‘Sandosenang Griyego

Hercules 12
Produksyon: Young Artists Foundation
Libretto at Direksyon: George de Jesus III
Musika: Jeff Hernandez
Mga Nagsiganap: Geoff Taylor, Anna Luna, atbp.

ISTORYA

Isang retelling ng Greek mythology ang musical. Tungkol ito sa pakikipagsapalaran ni Hercules (Geoff Taylor) sa 12 na pagsubok na ibinigay sa kanya ng mga diyos upang maibalik ang kanyang pinatay na asawang si Megara (Anna Luna).

EKSPERIMENTAL

Kapag merong isang bagay na kakaiba, sinasabi natin ang katagang “It’s Greek to me.” Batay sa description ng dula na “an emo musicale”, ganito ang nais tahakin ng proyekto. Ninanais nitong maglatag ng isang bagong porma ng musikal na hindi pa masyadong pamilyar ang mga manonood. Kung tutuusin, isa itong magandang suhestiyon upang magkaroon naman ng bagong liwanag ang mga nakasanayan na natin. Pero hanggang saan nakarating ang eksperimento?

Ang pagkakaalam natin sa salitang “emo” o pinaiksing “emotional” ay tungkol sa isang genre, partikular sa music, mula sa mapapait na tema ng pag-ibig at kasawiang dulot nito. Siguro, ito ‘yung mga angsty rock music ni Alanis Morissette dati, binigyan lang ng mas makabagong kulay o hugis para sa mga kabataan. Sa ganitong argumento, nai-deliver naman ng mga awit sa dula ang klase ng tunog at tema. Dahil ang buong itinakbo ng dula ay tungkol sa pagnanais ni Hercules na bumalik sa pagkabuhay si Megara, pumasok ito sa bitag tungkol sa mga emo na nais makipagbalikan sa kanilang kasintahan o mangingibig. Nakatulong din ang paminsan-minsang pag-project ng mga lyrics sa screen na para sa akin ay climax ng pagiging kuwalipikado sa genre na nais tawirin.

Pero may isa pa akong nakita sa eksperimento. Kung ang emo music ay kadalasang nakabiwas sa kabataan, isa ring marketing strategy ito upang madaling maabot sila sa pagkukuwento ng Greek mythology. Sa iksi ng attention span ng mga teenager ngayon, malaking ambag ang makahabi ng isang literary piece sa medium na hindi masakit sa tenga para sa kanila. Bagama’t hindi ito isang kumplikadong retelling kamukha ng ibang kuwento (Greek man o hindi), sigurado akong makakarating naman sa kinauukulan ang vision ng pagsasadula. Nakatulong pa rito ang feel ng dula na para lang nagdaraos ng isang gig sa isang bar na tambayan ng mga kabataan.

Sa preview staging na napanood ko, walang masyadong detalye tungkol sa production staff. Gusto ko mang banggitin ang ilang papuri, halimbawa sa goth feel ng mga costume at iba pa, wala akong pangalang nakuha. Ang dahilan ng isang usherette doon ay sa darating na lang daw na pagtatanghal sa July ihahanda ang lahat. Ang sigurado lang ako sa kredito ay ang bidang si Hercules na, para sa isang baguhan, ay nalampasan naman ni Geoff Taylor nang maayos. Halata pa minsan ang kanyang paninibago sa entablado pero pagdating sa kantahan at inaasayang pagka-emo ay naihatid naman n’ya. May kakaibang presence din ang kanyang kaparehang si Anna Luna subalit kokonti lang ang kanyang eksena. Sa dulo, si George de Jesus ang dapat bigyan ng nararapat na papuri rito. Ang kanyang kawalan ng pagsuko na makapag-anak ng isang konsepto upang makarating sa nakakalimot na audience ay hindi matatawaran. Sana magkaroon pa tayo ng mga ganitong deconstruction effort upang mas marami ang madatnan ng ganitong klase ng panitikan.

KONKLUSYON

Naglalaro sa pagiging musical at pagiging rock gig ang dula. Mas mainam sigurong mapanood ito sa isang maliit na bar, halimbawa, sa Quezon City, upang mas mabuo ang konseptong inilatag. Nand’un pa rin ang inaasahan mula sa Greek myth pero mas masaya sigurong panoorin ito kapiling ng isang malamig na bote ng San Miguel beer. Hindi man natin kailangang sagupain ang ilang halimaw sa 12 na pagsubok ni Hercules pero minsan, sa isang bahagi ng ating buhay, ay may ganito na tayong bundok na pinagdaanan upang maitulay ang puso sa patuloy na pagtibok nito.

