Walang Masyadong Mahugot

YOU’RE MY BOSS

Antoinette Jadaone

Star Cinema

Ang problema ko sa pelikula, wala akong masyadong mahugot na irony. Mababaw rin naman ‘yong mga naunang rom-com ni Antoinette Jadaone pero kahit papaano ay merong puwedeng pagtampisawan at namnamin. Halimbawa, ang mga mabibigat na maleta sa “That Thing Called Tadhana” o ‘yong konsepto na walang pinipiling language ang puso sa “English Only, Please”. Dito, merong ilang suggestion tungkol sa pagbo-boss sa isang relasyon (o kung sino ang nagmamando, humihila) pero hindi ganap na naitawid kung ito man ang gusto talagang tumbukin.

Ang mala-“The Devil Wears Prada” ni Toni Gonzaga rito bilang Georgina ay driven ng kanyang career bilang defense mechanism sa isang relasyon na hindi n’ya kayang i-manage. Nakuha ko naman ito. Marami akong kaibigang ganyan na tinatawag nating “nagdadala” ng isang relationship. Ang redeeming value ng pelikula ay nakaasa sa kung paano magpapadala sa isang sitwasyon sa pag-ibig na helpless ka nang kontrolin. Ang dating relasyon (JM de Guzman sa ilang maliit na eksena) ni Georgina, halimbawa, ay mas tumagal sana kung hinayaan n’ya ang sarili na maging isang subordinate. Baka mas malinaw itong nakarating sa akin kung medyo one-sided ang pelikula (ginawa ito sa “That Thing Called Tadhana”) at hindi na sinubukan pang mag-level up ng leading man. Siguro ay dahil Star Cinema ito at requirement ng think tank na dapat ay mabigyan din ng kasing timbang na moment si Coco Martin bilang isang assistant na si Pong (na tingin ko ay lumabis ang effort sa comedy). Lampas kalahati na ng pelikula nang malaman natin kung bakit mababaw lang ang kaligayahan ni Pong at kung bakit malaking bagay sa kanya ang kawalan ng nag-aalaga sa babaeng kanyang minamataan. Halos kasing layo na ng Batanes ang binabiyahe ng running time nang i-require nito sa manonood na tuluyang maintindihan at kampihan din ang pinaghuhugutan ng lalaki sa love team.

May ilang bagay rin naman akong nagustuhan kahit na hindi ko mahilamos ‘yong conflict ng pelikula tungkol sa pagsisinungaling ng identity sa harap ng kliyente (hindi ko alam kung mao-offend ako rito para sa mga Hapon). Nag-work sa akin ‘yong sincerity noong maliliit ngunit brutal na detalye tungkol sa mga ex: ang aksidenteng pagla-like sa bagong karelasyon ng ex, ang seen-zoned na sitwasyon, ang pagpapanggap na ang lahat ay under control na at marami pang iba. Credible ang mga feels dito, parang alam mong ‘sandamakmak na break-up na ang pinagdinaanan ng kung sinumang sumulat nito. At bumawi naman si Coco Martin sa mga eksenang nasa forte n’ya o ‘yong mga eksenang teary eyed s’ya. Salamat naman at hindi n’ya kailangang papatakin ang kanyang mga luha upang maging epektibo sa drama.

Nandito pa rin naman ang ilang boses ni Antoinette Jadaone. Katunayan, sa lahat ng kanyang romantic movie, ang dalawang bida ay nagkakamabutihan kapag magkasamang lumalabas ng Metro Manila (ang dalawang teenager sa “Relaks, It’s Just Pag-ibig” papuntang Leyte, sina Mace at Anthony sa “That Thing Called Tadhana” papuntang Sagada at ang couple sa “English Only, Please” noong papunta silang Cavite). Hindi na masama ang kanyang mga drone shot sa Batanes kahit na tila nanginginig ito sa screen. Ang execution sa dulo hanggang rumolyo ang end credits ay kanyang-kanya at hindi sa Star Cinema. Kumbaga, klaro ang core n’ya kahit kailangan n’yang magpalamon sa sistema. Pero babawiin ko ‘yang mga binanggit ko tungkol kay Miss Jadaone at Star Cinema. Baka dumating ang panahon na kumprontahin n’ya na judgmental ako at hindi naman kami close. Sabihin na lang natin na sa isang sulok ng jampacked na sinehan (base sa monitor sa takilya sa Century City, isang ticket lang ang hindi nabili at nasa harapan pa ito), nakitawa at nakikilig din ako kasabay ng mga manonood.