan;

3. Again, Paul Calvin’s. Tried their buffet again in part of wishing the new set of incoming social club members good luck. As they say, “there’s no such thing as a free lunch”;

4. Chilled Taho from Betsy’s. There was a week wherein I had a serving of this chilled taho every morning. Cheap (and yummy) at P25;

5. Warehouse Sale. This one’s at Team Manila warehouse at Eco Village in Makati. So cheap with shirts ranging from P100 to P250, I got myself a whopping ten new shirts. As my landlady puts it, “presyong Divisoria”;

6. Banana Split. Again, I forgot the name of the stall where I bought this but it’s inside the Theater Mall in Greenhills. That was on my way to watching APO’s farewell, farewell concert;