Si Ninoy Bilang Tubig sa Tsokolate

Ang larawan ay kinuha mula rito.

Ako si Ninoy
Produksyon: Philippine Stagers Foundation at Benigno S. Aquino Jr. Foundation
Direksyon at Libretto: Vincent Tañada
Musika: Pipo Cifra
Mga Nagsiganap: Vincent Tañada, Cindy Liper, Jordan Ladra, Kierwin Larena, Glory Ann Nacional, Patrick Libao, Alex Dorola, atbp.

ISTORYA

Ikinuwento ang highlight ng buhay ni Ninoy (Vincent Tañada) sa koneksyon ng bayani sa mga pangkaraniwang mamamayan. Si Noli (Jordan Ladra) na isang OFW ay naging ama kasabay ng birthday ni Ninoy. Maging ang kanyang pagkakalayo sa pamilya ay ikinumpara sa pagkakalayo nina Ninoy at Cory (Cindy Liper). Ang ilan pang karakter na nagkaroon ng pagkakadugtong ay ang matinee idol na si Yosef (Kierwin Larena), ang manggagawang si Andeng (Glory Ann Nacional), ang reporter na si Oscar (Patrick Libao), ang aktibistang si Quentin (Alex Dorola) at marami pang iba.

POP ART

Pangatlong produksyon ko nang napanood ito mula sa PSF. Graduate na ako sa pagtalakay kung ano ang target audience ng produksyon dahil kung ano ang mga napanood ko sa unang dalawang dula (“Enzo Santo” at “4C”), gan’un din ang primerong sangkap dito. At sa ganitong aspeto ay selyado na ang vision ng PSF.

Ang napansin kong kakaiba, mas literary ang take ng pagkukuwento kumpara sa ibang supling ng foundation. ‘Yung paggamit ng pangkaraniwang mamamayan upang umangat ang pagkabayani ng isang bayani, hindi na ito masyadong bago. Meron nang gumawa ng ganito, maging sa TV o pelikula man. Ang naging karagdagang sahog, na isang magandang devise, ay ang pagkakadugtong ng mga karakter. Halimbawa, ang rallyista na si Andeng ay biyenan pala ni Noli, ang artistang si Yosef ay naging kasintahan ng inabusong estudyante na ipinagtanggol naman ng isang guro laban sa isang principal na suot ang iconic na Filipiniana ni Imelda at marami pang iba. Dahil sa pagtatahi ng mga karakter, naging simbolo ito ng isang komunidad, isang bayan na nagsilbing diorama para sa isang bansa. Sa perspektibo ng mga pangkaraniwang mamayan, walang nabanggit na presensya ni Ninoy. Ipinakita na ang kabayanihan ay inherent sa kanila at hindi nila ginagawa ang inaasahan mula sa kanila dahil kay Ninoy o dahil sa ibang bayani. Dulot ng iba’t ibang representasyon ng bawat sektor (ang middle class na doctor at ang guerilla sa US, ang upper class na estudyante, ang pop icon na artista at ang lower class na rallyista at aktibista), nagmistulang isang sektor lang din ang nais katawanin ng main subject ng materyal. Nagkaroon lang ng hierarchy ang lahat nang mabaril si Ninoy na ikinadurog ng kabayanihan ng pangkaraniwang mamamayan. Sa pagdanak ng pulang ilaw, tumakbo ang batang anak ni Noli at nakisimpatiya sa pagkamatay ng isang bayani. Tulad ng isang phoenix, nabuo ang alab sa bata at naging presidente ng bansa sa isang epilogo tungkol sa isang optimistic na kinabukasan.

Naging madulas ang pagkukuwento ng kabayanihan sa tulong ng inaasahang pangako mula sa direksyon ni Vincent Tañada. Nandito pa rin ang pagbaha ng pagpapalit ng costume, ang magarbong ensemble singing at familiar tunes (isang number ay katunog ng “Right Now” ni Akon), at ang kabila-kabilang ad lib at punchline. Sa unang pagtatagpo nina Ninoy at Cory, halimbawa, maraming beses na ginawang gag ang eksena. Bagama’t wala itong ambag sa kabuuhang tema, nakatulong naman ito upang mapahid ang anumang maaaring ikabagot ng manonood na high school student.

