Cinemalaya 2014: Ikalimang Araw

Nararamdaman ko na nang konti na hassle nang bumangon dahil sa bed weather noong Martes. Pero sugod pa rin para sa mga sumusunod:  

JEEPNEY (Esy Casey) Gets ko naman kung ano’ng gusto n’yang gawin. Philippine jeepney bilang piping saksi sa history at economy ng bansa. At noble ‘yong idea. Wala lang ‘yong mga inaasahan kong pasahero sa dyip bilang interviewee: estudyante, nagtitinda ng gulay sa palengke, mago-opisina at iba pa. Guilty pleasure ‘yong maiksing oras na naka-allot sa pop art. I don’t mind kung d’yan na lang sana nag-focus ‘yong docu. Wala rin naman akong masyadong napiga mula sa mga napiling subject. Ang lakas lang ng undertone na nakuha natin sa mga Kano ang jeep kasabay ng ideya na pilit na sumasagot ang mga subject sa English.  

SHORTS A Clearly, “Asan si Lolo Me?” (Sari Estrada) ang pinaka-stand-out sa collection na ito. Witty, not too artsy, visual at kumpleto ang pagkukwento. Nahulaan naman ng katabi ko sa Main Theater ang dulo ng “Mga Ligaw na Paruparo” at hindi naman ito mahirap hulaan. Memoir-ish ang “Tiya Bening” (Ralph Aldrin Quijano) pero masyadong personal para makakonek sa audience. Zoned out naman ang “The Ordinary Things We Do” (David Corpuz) at medyo tinatamad akong i-explore kung ano ang gusto nitong sabihin. Mukhang statement ito sa gender equality pero nakaguhit mismo sa short film ang borderline sa kasarian. Guilty pleasure sa akin ang “Padulong sa Pinuy-anan” (Eden Villarba) para sa ilang emotion. Pero preachy ito at halos isubo na ang gustong ipa-absorb sa manonood.

BWAYA (Francis Xavier Pasion) Paglabas ko ng sinehan, ang unang naiwan sa akin ay ang rehistryo ng Agusan marsh sa screen. Tahimik ito, payapa at parang natural light lang ang ginamit na ilaw. Hindi ito naghuhumiyaw at nagsasabing s’ya ang bida sa pelikula kahit na breathtaking na mismo ang nasabing lugar. Dahil dito, maayos na naipinta ang contrast ng pagiging kalmado n’ong community (kabilang ang relasyon ng mga tao rito) at ang turmoil mula sa trahedyang naganap. Pero sa kabila ng mga kaganapan, restrained pa rin ang execution ng mga eksena. Marami itong pause para malunok ang gustong iparating at hindi kailanman nagmamadali. Bunga ba ito ng input mula kina Bing Lao na at some point ay attributed sa Cinemalaya bilang creative consultant at Sherad Sanchez na taga-Cinema One Originals naman (dati)? Hindi ko inaasahan na maternal pala ang materyal at tingin ko, justified naman ang pagkakapasok. Katulad na inaasahan, impressive si Angeli Bayani rito pero si Karl Medina ang halos hindi ko na makilala at parang nilamon na ng kanyang karakter (kahit limitado ang eksena).