Pagdating sa mga nagsiganap, impressive ang singing ni Vincent Tañada bilang Ninoy. Ngayon ko lang nakita ang aktor/direktor sa ganito kalawak na vocal range ng pagkanta. Ang kanyang Cory ay hindi naman nagpatalo. Gan’un din ang halos bumubuo ng cast (Kierwin Larena sa kanyang acceptance speech bilang Best Actor mula sa isang award-giving body, ang pagiging probinsyano ni Jordan Ladra at iba pa).

KONKLUSYON

Sigurado akong nakarating sa mga kinauukulan (high school students) ang nais tumbukin ng materyal. Ito ay ayon na rin sa kanilang reaksyon sa mga eksenang hinihintay silang tumawa o sa mga eksenang hinihingi ang katahimikan. Hindi man ganap na maging bayani ang lahat ng nakanood, magkaroon sana ito ng maliit na butil ng pagmamalasakit sa bayan. Dito pa lang sa aspetong ito, naluto na ng PSF ang isang bareta ng tsokolate gamit ang sangkap na tubig na si Ninoy.

Bumalik Nang Nakalutang Mula sa Buwan

Cyrano: Isang Sarsuwela
Produksyon: Dulaang ROC at Talinhaga Theater Collaborative
Direksyon, Mandudula at Libretto: Pat Valera (halaw mula sa dulang “Cyrano de Bergerac” ni Edmon Rostand)
Musika: William Elvin Manzano at Happy Days Ahead
Mga Nagsiganap: Nicco Manalo, Ava Santos, DJ Cuasay, Paul Jake Paule, atbp.

ISTORYA

Sabi nga sa titulo ng musical, isa itong sarsuwela adaptation ng literary work na “Cyrano de Bergerac”. Ginawang lokal ang setting, partikular sa panahon ng pananakop ng mga Hapon sa Pilipinas. Si Cyrano (Nicco Manalo), na may malaking ilong, ay isang kawal ng isang hukbo. Iniibig n’ya ang kababatang si Roxanne (Ava Santos) kasabay ng kanyang kapwa kawal na si Christian (DJ Cuasay). Dalawang lalake ang kambal na umiibig kay Roxanne. Ang isa ay matipuno at masigasig, ang isa naman ay makata mula sa buwan.

PANGAKO NG ISANG TESIS

Isang tesis ang musical. Ibig sabihin, may ilang graduating students ang sumubok sa mapangarap na proyektong ito upang makakuha ng inaasam na grado at maka-graduate. Sa kasamaang palad, walang naglipanang program sa pagsasaentablado ng dula sa GSIS Theater at hindi sila lahat mabibigyan ng kredito (maging ang kabuuhan ng mga nagsiganap). Kiinakailanang sumilip sa Google o sa Facebook upang ganap silang makilala. At mapuri.

Maraming ambisyon ang dula. Una, nais nitong bigyang-pugay ang pagiging obsolete ng mga sarsuwela sa bansa. Sa iilang sarsuwela na napanood ko, nakuha naman nito ang feel na hinihingi. Tumalakay rin ito sa pag-ibig at, base sa panahon na isinasabuhay, pangkasalukuyang tema. Maaari ring tingnan ang dula bilang isang rock opera sa tradisyon ng “Jesus Christ Superstar” o maging “Spring Awakening”. Sa dulo, maaari rin itong ibilang na isang simpleng musical.

Umuwi akong bitbit ang OST. Radio-friendly halos lahat ng mga awit mula sa Happy Days Ahead. Kumbaga, kahit wala ang context ng dula, maaaring ibenta ang CD bilang koleksyon ng mga rock song na tumalakay sa kabaliwan at pag-ibig. Sa katunayan, sa sobrang “pagkabaliw” ko sa OST ay pinapakinggan ko ito habang nagsusulat. Ang paborito ko rito ay ang “Ikaw” na isa na siguro sa mga pinakamatamis na awiting pandula na naisulat sa kasaysayan ng Pinoy musical theater. Pero ‘wag masyadong itaas ang pag-asam. Kamukha n’ung live performance, may ilan akong napansin na pangangapa sa pagkanta. Halimbawa, sa kaso ng bidang si Nicco Manalo, hindi ko masasabing kayang makipagsabayan ng kanyang boses sa mga musical actor natin ngayon. Sa ilang falsetto n’ya sa song selection, halimbawa, kinabakahan ako na kahit anong sandali ay mababasag ito.

Hindi pa rin sapat na buo ang dula pagdating sa pagtatanghal. May ilang pagkakataon na lumilitaw ang pagiging amateurish sa delivery ng ilang aktor pero madali na itong maitama pagdating ng tamang panahon. Ang mahalaga ay nakapagtanghal sila ng musical na nag-uumapaw ang pangako. Ang set design ni Ohn David, bagama’t simple at minsan ay walang context maliban sa isang bintana na hugis buwan, ay kaaya-ayang tingnan kapag binubuhusan na ng ilaw. May tendency rin na maging melodramatic sa pagbabad ng isang number sa panimula ng ikalawang bahagi. Natahi lang ito nang maayos ng direktor sa paglatag ng contrast mula sa huling frame ng unang bahagi. Si Nicco Manalo, na tingin ko ay pinaka-beterano sa lahat (pangalawa si Paul Jake Paule bilang Tato na sa ilang pagtatanghal ay ginaganapan ng mahusay na aktor na si Alchris Galura), ang nagtaas ng level sa pag-arte. Nilamon n’ya nang buo ang karakter ni Cyrano na sa bawat atake ng tikas at pagdurusa ay kanyang inangkin. Sa eksenang nakalatag na ang babaeng iniibig subalit hindi pa rin masarili dahil sa dahan-dahang pagkawala ng kanyang poesiya ay isa sa pinakamalungkot na eksena sa mga dulang napanood ko, straight play man o musical.

KONKLUSYON

Ito na yata ang definitive na sarsuwela para sa mga hopeless romantic. Si Cyrano, na itinakwil ng kanyang malaking ilong sa kabila ng pagiging makata, ay hindi ganap na tagumpay sa pag-ibig. Matapos n’yang ipinagpalit ang karanasang manatili ang kaligayahan sa buwan, pinili n’yang mabuhay. Amateurish man ang pagsasalaysay ng adventure ni Cyrano, naihatid naman nito ang kabaliwan na gustong ipahawa sa manonood. Nakakasabik na mga kanta at mahusay na pagganap ng lead karakter ay ilan lamang sa mga pangako ng tesis na ito. Hindi ako magugulat na kahit anong pagkakataon sa mga susunod na theater season ay isa na itong ganap na dula na bukas sa publiko. Sa ngayon, nanamnamin ko muna ang dula nang nakalutang sa buwan.

Mga Ina, Mga Anak

Joy Luck CLub
Produksyon: Repertory Philippines
Direksyon: Anton Juan
Mandudula: Susan Kim (halaw mula sa nobela ni Amy Tan at pelikula ni Wayne Wang)
Mga Nagsiganap: Pinky Marquez, Frances Makil Ignacio, Jay Valencia Glorioso, Rebecca Chuaunsu, Ana Abad Santos, Cris Villonco, Jenny Jamora, Lily Chu, atbp.

ISTORYA

Kung napanood mo ‘yung pelikula (hindi ko nabasa ang libro), halos ganito rin ang naratibo ng dula. Apat na ina (Pinky Marquez, Frances Makil Ignacio, Jay Valencia Glorioso at Rebecca Chuaunsu) ang kasapi ng isang maliit na club kung saan nagkikita-kita sila at naglalaro ng mah-jong. Ang kanilang buhay ay isinadula sa kanilang pinagdaanan sa pagpasok sa America mula China. Sa pagpanaw ng isa, nabuksan ang koneksyon sa pagitan ng mga ina at mga anak (Ana Abad Santos, Cris Villonco, Jenny Jamora at Lily Chu).

DUGTUNGAN

Ang una kong napansin sa staging ay ang set design ni Ohm David. May isang glaring na tulay sa likod na halatang Asian ang architecture. Wala naman itong iniambag talaga bilang tulay, maliban sa minsanang paggamit bilang structure para sa crowd, pero malaki ang naipinta nitong imahe para sa tema ng dula. Tila gustong ipamukha na ang kawalan ng linya sa pagitan ng mga ina at mga anak dahil sa magkaibang pinagdaanan ay pinagdudugtong ng tulay na ito. Ang generic na kuwadradong piyesa rin na madalas makita sa mga Rep plays ay napakinabangan sa isang eksena na ginamit bilang dining table. Ang bawat kanto ay kinasasadlakan ng isang karakter ay maaari ring representation ng apat na direksyon (Hilaga, Silangan, Timog at Kanluran) na para sa mga Chinese ay may malaking kahulugan. Napakalaki nito para maging dining table subalit nagkaroon ito ng kulay upang maipakita, bagama’t madalas maghuntahan, ang pagkakalayo ng bawat isa.

Siyempre, hindi puwedeng hindi mapansin ang direksyon ng guest director na si Anton Juan. Sa umpisa pa lang, ang mabagal na tableux sa pagdaong sa Amerika ng apat na ina ay mararamdaman mo nang hindi ito definitive Repertory Philippines play (sa katunayan, malaki ang text sa program cover na “Guest Director”). Maging ang transition ng pagkukwento mula sa nakalipas hanggang contemporary ay hinanapan ng direktor ng butas upang makapagkwento nang mas artistic at hindi nasa plato. Ang dulo, kung saan ang mga upuan sa airport ay nagsilbing piraso ng mah-jong ay isa pang indikasyon. Napakaganda ng exucution ng finale scene na ‘yun.

Ang nawala para sa akin ay ang drama ng pelikula. Parati kong hindi naalala ang “Joy Luck Club” ni Wayne Wang bilang isa sa mga nagpaiyak sa akin sa sinehan n’ung college (ewan ko, naalala ko yata ang nanay ko n’un). Maliban sa iilang rekoleksyon ng karakter ni Ana Abad Santos sa kanyang namayapang ina, wala na akong matandaan masyado sa dula na makirot panoorin (o siguro ay tumatanda na rin ako). Sa mga nagsiganap, wala namang itulak-kabigin (Ana Abad Santos, Frances Makil Ignacio, Rebecca Chuaunsu, atbp.). Siguro ay mas naging teknikal lang ang pagkaka-stage at hindi nakuha ang biwas na ginawa, halimbawa, ng “Tuesdays with Morrie” noon.

KONKLUSYON

Ang una kong nasambit sa dula ay “first good straight play for 2011”. Hindi man nito nakuha ang inaabangan kong drama at minsan ay nakakapagod na ang paulit-ulit na pagpanhik-manaog sa nakaraan, pinaghusayan naman ang kung anong natira sa stage adaptation. Matipuno ang direksyon, competent ang mga aktor at namamayagpag ang set design.

Ang Showtime ng mga OFW sa Israel

Caredivas
Produksyon: PETA
Direksyon: Maribel Legarda
Mandudula: Liza Magtoto (halaw mula sa documentary na “Paperdolls” ni Tomer Heymann)
Libretto at Musika: Vincent de Jesus
Mga Nagsiganap: Melvin Lee, Vincent de Jesus, Ricci Chan, Jason Barcial, Phil Noble, Myke Salomon, Paul Holme, Angeli Bayani, atbp.

ISTORYA

Account ng isang grupo ng limang Pilipinong bading na OFW sa war-stricken na Israel ang dula. Sina Chelsea (Melvin Lee), Shai (Vincent de Jesus), Kayla (Ricci Chan), Thalia (Jason Barcial) at Jonee (Phil Noble) ay nakikipagsapalaran bilang caregiver sa umaga at humahataw naman bilang drag queen sa gabi sa isang bar. Umikot ang musical sa kanilang pagtulay sa alambre ng pagkilala, pagtanggap at pansariling retribusyon.

KANYA-KANYANG KINANG AT PILANTIK NG EYELASHES

Noong una ay nagmistulang multiple character study ang materyal. Ipinakita ang pagkakaiba ng personalidad at biyahe ng grupo. Si Chelsea ang Miss Goody-two-shoes sa kanila samantalang si Shai naman ang pinakamapusok at mataas ang ambisyon. Si Kayla ay may sariling kahinaan sa pagiging caregiver subalit mataas ang performance level pagdating sa pagiging drag queen. Si Thalia ay may issue sa pangungupit ng gamit at si Jonee naman ay nag-uumpisa nang salubungin ang kanyang twilight. Ang lahat ng pagkakaibang ito ay ibinuhol ng unang awit ng dula habang ang kanilang inaalagaan na matanda ay mag-isang ginampanan ni Paul Holme (na malamang ay tumatak sa atin sa kanyang kamukhang portrayal sa pelikulang “Caregiver” ni Chito Roño). Highlighted ang kanilang pagiging isa sa unang awit bilang mga drag queen sa gabi.

Sa gitna, inilatag ang kanilang litanya na patuloy na sumusubok sa kanilang pagkatao. Si Chelsea ay nakatagpo ng illegal alien na nagpatibok sa kanyang puso (at sumubok sa kanyang pagiging prim and proper). Si Kayla ay nabilanggo dahil sa pagiging TNT at si Shai ay madalas dalawin ng alaala ng kanyang ina na nagsilbing skeleton mula sa kanyang sariling aparador. Dito na sa bahaging ito binigyan ng mandudula ng parallel ang mga karakter at ang mga manonood.

Ang dulo naman ang nagbigay ng ilang katotohanan tungkol sa kanilang pagiging OFW. Minsan ay kailangan nating magsugal ng buhay sa gitna ng sigalot na hindi naman natin talaga giyera. Isa na ritong pagpapatunay ang mga Pinoy sa Libya na hanggang ngayon ay wala tayong kasiguraduhan kung makakauwi nang ligtas. May mga isyu rin ng pagtanggap, partikular sa isang chunk ng kuwento na nangarap silang maging bahagi ng pinakaglamorosong bar sa lugar. Ang maganda sa puntong ito ay hindi tahasang ginamit ang homosexuality o ang pagiging Pinoy sa pagkawala ng pag-asang makarampa sa mas malaking stage. Sinuguro lang ng mandudula na ang layer tungkol sa sexuality at pagiging third world ay nariyan upang magkaroon ng karagdagang kapal at kulimlim ang materyal.

Napanood ko ang “Paperdolls” na documentary noon. Kung hindi ako nagkakamali, isang Israeli ang filmmaker nito. May isang eksena roon na nagtangka s’yang i-make over ng mga totoong Pinoy “care divas” (kung saan hinango ang kuwento). Inayos ang kanyang kilay, pinakapal ang eyelash at nilagyan ng makapal na make up. Iyon para sa akin ang core na gustong talakayin ng docu mula sa perspektibo ng isang outsider (hindi bading, hindi Pinoy at hindi caregiver). May kamukha itong eksena sa dula kung saan sinubukang ayusan ni Chelsea ang kanyang mangingibig upang maitago sa mga pulis. Mas maganda sana kung nagkaroon ito ng mas matimbang na impact kamukha ng ginawa sa pelikula.

Sa mga dulang inartehan ni Melvin Lee, ito yata ang pinaka-stand out sa akin. Nakuha n’ya nang tama sa timpla, hindi nangingibabaw at hindi rin nagpapasapaw, ang dine-demand ng karakter. Si Vincent de Jesus, para sa akin, sa dulang ito, ay mas litaw bilang aktor kesa pagiging musikero (na magaling din naman, base sa mga awit pandula na kanyang inihabi rito). Hindi rin ako umuwing bigo sa presensya ni Ricci Chan na para sa akin ay pinakamahusay na gumanap na Angel sa local staging ng “Rent”. May mga awit na kailangan ng kanyang vocal prowess at may mga eksenang nangangailangan din ng kanyang sensibilidad sa pagganap.

Kung meron pa man akong nais idagdag, ito na siguro ‘yung kapuna-punang bumaha ng ad lib ang dula. Minsan, ang feel ay parang nasa comedy bar (o nasa “Showtime” ni Vice Ganda) pero nakatulong naman ito sa linya ng dark comedy. Dito pa lang ay sulit na ang aking ibinayad upang makatawa nang malakas, tumahimik kung kinakailangan at makinig nang bukas ang loob sa bawat agony na binalutan ng malutong na punchline.

KONKLUSYON

Kailangang panoorin ng nakararami ang dulang ito. Sa layer ng social relevance, bagama’t trite na minsan, marami pa ring nais sundutin ang materyal. Hindi na kailangang ulit-ulitan pa, at alam na naman natin, na nasa ganitong patintero ang mga care divas dahil sa kawalan ng opurtunidad sa bansa. At ang prusisyon ay hahaba pa mula rito: edukasyon, kahirapan, korupsyon. Sa layer naman bilang isang entertaining piece, marami ring puwedeng landasin: drag show, biritan, pag-ibig sa sarili at iba pang tagisan at laglagan ng wit. Muli at muli, hindi binigo ng PETA ang kanyang mga manonood sa pagiging “educational” at pagbibigay-aliw.